ΜΗΝΥΜΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2024

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

15-08-2024

Ἑορτάζουμε σήμερα λαμπρῶς, πανηγυρικῶς καί θριαμβευτικῶς, τήν μεγίστη Θεομητορική ἑορτή τῆς πανσέπτου Κοιμήσεως καί ἱερᾶς Μεταστάσεως, δηλ. ἀναστάσεως καί ἀναλήψεως, τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Προκειμένου νά ψαύσουμε τό βαθύτερο θεολογικό νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, θά παραθέσουμε σέ μετάφραση ὁλόκληρη τήν 37^η ὁμιλία τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ κήρυκος τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος καί θεατοῦ τοῦ ἀκτίστου Θείου Φωτός, τοῦ ἀντίπαπα καί παπομάστιγος, τοῦ ἀποτειχισθέντος, εἰς τήν πάνσεπτον Κοίμησιν τῆς Πανυπεράγνου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας[1].

Ἀρχίζοντας τόν λόγο του ὁ ἅγιος Γρηγόριος, λέγει : «Τὴν ὁμιλία μου σήμερα πρὸς τὴν ἀγάπη σας, καὶ πόθος τὴν συνθέτει καὶ χρέος˙ ὄχι μόνο διότι καὶ θέλω, ἐξ αἰτίας τῆς πρὸς ἐσᾶς ἀγάπης, καὶ ὀφείλω, κατὰ τοὺς ἱεροὺς θεσμοὺς, νὰ ἐμβάλλω λόγο σωτήριο στὶς φιλόθεες ἀκοὲς σας καὶ νὰ θρέψω μ’ αὐτὸν τὶς ψυχὲς σας, ἀλλά καὶ διότι, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο θέμα, χρωστῶ καὶ ἀγαπῶ νὰ διηγοῦμαι στὴν Ἐκκλησία τὰ μεγαλεῖα τῆς Ἀειπαρθένου καὶ Θεομήτορος. Ἀλλ’ ὁ μὲν πόθος, πού, ἀντὶ ἁπλός, εἶναι διπλός, ἀνυψώνει καὶ παρακαλεῖ καὶ προτρέπει, ἡ δὲ ἀνάγκη τοῦ χρέους καὶ βιάζει˙ ὁ λόγος, ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ προσεγγίσει τὰ ὑπεράνω τοῦ λόγου, ὅπως οὔτε ὀφθαλμὸς δὲν μπορεῖ νὰ προσβλέψει ἀτενῶς πρὸς τὸν ἥλιο. Ἐπειδὴ, ὅμως, εἶναι μὲν ἀδύνατον νὰ ἐκφρασθοῦν τὰ ὑπὲρ λόγον, εἶναι δέ ἐπιτρεπτό νὰ ὑμνοῦμε, λόγῳ τῆς φιλανθρωπίας τῶν ὑμνουμένων, καὶ νὰ μὴν ψαύσουμε καθόλου τά ἄψαυστα, καὶ τὴν ὀφειλή μὲ τὰ λόγια θ’ ἀποδώσουμε, καὶ τὸν πόθο πρὸς τήν Θεομήτορα θ’ ἀφιερώσουμε μέ τούς κατὰ τήν δύναμή μας ὕμνους.

Ἂν, ὅμως, «ὁ Κύριος λογαριάζει πολύ τόν θάνατο τῶν ἀφωσιωμένων σ’ Αὐτόν καί στεφανώνει μέ ἀνυπολόγιστες τιμές ὅσους πεθαίνουν γιά τήν ἀγάπη Του»[2] καὶ «ἡ μνήμη τοῦ δικαίου συνοδεύεται ἀπὸ ἐγκώμια», πόσο μᾶλλον τήν μνήμη τῆς Ἁγίας τῶν ἁγίων, μέ τήν ὁποία ἐπέρχεται ὅλη ἡ ἁγιότητα στοὺς ἁγίους, δηλαδὴ τήν μνήμη τῆς Ἀειπαρθένου καὶ Θεομήτορος, πρέπει νὰ τὴν ἐπιτελοῦμε μὲ τὶς μεγαλύτερες εὐφημίες; Ὅπως, ἄλλωστε, τὸ πράττουμε σήμερα, ποὺ ἑορτάζουμε τὴν ἐπέτειο τῆς Ἁγίας Κοιμήσεως ἢ Μεταστάσεώς της, πού, ἂν καὶ μ’ αὐτήν εἶναι λίγο κατώτερη ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, ξεπέρασε σὲ ἀσύγκριτο βαθμὸ καὶ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἀρχαγγέλους καὶ ὅλες τὶς πάνω ἀπ’ αὐτοὺς ὑπερκόσμιες Δυνάμεις μέ τήν ἐγγύτητα πρὸς τὸν Θεὸ τῶν ὅλων καὶ μέ τά ἀνέκαθεν γραμμένα καὶ πραγματοποιημένα σ’ αὐτὴν θαυμάσια.

Διότι, γι’ αὐτὴν συνέβησαν θεῖες προρρήσεις θεολήπτων προφητῶν˙ θαυματουργίες, ποὺ προεδείκνυαν ὅτι ἐπρόκειτο νὰ ἔλθει τὸ μέγα θαῦμα τῆς οἰκουμένης, αὐτή ἡ ἀειπάρθενος Θεομήτωρ˙ μεταβολὲς γενῶν καὶ πραγμάτων, ποὺ προοδοποιοῦσαν τὴν ἔκβαση τοῦ γύρω ἀπ’ αὐτὴν παραδόξου μυστηρίου˙ διατάξεις τοῦ Πνεύματος, ποὺ προδιετύπωναν ποικιλοτρόπως τὴν ἀλήθεια, ποὺ θὰ πραγματοποιοῦνταν˙ τέλος, μᾶλλον δὲ ἀρχή καὶ ρίζα τῶν περεταίρω θαυμάτων καὶ πραγμάτων, ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ τελέσφορη πρὸς τὸν Ἰωακείμ καὶ τὴν Ἄννα, τοὺς τότε κορυφαίους στὴν ἀρετή, ὅτι οἱ ἀπὸ τὴ νεότητά τους ἄγονοι θὰ τεκνοποιήσουν σὲ βαθὺ γῆρας, καὶ μάλιστα θὰ τεκνοποιήσουν ἐκείνη, ποὺ θὰ τεκνοποιήσει ἀσπόρως τὸν ἀχρόνως γεννημένο πρὸ αἰώνων ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα˙ ἐπίσης δὲ, εὐχὴ ὅτι αὐτοὶ, ποὺ τόσο παράδοξα γέννησαν αὐτὴν, πού ἔμελλε νὰ τεκνοποιήσει παραδοξότερα, ὅτι θὰ ἀντιδώσουν αὐτὴν, πού δόθηκε, στὸν δότη˙ ἀξιοθαύμαστη εὐχή, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἔγινε έξαίσια μετοίκηση τῆς Θεομήτορος, βρέφους ἀκόμη, ἀπὸ τὸν οἶκο τοῦ πατέρα της στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, καὶ παράδοξη παραμονὴ ἐπὶ ὄχι λίγα χρόνια σ’ αὐτὰ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ἀπόρρητη τροφὴ χορηγοῦνταν μὲ φροντίδα Ἀγγέλων˙ τροφὴ, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ γευθεῖ ὁ Ἀδάμ, διότι τότε δὲν θὰ ἐξέπιπτε ἀπὸ τὴν ζωή, ὅπως δὲν ἐξέπεσε οὔτε αὐτή ἡ Πάναγνη, ἂν καὶ, ἐξ αἰτίας ἐκείνου, ὑποχωρώντας γιὰ λίγο στὶς φυσικὲς ἀπαιτήσεις, ὅπως καὶ ὁ Υἱὸς της, τώρα μετέβη ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό.

Ἀλλὰ, βέβαια, μετὰ τὴν ἀπόρρητη ἐκείνη τροφή, συνέβησαν σχετικὰ μὲ αὐτή τὴν Παρθένο μυστικώτατη οἰκονομία μνηστείας καὶ ἀσπασμὸς παράδοξος καὶ ὑπεράνω λογικῆς ἀπό Ἀρχάγγελο, ποὺ πέταξε ἀπὸ πάνω, καὶ μηνύματα καὶ προσφωνήσεις Θεοῦ, ἀντίστροφα πρὸς τὴν καταδίκη τῆς Εὔας καὶ τοῦ Ἀδὰμ, καὶ θεραπευτικὰ τῆς πρὸς ἐκείνους κατάρας, τὴν ὁποία μετατρέπουν σ’ εὐλογία. Διότι, τὸ μυστικὸ κάλλος αὐτῆς τῆς Ἀειπαρθένου ἐπεθύμησε ὁ Βασιλιάς τοῦ παντός, ὅπως προφήτευσε ὁ προφητάναξ Δαβίδ, καὶ, κλίνοντας τοὺς οὐρανοὺς, κατέβηκε καὶ τὴν ἐπεσκίασε, μᾶλλον δὲ ἐνοίκησε σ’ αὐτὴν ἡ ἐνυπόστατη δύναμη τοῦ Ὑψίστου, καθόσον δὲν ἔδειξε τὴν παρουσία Του μέσῳ γνόφου καὶ πυρός, ὅπως ἐπὶ τοῦ θεόπτου Μωϋσέως, οὔτε μέσῳ λαίλαπας καὶ νεφέλης, ὅπως ἐπὶ τοῦ προφήτου Ἠλιού, ἀλλά ἀμέσως, χωρὶς παραπέτασμα, ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου ἐπεσκίασε τὴν πανυπέραγνη καὶ παρθενικὴ γαστέρα, χωρὶς νὰ ὑπάρχει τίποτε ἐνδιάμεσο, οὔτε ἀέρας, οὔτε αἰθέρας, οὔτε κάτι ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ, οὔτε κάτι πάνω ἀπ’ αὐτά˙ αὐτό δὲ δὲν εἶναι ἐπισκίαση, ἀλλά καθαρὰ ἕνωση.

Ἐπειδὴ δὲ ἐκ φύσεως συμβαίνει πάντοτε τὸ σκιάζον νὰ σχηματίζει τήν μορφή καὶ τὸν χαρακτῆρα του στὸ σκιαζόμενο, δὲν ἔγινε μόνο ἕνωση στὴν γαστέρα, ἀλλά καὶ μόρφωση, καὶ τὸ μορφούμενο ἀπὸ τὰ δύο, ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ Ὑψίστου δηλαδὴ καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν παναγία καὶ παρθενικὴ γαστέρα, ἦταν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκωμένος. Ἔτσι, σκήνωσε σ’ αὐτὴν ἀπορρήτως καὶ ἀπ’ αὐτὴν προῆλθε σαρκοφόρος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, «καὶ ἔγινε ὀρατός πάνω στὴν γῆ καὶ συναναστράφηκε μὲ τοὺς ἀνθρώπους»[3], θεουργώντας τὴν φύση μας καὶ χαρίζοντάς μας, κατὰ τὸν θεῖο Ἀπόστολο, ἀγαθὰ, «στὰ ὁποῖα καί οἱ ἄγγελοι ἐπιθυμοῦν νὰ σκύψουν μέ ἐνδιαφέρον πάνω τους καί νά ἐμβαθύνουν στήν κατανόησή τους»[4]. Καί αὐτὸ εἶναι τὸ ὑπερφυές ἐγκώμιο καὶ ἡ ὑπερένδοξη δόξα αὐτῆς τῆς Ἀειπαρθένου, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἡττᾶται κάθε νοῦς καὶ λόγος, ἀκόμη κι ἄν εἶναι Ἀγγελικὸς. Τὰ δὲ μετὰ τὴν ἀπόρρητη γὲννηση ποιὸς λόγος θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ἐκφράσει; Διότι, συμπράττοντας καὶ συμπάσχοντας μὲ τὴν διὰ μέσου της ὑψοποιὸ κένωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, συνδοξαζόταν καὶ συνανυψωνόταν δικαίως, αὐξάνοντας πάντοτε τὰ μεγαλεῖα μὲ ὑπερφυεῖς προσθῆκες. Ἀλλά, καὶ μετὰ τὴν ἄνοδο στοὺς οὐρανούς τοῦ σαρκωθέντος ἀπ’ αὐτήν, τὰ μεγαλεῖα, ποὺ εἶχαν τελεσθεῖ σ’ αὐτὴν ἀπ’ Αὐτὸν ὑπεράνω νοῦ καὶ λόγου, τὰ συναγωνιζόταν μὲ τὴν καρτερικώτατη καὶ πολυειδή ἄσκηση καὶ μὲ τὶς ὑπὲρ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου εὐχὲς καὶ φροντίδες, καὶ μὲ τὶς συστάσεις καὶ προτροπὲς πρὸς τοὺς Θεοκήρυκες, ποὺ γύρισαν τὰ πέρατα. Αὐτή ἦταν στήριγμα μαζὶ καὶ παρηγορία ὅλων, ἀκουομένη καὶ βλεπομένη καὶ συνεργαζομένη παντοιοτρόπως στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου˙ κι ἔτσι ἔδειξε κατὰ νοῦ καὶ λόγο βίο ἄκρως ἀποτελεσματικὸ καὶ πολιτεία.

Γι’ αὐτὸ λοιπόν, καὶ ὁ θάνατός της εἶναι ζωηφόρος, μεταβιβάζοντας σὲ οὐράνια καί ἀθάνατη ζωὴ˙ καί ἡ μνήμη του εἶναι χαρμόσυνη ἑορτὴ καὶ παγκόσμια πανήγυρη, πού, ὄχι μόνο ἀνανεώνει τὴν μνήμη τῶν θαυμασίων τῆς Θεομήτορος, ἀλλά καὶ προσθέτει τὴν κοινὴ καὶ παράδοξη συνάθροιση τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων ἀπὸ κάθε μέρος τῆς γῆς γιὰ τὴν πανίερη κηδεία της, τοὺς μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτή θεοφαντορικούς ὕμνους τῶν θεολήπτων ἐκείνων, τὶς ἀγγελικὲς ἐπιστασίες καὶ τὶς χοροστασίες καὶ λειτουργίες γι’ αὐτήν τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι προπέμπουν, ἀκολουθοῦν, συμπράττουν, ἀντιπράττουν, ἀποκρούουν, ἀμύνονται καί συνεργοῦν μέν καὶ συμψάλλουν μὲ ὅλη τήν δύναμη μ’ ἐκείνους, ποὺ μέ ὅλα τά μέσα ἐγκωμιάζουν τὸ ζωαρχικό καὶ θεοδόχο ἐκεῖνο σῶμα, τὸ σωστικὸ φάρμακο τοῦ γένους μας, τὸ σεμνολόγημα ὅλης τῆς κτίσεως˙ πολεμοῦν δέ καὶ ἀντικρούουν μὲ κρυφὸ χέρι τοὺς Ἰουδαίους, διότι ἐπεμβαίνουν καὶ ξεσηκώνονται μὲ θεομάχο χέρι καὶ γνώμη, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Σαβαὼθ καὶ Υἱὸς αὐτῆς τῆς Ἀειπαρθένου εἶναι ἀοράτως παρὼν καὶ ἀποδίδει στὴν Μητέρα τὴν ἐξόδιο τιμή, στὰ χέρια τοῦ Ὁποίου ἐναπέθεσε καὶ τὸ θεοφόρο πνεῦμα, μέ τό ὁποῖο ἔπειτα ἀπὸ λίγο μεταθέτει καὶ τὸ συζυγικὸ πρὸς ἐκεῖνο σῶμα σὲ χῶρο ἀεὶζωο καὶ οὐράνιο, εὐλόγως καὶ καταλλήλως περί τῆς μέχρι τώρα ἀπαρχῆς γι’ αὐτὴν.

Πραγματικὰ πολλοὶ ἀπὸ παλαιὰ πέτυχαν θεία εὐμένεια καὶ δόξα καὶ δύναμη, ὥστε νὰ λέγει ὁ προφητάναξ Δαβίδ˙ «ἀπό μένα δέ μεγάλως τιμήθηκαν οἱ φίλοι σου, ὧ Θεέ, καί οἱ ἀρχὲς τῆς καταβολῆς καί τῆς ὑπάρξεώς τους καί ἐν γένει ἡ δύναμη καί ἐπιρροή τους κάτω ἀπό τό χέρι τῆς προστασίας Σου ὑπῆρξαν ἐξόχως δυνατές καί ἀδιάσειστες. Προσπαθῶ νά τούς μετρήσω, ἀλλά ἔχουν πληθυνθεῖ περισσότερο ἀπό τήν ἄμμο»[5]. Καὶ «πολλοί», κατὰ τὸν Σολομῶντα, «ἀπέκτησαν πλοῦτο καὶ πολλὲς θυγατέρες ἄσκησαν δύναμη˙ αὐτή, ὅμως, ὑπερβαίνει καὶ ξεπερνᾶ ὅλους καὶ ὅλες»[6], τόσο ποὺ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ λεχθεῖ. Διότι, μόνο αὐτή, εὑρισκομένη μεταξύ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸν μὲν Θεὸ κατέστησε Υἱὸ ἀνθρώπου, τοὺς δὲ ἀνθρώπους ἔκανε υἱοὺς Θεοῦ, ἀφοῦ ἔκανε τὴν γῆ οὐρανό καὶ θέωσε τὸ γένος, καὶ μόνο αὐτή ἀπ’ ὅλες τὶς γυναῖκες ἀναδείχθηκε Μητέρα Θεοῦ ἐκ φύσεως πάνω ἀπὸ κάθε φύση, ὑπῆρξε δὲ μὲ τὸν ἄφραστο τόκο Βασίλισσα κάθε ἐγκοσμίου καὶ ὑπερκοσμίου κτίσματος˙ καί ἔτσι, ὑψώνοντας μόνη της τους κάτω ἀπ’ αὐτήν, ἀποδεικνύοντας τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς ὑπηκόους ἀντὶ ἐπιγείους οὐρανίους, μετέχοντας ἀνώτερης ἀξίας καὶ μεγαλύτερης δυνάμεως, ὡρίσθηκε ὑψηλότατη τῶν ὑψηλῶν καὶ μακαριώτατη Βασίλισσα μακαρίου γένους.

Τώρα, ἔχοντας καὶ τὸν οὐρανὸ κατάλληλο κατοικητήριο, ὡς ταιριαστὸ της βασίλειο, στὸν ὁποῖο μετατέθηκε σήμερα ἀπὸ τήν γῆ, στάθηκε καὶ στὰ δεξιὰ τοῦ παμβασιλέως μὲ διὰχρυσο ἱματισμὸ ἐνδεδυμένη καὶ στολισμένη, ὅπως λέγεται γι’ αὐτὴν ἀπὸ τὸν ψαλμωδὸ προφήτη[7]. Ὡς ἱματισμὸ δὲ διάχρυσο πρέπει νὰ ἐννοήσεις τὸ διαυγὲς σῶμα της, στολισμένο μὲ τὶς παντοειδεῖς ἀρετὲς˙ διότι, μόνο αὐτή κατέχει τώρα μαζὶ μὲ τὸ θεοδόξαστο σῶμα καὶ μὲ τὸν Υἱὸ τὸν οὐράνιο χῶρο. Δὲν μποροῦσε πραγματικὰ γῆ καὶ τάφος καὶ θάνατος νὰ κρατᾶ ἕως τέλους τὸ ζωαρχικό καὶ θεοδόχο σῶμα της καὶ ἀγαπητό ἐνδιαίτημα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν. Διότι, ἂν μία ψυχή, ποὺ ἔλαβε ὡς ἔνοικο τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀνέρχεται πρὸς τὸν οὐρανό, ὅταν ἀπολυθεῖ ἀπὸ τὰ ἐδῶ, ὅπως ἔχει γίνει φανερὸ μέ πολλά ἐπιχειρήματα καὶ πιστεύουμε, πῶς δὲν θὰ ἀναλαμβανόταν ἀπὸ τὴν γῆ πρὸς τὸν οὐρανὸ τὸ σῶμα, πού, ὄχι μόνο ἔλαβε μέσα του τόν ἴδιο τὸν προαιώνιο καὶ μονογενῆ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀέναη πηγὴ τῆς Χάριτος, ἀλλα καί φάνηκε γεννητικὸ γι’ Αὐτόν; Ἐκείνη, ποὺ ἦταν σὲ ἡλικία μόλις τριῶν ἐτῶν καὶ δὲν εἶχε λάβει ἀκόμη ἔνοικο τὸν Ὑπερουράνιο καὶ δὲν Τὸν εἶχε καταστήσει σαρκοφόρο, ἐκείνη ποὺ κατοικοῦσε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀφοῦ ἔγινε ὑπεροχική καὶ πραγματικὰ ὑπερκόσμια μέ τόσο μεγάλα καὶ τόσο πολλά ἔργα καὶ κατὰ τὸ σῶμα, θὰ γινόταν γῆ, ὑφισταμένη διαφθορά; Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ αὐτό λογικὸ ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἐξετάζουν τὰ πράγματα λογικῶς;

Γι’ αὐτό, εὐλόγως τὸ σῶμα, ποὺ γέννησε, συνδοξάζεται μὲ τὸ γέννημα μέ θεοπρεπῆ δόξα, καί, κατὰ τὸ προφητικὸ ἄσμα, μαζὶ μὲ τὸν προηγουμένως ἀναστάντα τριήμερο Χριστὸ, συνανίσταται ἡ κιβωτὸς τοῦ ἁγιάσματός Του[8]. Καὶ ἀποδεικτικὸ γιὰ τοὺς μαθητές στοιχεῖο περὶ τῆς ἀναστάσεώς της ἀπὸ τοὺς νεκροὺς γίνονται τὰ σινδόνια καὶ τὰ ἐντάφια, ποὺ μόνα ἀπέμειναν στὸν τάφο, καὶ ποὺ μόνα βρέθηκαν σ’ αὐτὸν ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ προσῆλθαν νὰ τὴν ζητήσουν, ὅπως συνέβη προηγουμένως μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Δεσπότη. Δὲν χρειάσθηκε, ὅμως, νὰ μείνει κι αὐτή ἐπίσης γιὰ λίγο πάνω στὴ γῆ, ὅπως ὁ Υἱὸς της καὶ Θεὸς˙ γι’ αὐτὸ ἀναλήφθηκε ἀμέσως πρὸς τὸν ὑπερουράνιο χῶρο ἀπὸ τὸν τάφο, ἀπ’ ὅπου πάλι ἀστράπτει τὶς μαρμαρυγὲς καὶ τὶς χάριτες μέχρι τῆς γῆς λαμπρότατες καὶ θειότατες, φωτίζοντας ἀπὸ ἐκεῖ ὅλο τὸν περίγειο χῶρο καὶ προοσκυνουμένη καὶ θαυμαζομένη καὶ ὑμνουμένη ἀπ’ ὅλους τοὺς πιστοὺς.

Σὰ νὰ θέλησε δηλαδὴ ὁ Θεὸς νὰ στήσει εἰκόνα κάθε καλοῦ καὶ νὰ δείξει τὴν δικὴ Του εἰκόνα γύρω ἀπ’ αὐτὰ καθαρῶς καὶ σὲ Ἀγγέλους καὶ σὲ ἀνθρώπους, τόσο ὡραία πραγματικὰ κατεσκεύασε κι αὐτήν. Συνήθροισε, λοιπόν, ὅλα ἐκεῖνα, μέ τά ὁποία στόλισε τὰ πάντα μὲ τὴν σειρά, καθιστώντας την κοινὸ κόσμο ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἀγαθῶν, ἢ μᾶλλον ἀναδεικνύοντάς την κοινὸ κράμα ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων καλῶν καὶ ἀνώτερη καλλονὴ, ποὺ διακοσμεῖ καὶ τοὺς διακόσμους, ποὺ ἄρχισε μὲν ἀπὸ τήν γῆ, ἔφθασε δὲ ὡς τὸν οὐρανὸ καὶ μάλιστα τὸν πέρασε κι αὐτόν, μὲ τὴν ἀνάληψή της τώρα ἀπὸ τὸν τάφο στὸν οὐρανό, συνῆψε τὰ κάτω μὲ τὰ ἄνω καὶ περιέκλεισε τὸ πᾶν μὲ τὰ γύρω της θαυμάσια, ὥστε καὶ τὸ ὅτι εἶναι ἐλαττωμένη πολὺ λίγο ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, καθὼς ἔχει λεχθεῖ στὴν ἀρχή, καί ἐννοῶ τὸ ὅτι γεύθηκε τὸν θάνατο, αὐξάνει τὴν κατὰ πάντα ὑπεροχή τῆς Θεομήτορος. Γι’ αὐτὸ δικαίως σήμερα τὰ πάντα συγκροτοῦν καὶ συνεπιτελοῦν τὴν πανήγυρι ἐπ’ εὐκαιρίᾳ του.

Ἔπρεπε, λοιπόν, αὐτή, ποὺ χώρεσε Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος πληρώνει τὰ πάντα καὶ εἶναι πάνω ἀπὸ τὰ πάντα, νὰ φθάσει κι αὐτή τὰ πάντα καὶ νὰ ὑπερβεῖ τὰ πάντα μὲ τὶς ἀρετὲς της, μὲ τὸ μέγεθος τῆς ἀξίας της. Τώρα πραγματικά, ὅσα ἤρκεσαν στοὺς ἀπ’ ὅλους τοὺς αἰῶνες ἄριστους, μοιράζοντάς τα μεταξὺ τους, νὰ γίνουν ἄριστοι καὶ ὅσα ἔχουν ὅλοι ἐπὶ μέρους οἱ εὐαρεστήσαντες τὸν Θεό, Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι, συνδυάζοντάς τα ὅλα καὶ τελειώνοντάς τα μόνη αὐτή μὲ περίσσεια ὑπεράνω περιγραφῆς, ἔχει κι αὐτό τώρα παραπάνω ἀπ’ ὅλους, τὸ ὅτι ἀπαθανατίστηκε μετὰ θάνατον καί μόνη αὐτή διαιτᾶται μὲ τὸ σῶμα στὸν οὐρανὸ μαζὶ μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό. Ἔτσι, ὑπερεκχέει ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πρὸς τοὺς τιμώντας αὐτήν τὴν πλουσιώτατη Χάρι, χαρίζοντάς τους τὴν ἱκανότητα νὰ ἀνυψώνωνται πρὸς αὐτήν, ποὺ εἶναι δίσκος μὲ τόσο μεγάλες χάριτες, καὶ δίδοντας ἐπιπλέον ἀπὸ ἀγαθότητα τὰ ἀνώτερα, καὶ μὴ σταματώντας ποτὲ αὐτὴν τὴν ὠφέλιμη σ’ ἐμᾶς εἰσφορά καὶ πλούσια δωρεά. Ἀποβλέποντας, λοιπόν, κανεὶς πρὸς τέτοια συνδρομὴ καὶ χορηγία, θὰ πεῖ ὅτι ἡ Παρθένος πράττει τὴν ἀρετὴ καὶ στοὺς ζῶντες κατὰ τὴν ἀρετὴ, ὅπως αὐτό, πού πράττει ὁ ἥλιος στὸ αἰσθητὸ φῶς καὶ τοὺς κάτω ἀπὸ αὐτὸ ζῶντες. Ἐάν, ὅμως, φέρει τὸ βλέμμα τῆς διανοίας πρὸς τὸν ἥλιο, ποὺ ἀνέτειλε ἐξαισίως ἀπὸ τὴν παρθένο αὐτή στοὺς ἀνθρώπους, ὁ Ὁποῖος ἔχει καὶ ὑπερέχει ἐκ φύσεως ὅλα ὅσα ἔχουν προστεθεῖ σ’ αὐτὴν κατὰ Χάριν, τότε ἡ Παρθένος θὰ φανεῖ ἀμέσως οὐρανὸς˙ διότι, ἔχει τόσο εὐγενέστερη ἀπὸ τοὺς κάτω καὶ ὑπεράνω τοῦ οὐρανοῦ θείως χαριτωμένους καλοτυχία μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά, ὅσο ὁ μὲν οὐρανὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἥλιο, ὁ δὲ ἥλιος εἶναι λαμπρότερος τοῦ οὐρανοῦ.

Ποιὸς λόγος μπορεῖ νὰ περιγράψει τὸ θεόλαμπρο κάλλος σου, Θεομήτορ Παρθένε; Διότι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὁρισθοῦν τὰ γνωρίσματά σου μὲ λογισμοὺς καὶ λόγους˙ ὅλα ξεπερνοῦν καὶ τὸν νοῦ καὶ τόν λόγο. Εἶναι, ὅμως, δυνατόν νά ὑμνῆσαι, ἐφ’ ὅσον τὸ δέχεσαι φιλανθρώπως. Διότι, ἐσὺ εἶσαι τόπος ὅλων τῶν χαρίτων καὶ πλήρωμα παντοειδοῦς καλοκαγαθίας, ἔμψυχος πίνακας καὶ εἰκόνα κάθε ἀγαθοῦ καὶ κάθε χρηστότητος, ἀφοῦ εἶσαι ἡ μόνη, ποὺ ἀξιώθηκες ὅλων μαζὶ τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος, καὶ μάλιστα ἀφοῦ εἶσαι ἡ μόνη, ποὺ ἔλαβες παραδόξως ἔνοικο στὰ σπλάγχνα σου Ἐκεῖνον, στὸν Ὁποῖο βρίσκονται οἱ θησαυροὶ ὅλων αὐτῶν τῶν χαρισμάτων, καί ἔγινες παράδοξη σκηνὴ Του, τώρα δὲ διὰ τοῦ θανάτου προχώρησες ἀπὸ ἐδῶ πρὸς τὴν ἀθανασία καὶ δικαίως μετέστης ἀπὸ τήν γῆ στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ εἶσαι συγκάτοικος μ’ Αὐτὸν στὰ ὑπερουράνια σκηνώματα διαπαντός, ἐπιστατώντας ἀπὸ ἐκεῖ τὴν κληρονομία σου, καὶ ἐξιλεώνοντάς Τον πρὸς ὅλους μὲ τὶς ἀκοίμητες πρὸς Αὐτὸν πρεσβεῖες.

Τόσο πολὺ εἶναι πλησιέστερη ἀπὸ τοὺς πλησιάζοντες τὸν Θεὸ˙ τόσο μεγαλύτερα πρεσβεία ἀπ’ ὅλους ἀξιώθηκε ἡ Θεοτόκος˙ δὲν ἐννοῶ δὲ μόνο τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλά κι αὐτές τὶς Ἀγγελικὲς ἱεραρχίες ὅλες. Πραγματικὰ, γιὰ τὴν ἀνώτατη ταξιαρχία τους γράφει ὁ προφήτης Ἠσαΐας ˙«καὶ τὰ Σεραφίμ στέκονταν γύρω Του»[9]˙ γι’ αὐτὴν δὲ πάλι λέγει ὁ προφητάναξ Δαβίδ˙ «παρέστη ἡ βασίλισσα στὰ δεξιὰ Σου»[10]. Βλέπετε τήν διαφορά τῆς στάσεως; Ἀπ’ αὐτὴν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε καὶ τὴν διαφορὰ τῆς κατὰ τὴν ἀξία τάξεως˙ διότι, τὰ Σεραφίμ ἦταν γύρω ἀπὸ τὸν Θεό, πλησίον δὲ στὸν Ἴδιο μόνο ἡ Βασίλισσα, ἡ ὁποία θαυμάζεται καὶ ἐγκωμιάζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ποὺ εἶναι σὰ νὰ τὴν ἀνακηρύττει πρὸς τὶς γύρω Του δυνάμεις καὶ νὰ λέγει, κατὰ τὰ λόγια τοῦ Ἄσματος τῶν Ἀσμάτων˙ «τί καλὴ ἡ πλησίον μου»[11]! Εἶναι λαμπρότερη ἀπό τό φῶς, ἀνθηρότερη ἀπὸ τοὺς θείους παραδείσους, ἁρμονικώτερη ἀπ’ ὅλο τὸν ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο. Εἶναι δέ, ὄχι μόνο πλησίον, ἀλλά καὶ ἀπὸ τὰ δεξιά, εὐλόγως˙ διότι, ὅπου κάθησε ὁ Χριστὸς στὸν οὐρανό, δηλαδὴ στὰ δεξιὰ τῆς μεγαλωσύνης, ἐκεῖ στέκεται κι αὐτή τώρα, ποὺ ἀνέβηκε ἀπὸ τήν γῆ στὸν οὐρανὸ, ὄχι μόνο διότι ποθεῖ καὶ ἀντιποθεῖται περισσότερο ἀπ’ ὅλους, καὶ λόγῳ τῶν φυσικῶν θεσμῶν ἄλλωστε, ἀλλά καὶ διότι εἶναι ἀληθινὰ θρόνος Του˙ ὅπου δὲ κάθεται ὁ Βασιλιάς, ἐκεῖ στέκεται καὶ ὁ θρόνος.

Αὐτον τὸν θρόνο ἔβλεπε καὶ ὁ προφήτης Ἠσαΐας στὸ μέσον ἐκείνου τοῦ Χερουβικοῦ χοροῦ καὶ τὸν χαρακτήριζε ὑψηλὸ καὶ ἀνασηκωμένο, δηλώνοντας τὴν ὑπέρβαση τῶν οὐρανίων Δυνάμεων ἀπὸ τὴν Θεομήτορα. Γι’ αὐτὸ καὶ εἰσάγει τοὺς ἴδιους τοὺς Ἀγγέλους νὰ δοξάζουν ἀπ’ αὐτὴν τὸν Θεὸ, λέγοντας˙ «Εὐλογημένη ἡ δόξα Κυρίου ἀπὸ τὸν τόπο Του»[12]. Ὁ δὲ Πατριάρχης Ἰακώβ, ποὺ Τὸν εἶδε διὰ μέσου αἰνιγμάτων, εἶπε˙ «Τί φοβερὸς εἶναι ὁ τόπος αὐτός! Δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ οἶκος τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτή εἶναι ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ»[13]. Ὁ δὲ προφητάναξ Δαβίδ, ποὺ συνῆψε στὸν ἑαυτὸ του τὰ πλήθη τῶν σεσωσμένων ἀπὸ ἄλλα μέρη καὶ χρησιμοποίησε σὰν διάφορες χορδὲς ἢ φθόγγους τοὺς ἀπὸ διάφορα γένη προσαρμοσμένους σὲ μιὰ πίστη ἀπὸ αὐτήν τὴν Ἀειπάρθενο, ἀνακρούει πρὸς ἐξύμνησή της τὸ παναρμόνιο μέλος, λέγοντας˙ «Θὰ μνημονεύω καί θά διαλαλῶ τὸ ὄνομά σου σὲ κάθε γενεὰ καὶ γενεὰ˙ γι’ αὐτὸ, γνωρίζοντάς το λαοὶ καί φυλές καί γλῶσσες διάφορες, θὰ σὲ ἀνυμνοῦν ἀκατάπαυστα στὸν αἰώνα καὶ στὸν αἰώνα τοῦ αἰῶνος»[14].

Βλέπετε ὅλη τὴν κτίση νὰ δοξολογεῖ αὐτήν τὴν Ἀειπάρθενο, καὶ ὄχι σὲ παλαιὰ ἔτη, ἀλλά στὸν αἰῶνα καὶ στὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος; Μποροῦμε ἀπὸ αὐτὸ νὰ καταλάβουμε ὅτι οὔτε ἐκείνη θὰ σταματήσει ποτὲ σ’ ὅλους τοὺς αἰῶνες νὰ εὐεργετεῖ ὅλη τὴν κτίση˙ δὲν ἐννοῶ δὲ μόνο τήν δική μας, ἀλλά καὶ αὐτὲς τὶς ἄϋλες καὶ ὑπερφυεῖς ταξιαρχίες. Ὅτι βέβαια μαζὶ μ’ ἐμᾶς κι αὐτὲς μόνο δι’ αὐτῆς μετέχουν καὶ ψαύουν τὸν Θεό, τὴν ἄψαυστη ἐκείνη φύση, τὸ δήλωσε καθαρὰ ὁ προφήτης Ἠσαΐας. Διότι, αὐτὸς δὲν εἶδε τὸν Σεραφίμ νὰ παίρνει ἀμέσως τὸν ἄνθρακα ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο, ἀλλά τὸν πήρε μὲ τὴν λαβίδα, μὲ τὴν ὁποία ἄγγιξε καὶ τὰ προφητικὰ χείλη, δίνοντας κάθαρση˙ ἦταν δὲ τὸ φαινόμενο αὐτό τῆς λαβίδος τὸ ἴδιο μ’ ἐκεῖνο τὸ μεγάλο θέαμα, τὸ ὁποῖο εἶδε ὁ προφήτης Μωϋσῆς, τὴν βάτο, ποὺ ἦταν ἀναμμένη, άλλά δὲν καταφλεγόταν[15]. Ποιὸς δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ Παρθενομήτωρ εἶναι ἐκείνη ἡ βάτος καὶ αὐτή ἡ λαβίδα, ποὺ συνέλαβε ἀπυρπολήτως τὸ θεῖον πῦρ, ἀφοῦ σ’ αὐτὸ ὑπηρέτησε ὁ Ἀρχάγγελος κατὰ τὴν σύλληψη καὶ συνῆψε δι’ αὐτῆς τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ μᾶς καθάρισε μὲ τὴν ἄρρητη συνάφεια; Ἑπομένως, μόνο αὐτή εἶναι μεθόριο τῆς κτιστῆς καὶ ἄκτιστης φύσεως καὶ κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔλθει πρὸς τὸν Θεό, ἐκτός ἐὰν καταυγασθεῖ ἀληθινὰ ἀπὸ τὴν θεόλαμπρη ἀληθινὰ λυχνία˙ «διότι, στὸ μέσον της εἶναι ὁ Θεός καὶ δὲν θὰ σαλευθεῖ»[16], λέγει.

Ἂν, ὅμως, οἱ ἀνταποδόσεις εἶναι κατὰ τὸ μέτρο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ αὐτὸς, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Υἱό, ἀγαπᾶται ἀπὸ Αὐτὸν καὶ ἀπὸ τὸν Πατέρα Του καὶ γίνεται καταγώγιο καὶ τῶν δύο αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνοικοῦν μυστικῶς καὶ διαμένουν μέσα σ’ αὐτὸν, κατὰ τὴν Δεσποτικὴ ἐπαγγελία, ποιὸς θά Τόν ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπὸ τὴν Μητέρα, ἡ ὁποία, ὄχι μόνο Μονογενῆ τὸν γέννησε, ἀλλά καὶ μόνη της, χωρὶς ἀνδρική ἕνωση, ὥστε νὰ εἶναι τὸ φίλτρο της διπλάσιο, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρξε σύζυγος, ποὺ ἑνώθηκε μ’ αὐτήν, γιὰ νὰ τὸ μοιρασθεῖ; Ποιὸς θὰ μποροῦσε ν’ ἀγαπηθεῖ ἀπὸ τὸν Μονογενῆ περισσότερο ἀπό τήν Μητέρα, καὶ μάλιστα πού προῆλθε κατὰ τοὺς τελευταίους αἰῶνες ἀρρήτως ἀπό μόνη αὐτή, ὅπως πρὸ αἰώνων ἀπὸ μόνο τὸν Πατέρα; Πῶς δὲ δὲν θὰ πολλαπλασιαζόταν ἐκτός ἀπὸ τὴν πρέπουσα διάθεση καὶ ἡ ὀφειλόμενη τιμὴ πρὸς αὐτὴν κατὰ τοὺς νόμους, ἀπὸ αὐτὸν πού κατῆλθε, γιά νὰ ἐκπληρώσει τὸν νόμο;

Ὅπως, λοιπόν, ἀφοῦ μόνο δι’ αὐτῆς ἐπεδήμησε πρὸς ἐμᾶς, φανερώθηκε ἐπὶ τῆς γῆς καὶ συναναστράφηκε μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῶ πρὶν ἀπὸ αὐτὴν ἦταν ἀθέατος ἐπὶ τῆς γῆς, ἔτσι καὶ στὸν μελλοντικὸ ἀτελεύτητο αἰῶνα κάθε πρόοδος θείας φωτοφανείας καὶ κάθε ἀποκάλυψη θείων μυστηρίων καὶ κάθε ἰδέα πνευματικῶν χαρισμάτων χωρὶς αὐτὴν εἶναι γιὰ ὅλους ἀδύνατη. Αὐτή δέ, ἀφοῦ δέχεται πρώτη τὸ πλήρωμα αὐτοῦ, πού πληρεῖ τὰ σύμπαντα, ποὺ διαπερνᾶ διὰ μέσου ὅλων, τὸ καθιστᾶ χωρητό σὲ ὅλους, κατανέμοντας στὸν καθένα κατὰ τήν δύναμή του, σύμφωνα μὲ τὴν ἀναλογία καὶ τὸ μέτρο τῆς καθαρότητός του, ὥστε αὐτή νὰ εἶναι ταμεῖο καὶ πρύτανις τοῦ πλούτου τῆς Θεότητος.

Ἐπειδὴ δὲ στοὺς οὐρανοὺς εἶναι κι αὐτό αἰώνιος θεσμός, τὸ νὰ μετέχουν δηλαδὴ διὰ τῶν μεγαλυτέρων οἱ μικρότεροι τοῦ εὑρισκομένου πέρα ἀπὸ τὸν ὄντα, μεγαλύτερη δὲ ἀπ’ ὅλους εἶναι ἡ Παρθενομήτωρ, διὰ μέσου αὐτῆς θὰ μετάσχουν, ὅσοι μετάσχουν βέβαια, τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὴν θὰ ὑμνήσουν μετὰ τὸν Θεὸ ὅσοι ὑμνοῦν τὸν Θεό. Αὐτή εἶναι καὶ τῶν πρὶν ἀπ’ αὐτὴν αἰτία καὶ τῶν μετὰ ἀπ’ αὐτὴν προστάτις καὶ πρόξενος τῶν αἰωνίων. Αὐτή εἶναι θέμα τῶν προφητῶν, ἀρχή τῶν Ἀποστόλων, ἑδραίωμα τῶν μαρτύρων, κρηπὶς (βάση) τῶν διδασκάλων. Αὐτή εἶναι ἡ δόξα τῶν ἐπὶ γῆς, ἡ τερπνότητα ὅσων βρίσκονται στὸν οὐρανό, τὸ ἐγκαλλώπισμα ὅλης τῆς κτίσεως. Αὐτή εἶναι ἀρχή καὶ πηγὴ καὶ ρίζα τῶν ἀπορρήτων ἀγαθῶν. Αὐτή εἶναι κορυφὴ καὶ τελείωση κάθε ἁγίου.

Ὦ Παρθένε θεία καὶ τώρα οὐρανία, πῶς νὰ περιγράψω ὅλα τὰ προσόντα σου; Πῶς νὰ σὲ δοξάσω, τὸν θησαυρὸ τῆς δόξης; Καί μόνο ἡ μνήμη σου ἁγιάζει αὐτὸν, ποὺ τὴν χρησιμοποιεῖ˙ καί μόνο ἡ κλίση πρὸς ἐσένα καθιστᾶ τὸν νοῦ καθαρώτερο, ἀναλαμβάνοντάς τὸν ἀμέσως πρὸς θεῖο ὕψος˙ διὰ σοῦ τρανώνεται τὸ βλέμμα τῆς διανοίας˙ διὰ σοῦ καταλάμπεται τὸ πνεῦμα μὲ τὴν ἐπιδημία τοῦ θείου Πνεύματος˙ διότι, ἔγινες ταμιούχος καὶ χῶρος χαρίτων˙ ὄχι γιὰ νὰ τὶς κρατῆσεις γιά τόν ἑαυτό σου, ἀλλα γιὰ νὰ γεμίσεις τὰ σύμπαντα μὲ Χάρι. Διότι, ὁ ταμίας τῶν ἀκενώτων θησαυρῶν ἐπιτροπεύει γιὰ τὴν διανομὴ˙ γιὰ ποιὸν λόγο ἄλλωστε νὰ κατακλείσει τὸν πλοῦτο, ἀφοῦ δὲν μειώνεται;

Μετάδωσε, λοιπόν, πλούσια στόν λαό σου, σ’ αὐτὸν τὸν κλῆρο σου, τὸ ἔλεός σου καὶ τὰ χαρίσματά σου, ὦ Δέσποινα. Δῶσε λύση τῶν δεινῶν, ποὺ μᾶς κατέχουν. Βλέπεις ἀπὸ πόσα καὶ ποιὰ δεινὰ κατατρυχόμαστε, καὶ δικὰ μας καὶ ξένα, καὶ τὰ ἐξωτερικὰ καὶ τὰ ἐσωτερικά. Μετάτρεψέ τὰ ὅλα πρὸς τὸ καλύτερο μὲ τήν δύναμή σου, τοὺς μὲν εὑρισκομένους μέσα καὶ ὁμοφύλους ἐξημερώνοντας πρὸς ἀλλήλους, τοὺς δὲ ἐπιτιθεμένους ἀπ’ ἔξω σὰν ἄγρια θηρία ἀποκρούοντας».

Ἐπιδαψίλευσε σ’ ἐμᾶς πλουσίως τήν Θεομητορική σου Χάρι, γιά νά μποροῦμε ν’ ἀντιστεκόμαστε πάντοτε καί ἕως τέλους, μέσῳ τῆς ἁγίας καί ἱερᾶς, ἁγιοπνευματικῆς, ἱεροκανονικῆς καί ἁγιοπατερικῆς διακοπῆς μνημονεύσεως (ἀποτειχίσεως),

α) στίς ποικίλες αἱρέσεις καί παραθρησκεῖες, ἰδίως αὐτές τοῦ Παπισμοῦ, τῆς Οὐνίας, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, Μονοφυσιτισμοῦ, Ἰσλαμισμοῦ, Ἰουδαϊσμοῦ, παν-Σιωνισμοῦ καί Μασονισμοῦ,

β) στήν χειρίστη ἐκκλησιολογική παναίρεση ὅλων τῶν αἰώνων τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀρχηγέτη στόν ὀρθόδοξο χῶρο τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καί τούς σύν αὐτῷ λύκους βαρεῖς, μισθωτούς ποιμένες, ψευδοδιδασκάλους καί ψευδεπισκόπους,

γ) στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016,

δ) στήν Οὐκρανική σχισματοαίρεση τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 2018 καί τήν Σκοπιανή σχισματοαίρεση τοῦ Μαΐου τοῦ 2022,

ε) στήν ἀντίχριστη «Νέα Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου» καί «Νέα Τάξη Πραγμάτων»,

στ) στό ἄτιμο καί αἴσχιστο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τόν κολοφῶνα τῶν κακῶν, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, στίς παρελάσεις ὑπερηφανείας (gaypride – europride), στήν ἀλλαγή φύλου, στούς γάμους ὁμοφυλοφίλων, στήν υἱοθεσία τέκνων ἀπό ὁμοφυλόφιλους, στήν παρένθετη μητρότητα, στόν ψηφισθέντα σοδομονόμο τόν περασμένο Φεβρουάριο.

ζ) στά mRNA «ἐμβόλια» κατά τοῦ κορώνα-ἰοῦ καί ἄλλων ἀσθενειῶν, πού ἀποτελοῦν τσιπάρισμα καί σφράγισμα τῶν ἀνθρώπων,

η) στή νέα ψηφιακή ταυτότητα, πού ἀποτελεῖ τσιπάρισμα καί ταύτιση τῶν ἀνθρώπων μέ τόν δυσώνυμο ἀριθμό τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου, κατά τήν ἱερά Ἀποκάλυψη,

θ) στήν ψηφιακή ἐποχή – φυλακή,

ι) στόν μετανθρωπισμό – τεχνανθρωπισμό,

ια) στήν θεολογικά καί παραδοσιακά ἀμάρτυρη καί ἀνεπίτρεπτη «χειροτονία» γυναικῶν σέ ὁποιονδήποτε ἱερατικό βαθμό,

ιβ) στόν πόλεμο στήν Οὐκρανία, πού προκάλεσαν ἡ σιωνιστική Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, τό ΝΑΤΟ, οἱ Η.Π.Α., οἱ Χαζαροεβραῖοι καί οἱ Ναζί.

ιγ) στόν πόλεμο στήν Γάζα τῆς Παλαιστίνης μεταξύ τοῦ Ἑβραϊκοῦ καί τοῦ Μουσουλμανικοῦ κόσμου, τῶν ἐλεγχομένων ὑπό τῶν σιωνιστῶν, καί στούς ἐν ἐξελίξει πολέμους ἀπανταχοῦ τῆς γῆς,

ιδ) στήν διαφαινόμενη ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας στό Αἰγαῖο καί τήν Θράκη,

ιε) στήν ἰσλαμοποίηση τῆς χώρας μας μέ τήν ἀθρόα εἰσροή μεταναστευτικῶν ροῶν, καί τήν λειτουργία μουσουλμανικοῦ τεμένους, τζαμιῶν καί τμήματος μουσουλμανικῶν σπουδῶν στήν «Θεολογική» Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.,

ιστ) στόν ἀλβανικό καί σκοπιανό ἀλυτρωτισμό καί τήν ἐπιβολή τῆς προδοτικῆς καί ἐπαίσχυντης «συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν» τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2018,

ιζ) στήν ἀποχριστιανοποίηση καί λοατκικοποίηση τῆς Εὐρώπης, στήν woke ἀτζέντα, στήν προσβολή καί τόν εὐτελισμό τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τῶν ἁγίων ἐνδόξων πανευφήμων καί Θεοκηρύκων Ἀποστόλων καί χριστιανικῶν θρησκευτικῶν συμβόλων, ὅπως αὐτά συνέβησαν λίαν προσφάτως στίς ἀρχές τοῦ τρέχοντος μηνός στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τοῦ Παρισίου τῆς Γαλλίας, πού οὐδεμία σχέση καί ὁμοιότητα εἶχαν μέ τό πνεῦμα τῶν γνησίων καί αὐθεντικῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τῆς ἀρχαῖας Ἑλλάδος,

ιη) στήν ἐπικείμενη ἀπό Σεπτέμβριο ἐφαρμογή στή χώρα μας τοῦ «Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ», πού θα ἀποτελέσει ἀριθμοποίηση καί ἀπροσωποποίηση τῶν ἀνθρώπων, βάναυση προσβολή τῆς κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὀρθοδόξου βαπτίσματος καί τῶν ὀνομάτων τῶν ἁγίων, πού κάθε ὀρθόδοξος φέρει καί προσαγορεύεται, καί τέλος

ιθ) στόν ἐπικείμενο ἀπό τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2025 κοινό, σταθερό καί μόνιμο διαχριστιανικό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα μεταξύ αἱρετικῶν καί ὀρθοδόξων, πού σχεδιάζεται ἀπό τόν σατανογνώμωνα πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τούς οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκῖσκο καί τό Βατικανό, μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση 1.700 χρόνων ἀπό τήν σύγκληση τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου.     

«Φέρε τὴν βοήθεια καὶ θεραπεία σου ὡς ἀντίμετρο στὰ πάθη μας, κατανέμοντας καὶ στὶς ψυχὲς καὶ στὰ σώματα πλουσία τὴν Χάρι, καὶ πρὸς ὅλα διαρκή. Κι ἂν δὲν τὴν χωροῦμε, κάνε μας χωρητικώτερους, καὶ κανόνισε τὸ μέτρο κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε, σωζόμενοι καὶ δυναμούμενοι ἀπὸ τήν Χάρι σου, νὰ δοξάζουμε τὸν προαιώνιο Λόγο, ποὺ σαρκώθηκε ἀπὸ ’σένα γιὰ ’μᾶς, μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα Του καὶ τὸ Ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνες. Γένοιτο»!

[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Ὁμιλία 37^η εἰς τήν Πάνσεπτον Κοίμησν τῆς Πανυπεράγνου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ΕΠΕ 10, Πατερικές ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 435-463.

[2] Ψαλμ. 115, 6.

[3] Σχ. βλ. Θεοτοκίον Στιχηρῶν Μεγάλου Ἑσπερινοῦ Σάββατου ἑσπέρας τοῦ πλ. δ΄ ἤχου «Ὁ Βασιλεύς τῶν οὐρανῶν, διά φιλανθρωπίαν, ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη…», ἐν βιβλίῳ «Παρακλητική», ἐκδ. Φῶς, Ἀθήναι 1991, σ. 406.

[4] Α’ Πέτρ. 1, 12.

[5] Ψαλμ. 138, 17-18.

[6] Παρ. 31, 29.

[7] Ψαλμ. 44, 11.

[8] Ψαλμ. 131, 8.

[9] Ἠσ. 6, 2.

[10] Ψαλμ. 44, 11.

[11] Ἄσμα Ἀσμ. 6, 4.

[12] Ἰεζ. 3, 12.

[13] Γέν. 28, 17.

[14] Ψαλμ. 44, 19.

[15] Ἔξ. 3, 2.

[16] Ψαλμ. 45, 5.