ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ˙ ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
24-01-2013
Σύμφωνα μέ τήν ἀκολουθία τῶν νέων Τριῶν Ἱεραρχῶν, τήν Κυριακή (ὅποια Κυριακή κρίνει ὁ προεστώς) τῶν μηνῶν Νοεμβρίου, Ἰανουαρίου καί Φεβρουαρίου ἐπιτελοῦμε τήν σύναξη τῶν νέων τριῶν Ἱεραρχῶν.
Ἔχουμε τούς γνωστούς παλαιούς τρεῖς Ἱεράρχες, τόν Μεγάλο Βασίλειο, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ἀλλά ἔχουμε, ἐπίσης, καί τούς νέους τρεῖς Ἱεράρχες, τόν Μεγάλο Φώτιο, πού ἦταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τόν 9ο αἰ., τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, πού ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης τόν 14ο αἰ. καί τόν ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό, πού ἦταν Ἐπίσκοπος Ἐφέσου τόν 15ο αἱ.
Ὁ καθένας βέβαια ἀπ’αὐτούς ἑορτάζεται σέ ξεχωριστή ἡμερομηνία. Ὁ Μέγας Φώτιος στίς 6 Φεβρουαρίου, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δύο φορές τόν χρόνο, στίς 14 Νοεμβρίου καί τήν Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός στίς 19 Ἰανουαρίου. Ὅρισε, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας νά ἑορτάζονται ἀπό κοινοῦ καί οἱ τρεῖς καί νά ἐπιτελεῖται ἡ σύναξή τους.
Οἱ νέοι αὐτοί τρεῖς ἀντιρρητικοί καί ἀντιαιρετικοί θεολόγοι – Ἱεράρχες, ἐπονομάζονται ἀντίπαπες καί παπομάστιγες, ἐπειδή ἤλεγξαν σφοδρότατα καί αὐστηρότατα καθένας στήν ἐποχή του τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί ὅλες τίς καινοτομίες, τούς νεωτερισμούς, τίς παραχαράξεις, τίς διαστρεβλώσεις καί αἱρέσεις τῆς Δύσεως ἐπί τῆς ἅπαξ παραδοθείσης πίστεως.
Τό πόσο ἀπαραίτητη καί νευραλγική ἦταν καί εἶναι ἡ παρουσία καί ἡ προσφορά τῶν τριῶν αὐτῶν ἁγίων καταδεικνύεται ἀπό τό ὅτι, μέσῳ τῶν ἀγώνων τους, ἀποφεύχθηκε ὁ ἐκδυτικισμός, ὁ ἐκλατινισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τό νά γίνουμε δηλαδή ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, Παπικοί, Λατίνοι, Φράγκοι. Γι’ αὐτό καί μέχρι τίς ἡμέρες μας οἱ αἱρετικοί Λατίνοι ἀποστρέφονται καί μισοῦν αὐτούς τούς τρεῖς ἁγίους˙ δέν τούς θεωροῦν ἁγίους, ἀλλά ἀντιθέτως «αἱρετικούς»!!! Φρίττουν καί τρέμουν μόνο στό ἄκουσμα τῶν ἁγίων ὀνομάτων τους!
Ὁ Μέγας Φώτιος ἀντιμετώπισε τόν Παπισμό στό πρόσωπο τοῦ Πάπα Νικολάου. Δύο εἶναι τά μεγάλα κατορθώματα τοῦ Μεγάλου Φωτίου : α) Ἡ περίφημη Ἐγκύκλιος, καί β) οἱ ἀποφάσεις τῆς Η΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού συνεκλήθη ἐπί Μεγάλου Φωτίου τό 879 μ.Χ. στήν ἁγία Σοφία.
Ἡ ἐγκύκλιος ἐκείνη τοῦ Μεγάλου Φωτίου, κατά τήν πρώτη ἀνάρρησή του στόν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, α) ἀνέκοψε τό ἔργο τοῦ Πάπα Νικολάου στή Βουλγαρία, ἐπειδή γνωστοποίησε στούς Βούλγαρους ποιός εἶναι αὐτός, πού διδάσκει τήν ἀρτία, ἀληθή καί ὀρθή πίστη, β) ἐπέστησε τήν προσοχή τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τῶν καινοτομιῶν τῆς τότε πρώην Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία πρῶτος ὁ Μέγας Φώτιος τόλμησε νά καταγγείλλει, ἐπειδή ἀπέκλινε στήν αἵρεση καί τήν κατεδίκασε, καί γ) περιφρούρησε τήν ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία οἱ Πάπες ζητοῦσαν νά ὑποδουλώσουν.
Κατά τήν δεύτερη ἀνάρρησή του, κατάφερε τό μέγα πλῆγμα κατά τῆς Δυτικῆς ὀφρύος, ἐπειδή συνεκάλεσε τήν Η΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἀναθεμάτισε αὐτούς, πού τολμοῦν νά προσθέσουν κάτι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἡ Σύνοδος αὐτή ὑπέδειξε στόν Πάπα καί σέ κάθε Ἐπίσκοπο ὅτι ὀφείλει νά σέβεται τό Σύμβολο τῆς Πίστεως τῶν ἐν Νικαίᾳ καί Κωνσταντινουπόλει Α΄ καί Β΄ Συνόδων, τό ὁποῖο καί οἱ ὑπόλοιπες Σύνοδοι ἐπεκύρωσαν καί ἐπεβεβαίωσαν.
Πρέπει νά ἀποσαφηνίσουμε, ἀγαπητοί μου, στό σημεῖο αὐτό ὅτι τό σχίσμα τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία ὀφείλεται μόνο σέ λόγους δογματικούς, σέ λόγους πίστεως. Τό πρῶτο αἴτιο τοῦ σχίσματος ἦταν ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, ὅπως χαρακτηριστικά διδάσκει ὁ ἅγιος Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός στό ἔργο του «Περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος». Τό Filioque, δηλαδή ἡ δογματική διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, εἶναι φοβερή αἵρεση. Καί εἶναι φοβερή αἵρεση, ἐπειδή α) εἶναι ἀντίθετο πρός τά ἀψευδέστατα λόγια τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, πού εἶπε ὅτι «τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται», ἔχουμε δηλαδή κατάφορη ἀθέτηση τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, β) εἶναι ἀντίθετο πρός τό Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «(πιστεύω) καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον, τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον», ἔχουμε δηλαδή ἀθέτηση καί τῶν δύο Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς Α΄ καί τῆς Β΄, γ) εἶναι ἀντίθετο πρός τόν ζ΄ (7ο) Ἱερό Κανόνα τῆς Γ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει ὁποιαδήποτε πρόσθεση ἤ ἀφαίρεση στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἔχουμε δηλαδή ἀθέτηση καί τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δ) καταστρέφει τίς σχέσεις μεταξύ τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συγχέει τά ἀκοινώνητα ὑποστατικά ἰδιώματα τῶν τριῶν Προσώπων, ε) ὑποβιβάζει τό Ἅγιον Πνεῦμα στό ἐπίπεδο τοῦ κτίσματος, καί στ) εἰσάγει δυαρχία στήν Ἁγία Τριάδα, ἐφ’ ὅσον καί ὁ Υἱός εἶναι πηγή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρα ἔχουμε δύο πηγές, δύο ἀρχές, τόν Θεό Πατέρα καί τόν Υἱό. Βέβαια, πίσω ἀπό τό Filioque δέν κρύβεται τίποτε ἄλλο παρά ἡ ὀφρύ καί ἡ περιωπή τοῦ Πάπα, ἡ ἀλαζονεία του, τό ἀλάθητο καί τό πρωτεῖο του νά νομοθετεῖ αὐτός μόνο πάνω ἀπό τά παραδεδομένα ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὁ Μέγας Φώτιος στό ἔργο του «Περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» γράφει πολύ σοφά : «Ὁ Υἱός καί Δεσπότης τό Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορεύεσθαι μυσταγωγεῖ καί ὁ μέγας δέ Παῦλος αὖθις ἀποφαίνεται λέγων˙ «κἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Τίς δέ ἐπιζητεῖ διδάσκαλον ἄλλον, εἰ μή προφανῶς μεμένηκεν»; Δηλαδή, «ὁ Υἱός καί Δεσπότης μάς διδάσκει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα καί ὁ μεγάλος Παῦλος, ἐπίσης, διατυπώνοντας τήν γνώμη του γιά τήν πίστη, λέγει˙ «καί ἐάν ἐμεῖς ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύττει ἄλλο Εὐαγγέλιο ἀπό τό Εὐαγγέλιο, πού κηρύξαμε σ’ ἐσᾶς, νά εἶναι ἀναθεματισμένος». Καί ποιός ἀναζητεῖ ἄλλο δάσκαλο, ἐάν δέν ἔχει τρελλαθεῖ φανερά»;
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀντιμετώπισε τόν Παπισμό, στό πρόσωπο τοῦ ἐκ τῆς Δύσεως ἐρχομένου, ἐπηρμένου, ὑπερηφάνου, αἱρετικοῦ καί ἀναθεματισμένου ἀπό τήν Ἐκκλησία μας οὐνίτη μοναχοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ, τόν ὁποῖο κατεδίκασε μέ τίς ἡσυχαστικές συνόδους τοῦ 14ου αἰ., οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τήν Θ΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο.
Στό ἔργο του «Λόγος ἀποδεικτικός περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς˙ «Πάλιν ὁ δεινός καί ἀρχέκακος ὄφις τήν ἑαυτοῦ κεφαλήν καθ’ἡμῶν διαίρων, ὑποψυθιρίζει τά τῆς ἀληθείας ἀντίθετα». «Πάλι ὁ διάβολος, σηκώνοντας τήν κεφαλή του ἐναντίον μας, ὑποψυθιρίζει τά ἀντίθετα τῆς ἀληθείας». Καί παρακάτω, ἀφοῦ λέει ὅτι αὐτός ὁ διάβολος εἶναι πού παρεκίνησε τούς Ἀρείους, τούς Ἀπολλιναρίους, τούς Εὐνομοίους καί Μακεδονίους καί πολλούς ἑτέρους αἱρετικούς, «οὗτος ὁ νοητός καί διά τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τό πρῶτον καί τελευταῖον κακόν», «αὐτός ὁ νοητός καί γι’αὐτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, πού εἶναι τό πρῶτο καί τό τελευταῖο κακό», «μηδαμῶς ἐπιλελησμένος τῆς οἰκείας κακοτεχνίας», «δέν ξέχασε καθόλου τήν δική του κακοτεχνία, τό κακό ἔργο του», «διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων λατίνων περί Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς», «μέ τούς λατίνους, πού εἶναι πειθήνια ὄργανά του, εἰσαγάγει καινούργιες φωνές σχετικά μέ τόν Θεό». Ἤδη ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει αὐτό, πού ἀργότερα θά πεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀντίχριστος. «Τόν πάπα νά καταρᾶσθε, γιατί αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν (τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως)».
Στή συνέχεια, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στήν βλάσφημη διδασκαλία τοῦ Filioque, λέγει˙ «οὐδέποτ’ ἄν ὑμᾶς κοινωνούς δεξαίμεθα», «ποτέ δέν θά σᾶς δεχθοῦμε σέ κοινωνία τούς Λατίνους, τούς Παπικούς», «μέχρις ἄν καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ οὐ τό Πνεῦμα λέγετε», «μέχρις ὅτου σταματήσετε νά λέτε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νά ἔχετε τό Filioque, νά λέτε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καί νά ἔχετε ἀλλοιώσει καί τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δέν θά σᾶς δεχθοῦμε σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, λοιπόν, προϋπόθεση τοῦ διαλόγου μέ τούς Λατίνους εἶναι ἡ ἀφαίρεση ἐκ μέρους τους τῆς παράνομης προσθήκης τοῦ Filioque ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καταδίκασε, μέ τήν Θ΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο, τίς παπικές θεωρίες περί κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καί περί κτιστοῦ Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ὅτι ὁ Θεός ἔχει οὐσία καί ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες εἶναι καί οἱ δύο ἄκτιστες. Ἡ ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη, ἐνῶ οἱ ἄκτιστες ἐνέργειές Του εἶναι μεθεκτές. Παραλλήλως, τό Θαβώριο Φῶς, τό Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι Φῶς τῆς Θεότητος καί συνεπῶς ἄκτιστο.
Σέ γράμμα του ὁ ἅγιος Γρηγόριος πρός τόν Πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο ἀναφέρει τό ἑξῆς, τό ὁποῖο ὅλοι θά πρέπει νά τό ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν καί νά τό κάνουμε σημαία μας : «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί˙ καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί», δηλαδή «αὐτοί, πού εἶναι μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί εἶναι μέ τήν ἀλήθεια˙ καί αὐτοί, πού δέν εἶναι μέ τήν ἀλήθεια, δέν εἶναι οὔτε μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».
Πολύ χαρακτηριστικός, τέλος, εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος στήν «πρός τόν εὐλαβέστατον μοναχόν κύρ Διονύσιον» ἐπιστολή του γράφει ὅτι τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπή περί τῶν δογμάτων.
Ὁ ἅγιος Μάρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός ἀντιμετώπισε τόν Παπισμό στό πρόσωπο του Πάπα Εὐγενίου καί εἶναι γνωστή ἡ σθεναρή καί γενναία ἀπορριπτική στάση του στήν ἑνωτική ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας. Ὁ ἄτλας αὐτός τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνάγκασε τόν Πάπα Εὐγένιο νά ἀναφωνήσει, παραδεχόμενος τήν ἥττα του : «Εἰ Μάρκος οὐχ ὑπέγραψεν, ἐποιήσαμεν οὐδέν», δηλαδή «ἀφοῦ δέν ὑπέγραψε ὁ ἅγιος Μάρκος τόν ὅρο τῆς ψευδοενώσεως τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τόν Παπισμό, τότε δέν καταφέραμε τίποτα».
Λέγει ὁ ἅγιος Μάρκος : «Δύσκολα αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, οἱ Λατίνοι, πού μᾶς συμπεριφέρονται τόσο ὑπερήφανα, θά δεχθοῦν ν’ ἀλλάξουν κάτι ἀπό τά δόγματά τους καί τά ἔθη τους». «Ἔδειξαν καί φανέρωσαν ὅτι δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἀλήθεια». «Κατά πετρῶν ἐσπείραμεν», διότι σπείραμε σέ πέτρες. «Οἱ Λατίνοι φανέρωσαν τήν αἵρεση τοῦ Filioque, τήν ὁποία προηγουμένως πίστευαν μυστικῶς, τήν ἔλεγαν κάτω ἀπό τά δόντια τους. Οἱ Ὀρθόδοξοι χωρισθήκαμε μέ τήν θέλησή μας ἀπό τούς Λατίνους, πράγμα τό ὁποῖο ἰσοδυναμεῖ μέ τό ὅτι τούς ἀπεκόψαμε ἀπό τό κοινό τῆς Ἐκκλησίας Σῶμα, ἐπειδή φρονοῦν δυσσεβῆ δόγματα καί ἐπειδή πρόσθεσαν τήν λέξη Filioque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως παραλόγως. Οἱ Λατίνοι, μέ τήν προσθήκη τοῦ Filioque, εἶναι αἱρετικοί καί ὡς αἱρετικούς τούς ἀπεκόψαμε ἀπό τήν Ἐκκλησία. «Οὐκοῦν ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεστράφημεν καί διά τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν …αἱρετικοί εἰσίν ἄρα καί ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκόψαμεν».Ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὀρθῶς πιστεύουν οἱ Λατίνοι καί ὀρθῶς ἐξέφρασαν τό δόγμα περί τοῦ Filioque, αὐτοί εἶναι «σφόδρα τόν ἐγκέφαλον διασεσησμένοι», ἔχουν πάθει διάσειση ἐγκεφάλου. «Ἄν ἐκβληθεῖ ἡ προσθήκη ἀπό τό ἅγιο Σύμβολο, τότε μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε». «Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς πίστεως», διεκήρυττε στεντορίᾳ τῇ φωνῇ πρός τούς Λατινόφρονες. Δέν ἐπιτρέπεται συγκατάβαση, οἰκονομία στά θέματα τῆς πίστεως. Ἄλλοτε ὁ ἱερός πατήρ, ἀναφερόμενος στούς μιξοθήρες Λατινόφρονες, συμβούλευε : «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τίς ἀπό ὄφεως», «πρέπει νά ἀποφεύγουμε τούς Λατινόφρονες, ὅπως ἀποφεύγουμε τά φίδια». Στόν ἀποστάτη Βησσαρίωνα ἀπευθυνόμενος ὁ ἅγιος Μάρκος, τοῦ λέγει : «Ἐσύ εἶσαι κοπέλι (τσιράκι) τοῦ Πάπα καί σάν κοπέλι τοῦ Πάπα ὁμιλεῖς». Καταθέτει τέλος καί τήν ἑξῆς ὁμολογία : «Χωρίσθηκα ἀπό τούς Λατινόφρονες καί εἶμαι μόνος μου, ὥστε νά εἶμαι ἑνωμένος μέ τούς Ἁγίους Πατέρες καί Διδασκάλους, ἀλλά καί γιά νά μπορεῖ ὁ καθένας στό μέλλον νά κρίνει, ἄν ὑποστήριζα τήν Ὀρθοδοξία καί ἔχαιρα γιά τά ὑγιή δόγματα, ἤ ἄν δέχθηκα τήν ἕνωση μέ διεστραμμένα δόγματα καί διδασκαλίες».
Πέρα, ὅμως, ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Filioque, οἱ Λατίνοι στό διάβα τῶν αἰώνων ἀνέπτυξαν κι ἄλλες ἐρεσχελίες, πλάνες καί αἱρέσεις, ὅπως α) τό ἐκκοσμικευμένο κράτος τοῦ Βατικανοῦ, β) ἡ κτιστή Χάρις, γ) ἡ ἔκθεσμη προσφορά μέ ἄζυμα, ἡ λεγομένη «ὄστια», δ) ἡ μάταιη δόξα τοῦ καθαρτηρίου πυρός, ε) ἡ ἐξουσία τοῦ ὑπερόφρυος καί ἀλαζόνος Πάπα σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία, δηλαδή τό πρωτεῖο ἐξουσίας, στ) τό ἀλάθητο, ζ) τό βάπτισμα δι’ ἐπιχύσεως ἤ μέ ραντισμό, η) ἡ παρερμηνεία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος, θ) ἡ διαστρέβλωση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας, ι) ἡ ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου, ια) ἡ Μαριολατρεία καί ἡ ἄσπιλος σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ιβ) ἡ περίσσεια τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων, ιγ) τά ἀγάλματα, καί ιδ) ἡ ἐπάρατη Οὐνία, ὁ δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ.
Οἱ ἅγιοι νέοι τρεῖς Ἱεράρχες διακήρυξαν ὅτι ὁ Παπισμός δέν εἶναι μόνο μία ἁπλή αἵρεση, ἀλλά εἶναι ἀναίρεση καί καθαίρεση τῆς ἀληθείας˙ πλήρης διαστροφή, ἀλλοίωση, παραχάραξη, νόθευση τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Παπισμός εἶναι ἡ αἰτία ἐπικρατήσεως τοῦ ἀθεϊσμοῦ στήν Εὐρώπη. Τί εἶναι ἡ Εὐρώπη; Ὁ Πάπας καί ὁ Λούθηρος, Παπισμός καί Προτεσταντισμός.
Αὐτούς τούς νέους Ἱεράρχες ἔρχεται νά ἐπαναλάβει στίς ἡμέρες μας καί νά συστοιχηθεῖ μαζί τους καί ἕνας σύγχρονος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας, μεγάλος θεολόγος καί δογματολόγος, ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Σέ ἕνα ἀπό τά συγγράμματά του ἀναφέρει πώς τρεῖς εἶναι οἱ μεγαλύτερες πτώσεις στήν ἀνθρωπότητα : α) τοῦ Ἀδάμ, β) τοῦ Ἰούδα, καί γ) τοῦ Πάπα.
Καθίσταται ἀναγκαῖο ὅσο ποτέ ἄλλοτε οἱ ταγοί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νά ἐκμεταλλευθοῦν αὐτόν τόν ἀντιαιρετικό πατερικό θησαυρό καί νά ἀποδοθοῦν σέ ὁμοίους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινά τά βήματα, πού χάραξαν οἱ ἅγιοι νέοι τρεῖς Ἱεράρχες, καί νά ὁδηγήσουν τούς αἱρετικούς σέ μετάνοια, ἐπιστροφή καί ἐγκεντρισμό στήν ἁγία Ὀρθοδοξία, καί νά μήν πράττουν τά ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρός ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἱεροί Κανόνες καί γενικά ἡ Ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἅγιοι τρεῖς νέοι Ἱεράρχες, ἅγιε Φώτιε, ἅγιε Γρηγόριε καί ἅγιε Μάρκε, σᾶς παρακαλοῦμε καί σᾶς ἱκετεύουμε˙ Φυλάξατε ἀλώβητον καί ἀπαράτρωτον τήν ἁγίαν Ὀρθόδοξον πίστιν, τήν ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν ἐκ πάσης αἱρέσεως, ἰδίως ἐκ τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀντιχρίστου «Νέας Ἐποχῆς» καί τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων».