Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
22-03-2023
Α΄
Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν στηρίζεται στὴν γνώμη (πνεῦμα) καὶ τὸν λόγο ἑνὸς ἢ δύο φωτισμένων ἁγίων, ἀλλὰ στὴν σύμφωνη γνώμη καὶ λόγο τῶν περισσοτέρων ἁγίων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, δηλ. στήν συμφωνία τῶν πατέρων (τό consensus partum). Ἀλλὰ, κι αὐτοὶ φροντίζουν νὰ μὴν διατυπώνουν ἴδιο λόγο ἀπὸ τὸ μυαλὸ τους, ἀλλὰ προσέχουν νὰ τὸν θεμελιώνουν ἀποκλειστικὰ σὲ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς μὲ σαφὴ ἀναφορὰ καὶ ὑπόδειξη πρὸς αὐτήν. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας διατυπώθηκε ἀπὸ τὸν Λόγο καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη ἅπαξ διά παντός καὶ δὲν χρειάζεται περαιτέρω συμπλήρωμα. Ἔπειτα ἑρμηνεύτηκε περαιτέρω καὶ διευκρινίστηκε στὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἔτσι, ἀποτελεῖ μιὰ σταθερή, ἐπαναλαμβανόμενη καὶ συνεχὴ ἁλυσίδα, χωρὶς διασπάσεις καὶ παρεμβολές. Κάθε διδασκαλία, ποὺ δὲν στηρίζεται μὲ σαφήνεια στήν Ἀγία Γραφή καὶ στοὺς Ἁγίους Πατέρες, δὲν εἶναι διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διδασκαλία περί «ἀναλαμπῆς» δὲν ἔχει διατυπωθεῖ σὲ ΚΑΝΕΝΑ σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πολλῷ μᾶλλον οὔτε κἄν στὸ κορυφαῖο προφητικὸ ἐσχατολογικό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί Εὐαγγελιστοῦ, καί φυσικά οὔτε καί ἀπὸ ΚΑΝΕΝΑ θεολόγο Ἅγιο ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἑπομένως, δὲν εἶναι διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ ἐκτὸς αὐτῆς, δηλ. αἱρετική. Πολὺ περισσότερο, ὅταν ἔχει υἱοθετηθεῖ ὡς κύρια διδασκαλία ἀπὸ ἔντονα αἱρετικὲς ὁμάδες, ὅπως οἱ Χιλιαστὲς καὶ οἱ Προτεστάντες. Ἀναρωτιόμαστε : Οἱ ὑποστηρικτές τῆς «ἀναλαμπῆς», οἱ «ἀναλαμπιστές», τελικά τί εἶναι; Χιλιαστές καὶ Προτεστάντες, δηλ. ἐνεργούμενα τοῦ διαβόλου, ἢ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;
Β΄
Οἱ ἅγιοι καὶ οἱ φωτισμένοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι Θεός, δηλ. Ἄκτιστο, ἀλλὰ παραμένουν κτιστοὶ ἄνθρωποι. Ἑπομένως, δὲν εἶναι οὔτε ἀναμάρτητοι, οὔτε ἀλάνθαστοι, οὔτε τέλειοι. Τέλειος εἶναι μόνον ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός. Συνεπῶς, κάποια ἀπὸ αὐτά, ποὺ λένε, ἀναφορικὰ μὲ πιθανὰ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ ἐξελίξεις δέν εἶναι σωστά. Οἰ Ὀρθόδοξοι ἀκοῦμε μόνο τὸν δογματικό, ἀντιαιρετικό, ἀντιοικουμενιστικό καί πνευματικὸ τους λόγο. Αὐτὸ δὲν ἀκυρώνει τὴν ἁγιότητά τους, ποὺ στηρίζεται στὴν ἁγιότητα καὶ ἀσκητικότητα τοῦ βίου τους καὶ στὸν λόγο τους, ποὺ εἶναι ὁ ἐπαναλαμβανόμενος λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ποτὲ αὐθαίρετες καινοτομίες (φαντασιακές) ἐκ μέρους τους. Οἰ Ὀρθόδοξοι ἀποδεχόμαστε τὸν Γέροντα Παΐσιο ὡς Ἅγιο, ὄχι ἐπειδὴ βλέπουμε ὅτι «βγαίνουν οἱ προφητεῖες του» (μή λησμονοῦμε ὅτι καὶ οἱ «προφητεῖες» τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλά καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀντιχρίστου «βγαίνουν» καί θὰ «βγαίνουν»), δηλ. μὲ ἐπιφανειακὰ καὶ εὐτελὴ κριτήρια, ὅπως κάνουν οἱ ἀναλαμπιστές, ἀλλὰ γιατὶ ἀναγνωρίζουμε, ὡς μυστηριακὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του, καί ἀφ’ ἑτέρου, κυρίως, τὸ ἀνεπανάληπτο χάρισμά του τῆς ἀπλανοῦς καί ἁπλῆς θεολογίας, δηλ. νὰ διατυπώνει λόγο, ποὺ εἶναι αὐστηρὰ Λόγος Θεοῦ, διατυπωμένος, ὅμως, μὲ ἁπλὰ καὶ ἐκλαϊκευμένα λόγια καὶ μὲ χιοῦμορ, γιὰ νὰ γίνεται εὔληπτος καὶ κατανοητὸς τόσο ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀκατηχήτους καὶ ἀμετόχους τοῦ Πνεύματος, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς προχωρημένους. Τόν ἀναγνωρίζουμε ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ τὸ ἀκούραστο ἔργο του βοήθησε καὶ ἀνόρθωσε πνευματικὰ χιλιάδες ἀνθρώπους. Τὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς Ἅγιο, κυρίως ἐπειδὴ ὑπῆρξε ἀντιοικυμενιστής καὶ ἀποτειχισμένος. Τὰ κριτήρια δηλ. εἶναι δογματικὰ καὶ πνευματικὰ καί ὄχι οἱ διάφορες προφητεῖες του. Ὅπως μερικοὶ δῆθεν «ἀποτειχισμένοι» πᾶνε στὸ ἕνα ἄκρο, μή ἀποδεχόμενοι τὸν Γέροντα Παΐσιο ὡς Ἅγιο, διότι σὲ ἀνύποπτο χρόνο ἀσπάστηκε τὸ χέρι τοῦ Βαρθολομαίου, βγῆκε μιά ἐθυμοτυπική φωτογραφία μαζί του καί εἶπε τόν ἐπαινετικό λόγο πού εἶπε, πολὺ πρὶν ὁ τελευταῖος ἐκδηλώσει τὴν πλήρη αἵρεση καὶ τὴν ἀποστασία του, ἢ τὸν Γέροντα Ἰάκωβο τῆς Εὐβοίας ὠς Ἅγιο, γιατὶ πάλι σὲ ἀνύποπτο χρόνο ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιο τοῦ Βαρθολομαίου, ἢ ἐν πάσῃ περιπτώσει γιατὶ καί οἱ ἅγιοι, ὡς μὴ τέλειοι ἄνθρωποι, κάνουν καὶ κάποια σφάλματα, παρομοίως καί οἱ ἀναλαμπιστές πάνε στὸ ἄλλο ἄκρο καὶ ἀποδέχονται κάθε τί «προφητικὸ» περὶ «ἀναλαμπῆς» καὶ «καθολικῆς χριστιανικῆς περιόδου τῆς ἀνθρωπότητας πρὶν τὴν Μέλλουσα Κρίση», διατυπωμένο ἀπὸ δύο – τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς ἢ «ἐσφαλμένα διευρυμένο» ἀπὸ ὀπαδοὺς τους, ὡς ἀπαραιτήτως σωστό, μόνο καὶ μόνο «γιατὶ ἦταν ἅγιοι», ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα, ὅπως τονίστηκε, αὐτὴ ἡ φαντασιακή θεωρία δὲν εἶναι πουθενὰ διατυπωμένη καὶ ἑρμηνευμένη στὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Μόλις εἶναι ἀναγκαῖο νά ὑπογραμμιστεῖ ὄτι τά μόνα ἔγκυρα βιβλία γιά τόν ἅγιο Παΐσιο εἶναι οἱ ἕξι τόμοι τῶν Λόγων τοῦ Γεροντος ἀπό τήν Μονή, πού εἶναι ὁ τάφος του στήν Σουρωτή Θεσσαλονίκης, καί ὁ Βίος του, γραμμένος ἀπό τόν ἱερομόναχο Ἰσαάκ. Μέσα σ’ αὐτά δέν γίνεται κἄν λόγος γιά καμμία «ἀναλαμπή». Τά ὑπόλοιπα βιβλία, πού κυκλοφοροῦν γιά τόν Ἅγιο εἶναι ἐλεγχόμενα καί ἀμφισβητήσιμα, καθώς τό πνεῦμα τῆς φιλαργυρίας τῶν ἀνθρώπων ἐργαλειοποίησε τόν ἅγιο, παρερμηνεύοντας τά λόγια του ἤ καί βάζοντάς του λόγια, πού ποτέ δέν εἶπε, γιά καθαρά ἐμπορικούς σκοπούς.
Ἑπομένως, εἶναι ἀπαράδεκτο ἀπό μέρους τῶν ἀναλαμπιστῶν νά φέρνουν ὡς παραδείγματα περί τῆς ἀληθείας τῆς «ἀναλαμπῆς» τούς Γέροντες Ἐφραίμ Ἀριζονίτη[1], Ἰωσήφ Βατοπεδινό[2] καί Μάξιμο Ἰβηρίτη[3], διότι καί δέν εἶναι ἀνακηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά τούς ἔχουμε ὡς κανόνες πίστεως, καί οἱ θέσεις τους στό συγκεκριμένο θέμα δέν ἐναρμονίζονται μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τήν συμφωνία τῶν Πατέρων. Οὔτε καί ἡ θέση τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου[4] εἶναι ἀποδεκτή, διότι εἶναι καθαρά προσωπική καί ἔρχεται κι αὐτή σέ ἀντίθεση μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τήν συμφωνία τῶν Πατέρων.
Εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο νά ὑποδεικνύεται ὡς παράδειγμα πρός μίμηση ὁ πλανεμένος καί νεοβαρλααμιστής ρασοφόρος Ἰωσήφ ὁ Βατοπεδινός, ὁ ὁποῖος α) ἀνέπτυξε τήν κακοδοξία ὅτι δῆθεν τό ἔμβρυο ἐμψυχοῦται τόν τρίτο μῆνα τῆς κυήσεως, διακρίνοντας τό ἔμβρυο σέ «ἐξεικονισμένον καί μή», μέ ἀποτέλεσμα νά μήν θεωρεῖ φόνο τήν ἔκτρωση ἐμβρύου «μή εξεικονισμένου», β) ὑποστήριξε ὅτι ὁ νοῦς εἶναι τό πρόσωπο, γ) ὅτι ἡ θεία Χάρις εἶναι ἐργαλεῖο, δ) ὅτι ἡ θεία Χάρις ὑποτάσσεται στό νοῦ, ε) ὅτι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὑπεράνω τῆς θείας Χάριτος[5], στ) ὅτι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα κομμάτι κομμένο ἀπὸ πάνω στὸν Θεόν[6], καί ζ) ὑποστήριζε τήν αἱρετική «ἀναλαμπή», περί ἦς ὁ λόγος.
Γ΄
Οἱ προφητεῖες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι μελλοντολογία ἱστορικῶν γεγονότων, δηλ. «μαντεψιές» ἐπερχομένων συμβάντων, ὅπως οἱ ἀναλαμπιστές νομίζουν, ὅπως οἱ μαντεψιές» τῶν ζωδίων, τῆς χαρτομαντείας, τῶν μέντιουμ κ. λπ., δηλ. τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς μαγείας περὶ παγκοσμίων καὶ ἀτομικῶν γεγονότων, ἀλλὰ ἱερὴ πληροφορία ἐξ οὐρανοῦ, ποὺ ἔχει ἤδη δοθεῖ πλήρως ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ δὲν χρειάζεται ἄλλο συμπλήρωμα, μάλιστα ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ὄχι μόνο στὸ κορυφαῖο ἐσχατολογικό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Ἁγίους, ὅπως ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἅγιος Ἰππόλυτος Ρώμης, ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Μέγας Ἀντώνιος κ.ἄ. καὶ οἱ ἴδιες ἐπαναλήφθηκαν καί ἀπὸ ἄλλους ἁγίους ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ὅπως ὁ ὅσιος Νεῖλος ὁ Μυροβλύτης καὶ πιὸ πρόσφατα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Μόνος σκοπὸς τους εἶναι νὰ περιγράψουν τὴν κατάσταση τῶν ἐσχάτων, ὥστε νὰ προφυλάξουν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν πολὺ ἐπικίνδυνη πλάνη τῶν ἐσχάτων χρόνων, ὅταν καὶ οἱ δίκαιοι θὰ πλανηθοῦν. Μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι σωτηριολογικές – ἐσχατολογικές καί ὄχι ἱστορικὲς – κοσμικὲς περὶ πολέμων, ἀνατροπῆς καθεστώτων, θριάμβου ἐθνῶν, φωτισμένων ἡγετῶν, «μαρμαρωμένων βασιλέων»[7] καὶ ἀπελευθέρωσης τῆς Κων/λεως κ. λπ.
Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι ὁ «μαρμαρωμένος βασιλιάς» ταυτίζεται εἴτε μέ τόν Κων/νο Παλαιολόγο, εἴτε μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη Βατάτζη. Ἡ Ἁγία Γραφή, ὅμως, καί ἡ Ἀποκάλυψη πουθενά δέν ἀναφέρουν ὅτι στά ἔσχατα θά ἐπισυμβεῖ τό ξεμαρμάρωμα καί ὁ ἐπανερχομός ἑνός ἐκ τῶν δύο. Ἐπίσης, γιά νά εἶναι «μαρμαρωμένοι», σημαῖνει ὅτι δέν δοκίμασαν θάνατο. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι ὅτι καί οἱ δύο πέθαναν[8] καί δέν μαρτυρεῖται ἀπό πουθενά ἡ ἀνάστασή τους στά ἔσχατα. Εἶναι δεῖγμα τραγικῆς ἀγνοίας ἡ σύγχυση τῶν ἀνωτέρω μέ τούς δύο μή θανόντες, ἀλλά ἀναληφθέντες, προφῆτες Ἐνώχ καί Ἠλία, οἱ ὁποῖοι ὄντως θά ἐπανεμφανιστοῦν τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου, γιά νά ἐπιτελέσουν τό ὑπό τοῦ Κυρίου ἐσχατολογικό τους ἔργο, ὑποδεικνύοντας στούς ἀνθρώπους τόν Ἀντίχριστο καί κηρύσσοντας μετάνοια καί ἐπισττροφή τους στόν Χριστό καί ὄχι κάποιου εἴδους «ἀναλαμπή».
Καμμία, ἐπαναλαμβάνουμε, ΚΑΜΜΙΑ ἀπὸ τίς ὄντως προφητεῖες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν ὁμιλεῖ γιὰ «ἀναλαμπὴ» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ὅλες μᾶς παρέχουν κοινὰ μεταξὺ τους στοιχεῖα, μὲ βάση τὰ ὁποία θὰ μπορέσει ὁ πιστὸς νὰ ἀναγνωρίσει τὴν περίοδο τῶν ἐσχάτων. Διότι, ὅλες μὰ ὅλες ὁμιλοῦν γιὰ τὰ ἴδια πράγματα – σημάδια ἀναφορικὰ μὲ τὰ ἔσχατα : τὴν ἀποστασία τῶν «ἐπισκόπων», τὴν νομιμοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τὶς «περίεργες» κλιματικὲς ἀλλαγές, τὴν σύγχυση τῶν φρενῶν τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἀλλοίωση (τὸ ἀναποδογύρισμα) τῶν ὅρων καὶ τῶν ἐννοιῶν, τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀσεβείας, τὴν διαφθορὰ τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καὶ τοῦ χριστιανικοῦ (μαρτυρικοῦ) φρονήματος κ.ἄ. Κοντολογίς, ὅπως ἡ διδασκαλία (τὸ δόγμα) τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔτσι καί οἱ προφητεῖες της δὲν μᾶς ἐνημερώνουν γιὰ περίοδο «ἀναλαμπῆς» καὶ βασιλεία Χριστοῦ ἐπὶ γῆς πρὶν ἀπὸ τὴν Μέλλουσα Κρίση. Ἄλλωστε, αὐτὸ προκύπτει καὶ ἀπὸ τὸ Ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεως : Ὅποτε ἔλθει ἡ βασίλεια τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ θὰ εἶναι αἰωνία («…οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος…»), καί ὄχι ὅτι αὐτὴ θὰ κρατήσει μόνο γιὰ λίγα χρόνια, γιὰ νὰ καταργηθεῖ στὴ συνέχεια καὶ μετὰ κάποια στιγμὴ νὰ ἐγκαθιδρυθεῖ αἰωνίως.
Δ΄
Ὑπὸ τὶς προϋποθέσεις αὐτές, ἡ αἱρετικὴ θεωρία περί «ἀναλαμπῆς» εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη πνευματικά, διότι αὐτός, ποὺ τὴν πιστεύει, θὰ πλανᾶται μεγάλως, ἀφοῦ, ἀναμένοντας τὴν «ἀναλαμπὴ» καὶ τὸν παγκόσμιο πόλεμο πρὶν ἀπ’ αὐτήν, θὰ ἑρμηνεύει ὅλα τὰ δεδομένα τῶν ἐσχάτων ὡς «προσωρινὰ» καὶ στὴν πορεία του θὰ ἀσκεῖ μόνο τὴν ὑπομονὴ του καὶ δὲν θὰ ἐνεργοποιεῖ τὴν δικὴ του πνευματικότητα, ἀγωνιστικότητα, ἐγρήγορση, ἀντίδραση καὶ τὸ μαρτυρικὸ φρόνημά του, περιπίπτοντας σὲ μιά ἄλλη αἵρεση, αὐτή τοῦ δολεροῦ ἐφησυχασμοῦ καὶ ναρκωμένου πνεύματος, ἀφήνοντας στὸ μεταξὺ τὴν ἔκπτωση τῆς Πίστεως μέσῳ τῶν αἱρέσεων, τῶν σχισμάτων καί τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ νὰ δροῦν ἀνενόχλητες καὶ νὰ ἐπεκτείνονται μέσα στὸ χῶρο τῆς ἐκκλησίας, στὴν ὁποία συμμετέχει διὰ τῶν Μυστηρίων, καὶ νὰ τὰ ἐναποθέτει ὅλα σὲ μιὰ μελλοντικὴ ἔστω Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἂν αὐτὸ τὸ εἶχαν υἱοθετήσει οἱ μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιροὺς μεγάλης αἱρέσεως, δὲν θὰ ὑπῆρχε σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία.
Διότι, ἡ σύγκληση μιᾶς Συνόδου, ὅπως μᾶς ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ Παράδοση, ἔχει ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση τὸ ἐκτεταμένο μαρτύριο καὶ τὶς θυσίες ὀρθοδόξων χριστιανῶν πιστῶν. Αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ τελικὰ ἐξαναγκάζουν χριστιανοὺς αὐτοκράτορες νὰ συγκαλοῦν Σύνοδο. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ Θεὸν προϋπόθεση γιὰ μιὰ Σύνοδο, ἀπαιτεῖται δηλ. πρῶτα μαρτυρικὴ πράξη τοῦ χριστιανοῦ ἀνθρώπου, προτοῦ ἐνεργήσει μετὰ ὁ Θεὸς στὸ πλαίσιο τῆς Θεανθρωπίνης πίστης μας, ποὺ ἀπαιτεῖ συνέργεια Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὁ γενικευμένος πόλεμος, πού, ὅπως λένε οἱ ἀναλαμπιστές, ἤδη ξεκίνησε, καὶ ἐπικαλοῦνται ὡς προϋπόθεση Συνόδου, δὲν εἶναι μαρτύριο χριστιανῶν πιστῶν, γιὰ νὰ στηριχθοῦμε σὲ αὐτὸ ὡς στοιχεῖο, ἀλλὰ ἀφορᾶ ὅλο τὸν κόσμο, καί τούς πιστεύοντας καὶ τούς μὴ. Ἡ θεωρία τῆς «ἀναλαμπῆς» θὰ ἦταν πιὸ συζητήσιμη καὶ πιστευτή, ἂν προέβλεπε μαρτύριο εἰδικὰ τῶν χριστιανῶν. Περαιτέρω, σήμερα τόσο ὁ Πατριάρχης Κων/λεως, ποὺ συγκαλεῖ τὴν Σύνοδο, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, εἶναι αἱρετικοὶ, ἀρχιοικουμενιστές, σχισματοποιοί καὶ σὲ ἀποστασία Θεοῦ. Πῶς, λοιπόν, θὰ συγκληθεῖ Σύνοδος; Εἶναι ποτέ δυνατόν «ὁ λύκος ὁ βαρύς» νά συγκαλέσει Σύνοδο, γιά νά συζητήσει καί νά ἀναιρέσει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί αὐτά, τά ὁποῖα ὁ ἴδιος ἔχει διαπράξει εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας; Οἱ μόνες «σύνοδοι», πού μπορεῖ ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ νά συγκαλέσουν, εἶναι οἱ ληστρικές, αἱρετικές, βατικάνειες, οὐνιτικές, οἰκουμενιστικές, παγχριστιανικές καί ἀμερικανικές ψευδοσύνοδοι, ὅπως αὐτή τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης τοῦ 2016 καί αὐτή πού ἔχει ἤδη ἀνακοινώσει ὅτι θά κάνει τό 2025 στή Νίκαια μαζί μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα, γιά νά καθιερώσουν «συνοδικά» τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι κάποτε συγκληθεῖ, πῶς μὴ ὀρθόδοξοι, χωρὶς κανένα θεούμενο ἅγιο ἀνάμεσά τους, πῶς ἀλήθεια θὰ πάρουν ὀρθόδοξες ἀποφάσεις; Μπορεῖ, βεβαίως, κάποιος νὰ πεῖ ὅτι θὰ μετανοήσουν πρῶτα, ἀλλὰ τότε ἡ θεωρία τῆς «ἀναλαμπῆς» συγκρούεται μὲ τὶς προφητεῖες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς, ποὺ μᾶς λένε ὅτι ἡ ἀποστασία τῶν Ἐπισκόπων εἶναι σημάδι τῶν ἐσχάτων, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν Ἀντίχριστο καὶ στὴν Δευτέρα Παρουσία, δηλ. χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἐπιστροφή. Συνεπῶς, ἢ τὸ ἕνα ἰσχύει ἢ τὸ ἄλλο. Καί ἀπὸ τὰ δύο, ποιὸ πρέπει νὰ ἐπιλέξει ἕνας πιστὸς; Αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας ἢ τὸ φαντασιακό τῶν «προφητειῶν» τῶν ἀναλαμπιστῶν; Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι «μπάζει ἀπὸ παντοῦ» ἡ περιβόητη «ἀναλαμπή» τους
Ε΄
Ἀλλά, ἐκτὸς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι καὶ τὸ ἀναμενόμενο, πολυπόθητο ἀποτέλεσμα τοῦ γενικευμένου πολέμου καὶ τῆς Συνόδου : ὁ θρίαμβος τῆς Ρωμιοσύνης, δηλ. τῶν Ἑλλήνων, καὶ ἡ ἀνασύσταση μιᾶς χριστιανικῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας μὲ ἔδρα τὴν Κων/λη. Θὰ πρέπει νὰ προβληματίσει πολὺ τούς ἀναλαμπιστές τὸ γεγονὸς ὅτι καί ἄλλοι λαοί, ὅπως οἱ Ρῶσοι ἢ οἱ Ρουμάνοι, ἔχουν πανομοιότυπες (!!!) ἐντελῶς θεωρίες «ἀναλαμπῆς» γιὰ τὴν δόξα τῶν δικῶν τους λαῶν. Τελικά, ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε μόνο γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἢ μόνο γιὰ τοὺς Ρώσους ἢ γιὰ τοὺς Ρουμάνους; Ἢ γιὰ νὰ δώσει ἐπίγεια δόξα σὲ συγκεκριμένους λαούς; Ἡ βασιλεία Του εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου; Τί λέγει τὸ Eυαγγέλιο; Δὲν κατανοοῦν οἱ ἀναλαμπιστές ὅτι αὐτὸ εἶναι ἐντελῶς ὅμοιο μὲ τὸν μεσσιανισμὸ καὶ τὸν Σιωνισμὸ τῶν Ἑβραίων, ποὺ κι αὐτοὶ θέλουν τὴν παγκόσμια δόξα τοῦ λαοῦ τους; Τέτοιες ἀπόψεις κρύβουν ἔντονο ἐθνοφυλετισμό ἢ μᾶλλον εἶναι καθαρὸς ἐθνοφυλετισμός, δηλ. καταδικασμένη αἵρεση τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλλά, ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ τούς προβληματίσει ὅτι σήμερα τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, διὰ τῶν Ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν του καὶ μὲ τὴν σύμπραξη τῆς ἀδράνειας καὶ ἀδιαφορίας τοῦ ἑλληνικοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου, εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ ἔχει εἰσάγει καὶ καθιερώσει τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει δημιουργήσει πρώτη φορὰ στὰ ἱστορικὰ χρονικὰ (!) Πανορθόδοξο Σχίσμα (!), ἡ διοικοῦσα «Ἐκκλησία» του ἔχει ὑποταχθεῖ πλήρως στὴν παγκόσμια καὶ τοπικὴ νεοταξική καί μασονική πολιτικὴ ἐξουσία, ποὺ εἶναι Διάβολος, καὶ ἐφαρμόζει πιστὰ τὶς ἐντολὲς της, ἔχει προβεῖ σὲ κάθε εἴδους βλασφημία Θεοῦ, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπιδημία τοῦ κορωναϊοῦ κ. λπ., ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλες ἀφορμές, συμπροσεύχεται καὶ συλλειτουργεῖ μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοδόξους, πρακτικὰ «ἐπέτρεψε» τὶς ἐκτρώσεις, τὴν ὁμοφυλοφιλία, προωθεῖ τὴν γυναικεία «ἱερωσύνη», ὅπως καὶ τὸν μετανθρωπισμό, καὶ ἐπαγγέλλονται καὶ ἀγωνίζονται κι αὐτοὶ γιὰ μιὰ «ἀναλαμπὴ» τῆς ἀνθρωπότητας, κάτι σὰν τῶν ἀναλαμπιστῶν, μὲ βάση, ὅμως, τὴν «θεὰ ἀγάπη» καὶ τὴν «θεὰ εἰρήνη» τῶν λαῶν. Νομίζουν οἱ ἀναλαμπιστές ὅτι ὁ Θεὸς μας ἕνα τέτοιο ἔθνος, μὲ τέτοια «ἐκκλησία» καὶ τέτοιους πιστούς, ἀδιάφορους καὶ ἀδρανεῖς, θὰ μᾶς ἀνταμείψει μὲ παγκόσμια ἰσχὺ καὶ πρωτοκαθεδρία καί θά μᾶς χαρίσει τήν «ἀναλαμπή» «ὡς λυτρωτική δωρεά τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεού γιά τήν σωτηρία καί ἀπαλλαγή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ἀπό τήν δαιμονική λαίλαπα τοῦ σατανικά τροποποιημένου δυτικοῦ πολιτισμού»[9]; Μήπως τὸ ἀντίθετο συμβαίνει; Μήπως εἴμαστε σὲ σκληρή, ἀγαπητική, παιδαγωγικὴ τιμωρία; Δὲν βλέπουν τὴν ἀπώλεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ποὺ εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Γραφῶν; Τὴν καλπάζουσα συρρίκνωση τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ καὶ τὴν αλλοίωσή του μὲ τὴν «ἐπιδρομὴ ἀλλοφύλων», τὴν ἐξάλειψη τῶν ἑλληνικῶν ἠθῶν, τῶν ἐθίμων καὶ τῆς παραδόσεως, τὴν ἀπώλεια ἑλληνικῶν ἐδαφῶν καὶ ἱστορίας (Μικρασία, Β. Ἤπειρος, Κύπρος, Μακεδονία κ. ἄ.) καὶ τὴν ἀναμενόμενη ἴσως νέα ἀπώλεια (νῆσοι Αἰγαίου, Θράκη), τὴν κατάρρευση τοῦ δῆθεν «ἑλληνικοῦ» κράτους καὶ τῶν θεσμῶν του, τὴν πνευματικὴ καὶ οἰκονομικὴ χρεωκοπία, τὴν διάρρηξη τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ, τὶς χυδαιότητες, τὸν χλευασμὸ τῶν μὲν καὶ τῶν δέ, τὶς ρήξεις, τὶς διενέξεις μεταξὺ μας, τὸ ἀνεπίλυτο κάθε προβλήματός μας κ.λπ.; Εἶναι εἰλικρινὰ σοβαροὶ μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν καταστροφή, ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἀποστασία μας καὶ μὲ σκοπὸ τὸν συνετισμὸ μας διὰ τῆς μετανοίας, αὐτοί νὰ αἰθεροβατοῦν καὶ μᾶλλον νὰ γίνονται γραφικοὶ ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἐπιβραβεύσει κιόλας (!) τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος μὲ παγκόσμια δόξα καὶ ἀποκατάσταση; Μήπως ἐπιβράβευσε τὸν παλαιὸ Ἰσραὴλ γιὰ τὴν ἀποστασία του ἢ μήπως, ἀντίθετα, ὅπως ξέρουμε, πῆρε τὸ δῶρο Του ἀπὸ τὰ χέρια τους καὶ τὸ ἔδωσε ἀλλοῦ;
ΣΤ΄
Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ ξέρουν οἱ ἀναλαμπιστές ὅτι ἡ υἱοθέτηση «προφητειῶν» γεροντάδων, παλαιότερων ἢ σύγχρονων, πολὺ προσφιλὴς σὲ γνωστὸ προφητολόγο (κατὰ τὰ δικὰ του λόγια) ὀρθόδοξο(;) Ἐπίσκοπο (Μόρφου Νεόφυτο), ὡς «ἱερῆς» μελλοντολογίας, ποὺ περιλαμβάνει τὴν θεωρία τῆς «ἀναλαμπῆς» ὡς κύριο τμῆμα της, ἔχει κοινὰ χαρακτηριστικὰ μὲ τήν αἵρεση τοῦ ἀρχαίου Γνωστικισμοῦ καὶ τὶς παραφυάδες του, ὅπως ὁ ἀποκρυφισμὸς καὶ ἡ θεοσοφία. Σύμφωνα μὲ τὶς δαιμονικὲς αὐτὲς δοξασίες, ὑπάρχουν κάποιοι «ἐκλεκτοί», κάποιοι «μυημένοι», μιὰ «ἐλίτ», ποὺ μόνο αὐτοὶ κατέχουν τὴν γνώση, καὶ αὐτοὶ τὴν μεταδίδουν στοὺς «κοινοὺς» ἀνθρώπους. Αὐτοὶ δὲν ἀπέχουν πολὺ ἀπὸ τοὺς «σοφοὺς γεροντάδες», πού, ὡς γκουροὺ καὶ μέντιουμ, δέχονται ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ «μηνύματα» γιὰ τὰ μελλοντικὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ γεγονότα, ποὺ θὰ συμβοῦν, καὶ τὰ μεταδίδουν σὲ μᾶς τοὺς ἁπλοὺς πιστούς. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἰδιότυπος ἐκλεκτισμός, ποὺ εἶναι ἐντελῶς ξένος πρὸς τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ὁ λόγος – Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ΑΝΟΙΚΤΟΣ καί ὄχι κλειστός, ὅπως ὁ «ἐσωτερισμός» τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, διαθέσιμος πρὸς κάθε πιστὸ χωρὶς καμμία διάκριση. Κάθε πιστὸς μπορεῖ νὰ γίνει ἅγιος καὶ θεούμενος καὶ προορατικὸς καὶ διορατικός, ἀρκεῖ νὰ πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσει τὴν ὁδὸ τοῦ ἡσυχασμοῦ, δηλ. τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας περὶ καθάρσεως ἀπὸ τὰ πάθη, φωτισμοῦ καὶ θεώσεως. Μιὰ δυνατότητα, ποὺ ὡς δῶρο ἔδωσε στὸν κάθε βαπτισμένο χριστιανὸ ὁ Κύριος Ἰησοῦς, μέσῳ τοῦ χρίσματος τοῦ βαπτίσματος. Μόνο ἂν ὁ βαπτισμένος μείνει ἀδρανής, ὀκνηρός, ἀμελὴς στὴν καλλιέργεια τῆς πίστεώς του, ὅπως ὁ δοῦλος τῆς παραβολῆς τῶν ταλάντων, τότε μόνο, θὰ ἀναζητᾶ «γεροντάδες», γιὰ νὰ τοῦ λένε τὰ μελλούμενά του, ὠθούμενος στὴν πραγματικότητα περισσότερο ἀπὸ ἕνα «πνεῦμα ἀργίας καὶ περιεργείας»[10], παρὰ ἀπὸ ἔγνοια γιὰ τὴν σωτηρία του. Αὐτὴ ἡ μελλοντολογία «γεροντάδων» δὲν διαφέρει καὶ πολὺ ἀπὸ τὶς μεθόδους τοῦ ἀποκρυφισμοῦ μὲ τὰ μέντιουμ, τὶς κάρτες Ταρώ (χαρτομαντεία), τὴν κρυστάλλινη σφαίρα, τὴν καφεμαντεία, τὰ ζώδια. Δὲν προβληματίζονται οἱ ἀναλαμπιστές καὶ δὲν καταλαβαίνουν ὅτι, ἂν ἦταν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ νὰ διαδοθεῖ ἡ «ἀναλαμπὴ» ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς καὶ ἦταν τόσο σημαντικὴ γιὰ τὴν σωτηρία μας, θὰ εἶχε φροντίσει νὰ εἶναι ἐνταγμένη ξεκάθαρα στὴν διδασκαλία καὶ στὶς προαιώνιες ἐσχατολογικές προφητεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ δὲν θὰ τὴν ἄφηνε κρυμμένη καὶ δυσεύρετο κτῆμα ἐλαχίστων «φωτισμένων γεροντάδων» ἀορίστως καὶ ἀσαφῶς καὶ ὁλιγίστων ἁγίων, συνεπῶς, καὶ κτῆμα ὁλιγίστων πιστῶν; Αὐτὸ καὶ μόνο δείχνει καὶ μιλᾶ ἀπὸ μόνο του, ἂν πράγματι ἡ θεωρία τῆς «ἀναλαμπῆς» ἔχει πραγματικὴ ἀξία καὶ ὑπόσταση.
Ζ΄
Ἡ «ἀναλαμπὴ» προσκρούει στὸ βασικὸ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἡ Νύμφη Ἐκκλησία βρίσκεται ἀπὸ συστάσεώς της σὲ ΣΥΝΕΧΗ καὶ ΑΔΙΑΚΟΠΟ διωγμὸ ἀπὸ τὸν δράκοντα – διάβολο, μέχρι καὶ τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας χωρὶς ΚΑΝΕΝΑ διάλειμμα. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ εἶναι ΠΑΝΤΟΤΕ μαρτυρικὴ καὶ ἔχει Σταυρό, διότι Σταυρὸ εἶχε καὶ ὁ Ἱδρυτὴς της καὶ ἡ Κεφαλὴ της, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ διότι χωρὶς Σταυρὸ δὲν ὑπάρχει Ἀνάσταση. Ὅσοι, γιὰ διάφορους λόγους, ἀρνοῦνται τὸν Σταυρὸ καὶ ἐπιδιώκουν, μέσῳ καὶ τῆς δῆθεν «προφητευμένης» περιόδου τῆς «ἀναλαμπῆς», μιὰ Ἐκκλησία καὶ ἕνα βίο ἀμαρτύρητο καὶ ἀποφεύγουν τὸν Σταυρό, ἀρνοῦνται καὶ ἀποφεύγουν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή τους. Γιατί, ἡ Σταυρανάσταση καὶ ἡ Χαρμολύπη εἶναι τὸ μήνυμα καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας. Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ καύχημα, ἡ χαρὰ καί ἡ ἐλπίδα τοῦ χριστιανοῦ καὶ δὲν ἀναζητᾶ φροῦδες ἐλπίδες καὶ ψεύτικα ὁράματα «ἀναλαμπῆς», γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο τοῦ Σταυροῦ, γιατὶ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι αὐτὸς ὁ πόνος εἶναι ἡ σωτηρία του καὶ ἡ ὁδὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καὶ δὲν δειλιάζει καὶ δὲν φοβᾶται, ποὺ τὸν διαβαίνει. Ὁ πιστὸς Χριστιανός, συνεπῶς, δὲν ζητᾶ ἄλλες ἀνακουφίσεις, ἄλλο βάλσαμο, ἄλλες νότες αἰσιοδοξίας καὶ χαρᾶς, μέσα ἀπὸ ψευδαισθήσεις «ἀναλαμπῆς» κ.λπ., ἀλλὰ τὸ βάλσαμό του εἶναι τὸ ἴδιο τὸ μαρτύριό του, ὁ Σταυρὸς του, γιατὶ ξέρει ὅτι αὐτὸ τὸν ὁδηγεῖ στὴν αἰωνία μακαριότητα. Συναισθηματικὲς ἀνακουφίσεις κοσμικοῦ τύπου ἀναζητοῦν ὅσοι πιστοὶ δὲν ἔχουν προχωρήσει στὴν πίστη, ὥστε ὁ φόβος νὰ ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε ἔχουν ἀνάγκη τεχνητῆς – πλασματικῆς αἰσιοδοξίας, ἐκτὸς τῆς τελείας, αὐθεντικῆς αἰσιοδοξίας, χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος Χριστός, ὁ Σταυρὸς καί ἡ Ἀνάστασή Του. Αὐτοὶ υἱοθετοῦν γρήγορα καὶ ἀσμένως τὴν θεωρία τῆς «ἀναλαμπῆς», γιατὶ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ καλύψουν τὴν συναισθηματικὴ τους ἀνάγκη καὶ τὸ κενό.
Η’
Ἡ «ἀναλαμπή» προσκρούει στά παρακάτω ἁγιογραφικά χωρία :
Β΄ Τιμ. 4, 3-4 : «Ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται».
Α΄ Κορ. 7, 29-31 : «Τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὁ καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν ἐστιν, ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι, καὶ οἱ κλαίοντες ὡς μὴ κλαίοντες, καὶ οἱ χαίροντες ὡς μὴ χαίροντες, καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες, καὶ οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι· παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου».
Β΄ Θεσ. 2, 3-4 : «Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, 4 ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός».
Α΄ Ἰω. 2, 18 : «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν».
Κολ. 3, 1-2 : «Τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς».
Ἱερ. 14, 15 : «Διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος περὶ τῶν προφητῶν τῶν προφητευόντων ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου ψευδῆ, καὶ ἐγὼ οὐκ ἀπέστειλα αὐτούς, οἳ λέγουσι· μάχαιρα καὶ λιμὸς οὐκ ἔσται ἐπὶ τῆς γῆς ταύτης· ἐν θανάτῳ νοσερῷ ἀποθανοῦνται καὶ ἐν λιμῷ συντελεσθήσονται οἱ προφῆται».
Θ’
Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῆς «ἀναλαμπῆς» τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει τοποθετηθεῖ καί ὁ παγκοσμίου κύρους, καλύτερος ἑρμηνευτής γιά τόν 20ό αἰ. τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί δή τῆς Ἀποκαλύψεως καί βιωματικός θεολόγος Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. Σέ ὁμιλία του[11] τό 1994 ἔχει πεῖ τά ἐξῆς :
«Πότε, ὅμως, θὰ ἔρθει αὐτὴ ἡ εἰρήνη, ποὺ οἱ λαοὶ δὲν θὰ κάνουν πόλεμο μεταξύ των;
Ὅταν πιστέψουν καὶ ὑποδεχθοῦν τὸν ἀρχηγὸ τῆς εἰρήνης.
Ἡ εἰρήνη, λοιπόν, εἶναι ἡ συνέπεια καὶ ὁ καρπὸς τῆς χριστιανικῆς Πίστεως· τῆς Πίστεως εἰς τὸ πρόσωπό Του.
Ἔγινε, ὅμως, ἀποδεκτὴ αὐτὴ ἡ πίστις;
Μερικῶς ἔγινε ἀποδεκτή. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει ὁ καρπός, ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς εἰρήνης, ἐπειδὴ δὲν ἐπίστευσαν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Ἡσαΐας τὸ λέγει αὐτό, γιὰ νὰ δείξει ὅτι, ἂν θὰ πίστευαν καὶ θὰ ἀπεδέχοντο, σίγουρα θὰ εἶχαν τὸν καρπὸν αὐτὸν τῆς καταπαύσεως τῶν πολέμων· ἐφ’ ὅσον, ὅμως, δὲν θὰ ἐγίνετο δεκτόν, ὤ τότε, ἀντίθετα, ὁ πόλεμος θὰ τρώει τοὺς ἀνθρώπους.
Καὶ μᾶς τὸ ἐβεβαίωσε ὁ Χριστὸς μὲ προφητεία δική του, ὅτι δὲν θὰ γίνει δεκτός, καὶ τότε θὰ ξεσπάσουν παγκόσμιοι πόλεμοι (Ματθ. 24, 7) : «ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν». Παγκοσμίου διαστάσεως ὁ πόλεμος. Εἴδατε; Κοιτάξτε δὲ τὶς ἴδιες λέξεις, εἶναι ἐκπληκτικόν! Τί λέει ὁ Ἡσαΐας : «Ἔθνος ἐπ’ ἔθνος δὲν θὰ σηκώσει μαχαῖρι». Ὁ Χριστὸς λέγει «ἔθνος ἐπὶ ἔθνος θὰ ξεσηκωθοῦν, γιὰ νὰ κάνουν πόλεμο».
Ἄρα, εἶναι ὁλοφάνερο πιά, ὅτι ἡ ὡραία εἰκόνα τῆς εἰρήνης, ποὺ μᾶς προαναγγέλει ὁ Ἡσαΐας, θὰ ἤρχετο μόνον, ἐὰν ἐγίνετο ὁ Χριστὸς δεκτὸς σὰν ὁ ἀρχηγὸς τῆς εἰρήνης.
Δυστυχῶς, ἡ ἀνθρωπότητα ποτὲ δὲν θὰ γνωρίσει παγκόσμιον εἰρήνην, ὅπως τὴν διαγράφει ἐδῶ ὁ προφήτης, ἐπειδὴ δὲν ἀπεδέχθη, οὔτε θὰ ἀποδεχθεῖ —προσέξτε, οὔτε θὰ ἀποδεχθεῖ, κατὰ τὶς Εὐαγγελικὲς προφητεῖες τοῦ Χριστοῦ— τὸν Χριστόν· δὲν θὰ ἀποδεχθεῖ.
Αὐτὸ, λοιπόν, ποὺ διαβάσαμε (ὅτι θὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ βαθειὰ εἰρήνη ἐπάνω στὴν γῆ), ἀναφέρεται στὸν καρπὸ, ποὺ δὲν θὰ ἔλθει ποτέ.
Τὸ ὑπογραμμίζω : Αὐτὴ ἡ βαθειὰ εἰρήνη μεταφέρεται πλέον εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ, ποὺ θὰ μαζευτοῦν, ὅσοι θὰ ἔχουν πιστέψει στὸν Χριστὸν σὰν τὸν ἀρχηγὸ τῆς εἰρήνης. Ἂν ἐπιμένουμε, ἐδῶ στὴ γῆ νὰ τὴν δοῦμε αὐτὴν τὴν εἰρήνη, τότε γινόμαστε κυνηγοὶ μιᾶς οὐτοπίας, ἢ φθάνουμε εἰς τὴν αἵρεση τῶν Χιλιαστῶν, ποὺ περιμένουν μίαν παγκοσμίαν εἰρήνην! Πέφτουμε στὸν χῶρο τῆς αἱρέσεως.
Τὴν εἰρήνην, ἀγαπητοί μου, μόνο σὲ διαστάσεις προσωπικῆς ὑπάρξεως μπορεῖ νὰ τὴν συναντήσουμε, ἢ σὲ μικρὲς ὁμάδες χριστιανῶν. Γιατί; Γιατὶ ἡ σωτηρία σὲ τελευταία ἀνάλυση, εἶναι προσωπικὴ ὑπόθεση. Γι’ αύτὸ ὁ καθένας ἂς ἀγωνίζεται τὸν προσωπικό του ἀγώνα, καὶ τότε θὰ ἔχει τὴν εἰρήνη τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς εἰρήνης»!
[1] ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ, Ὁ κόσμος θά μοιραστεῖ – Ποιόν νά ακολουθήσει; https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/gerontas-efraim-arizonas-o-kosmos-tha-moirastei-poion-na-akoloythisei/?print=print καί Πρώτα ἡ ἀναλαμπή τῆς Ὀρθοδοξίας καί μετά ἡ ἀποστασία, 24-05-2022, https://balsamopsyxhs.gr/2022/05/24/εφραίμ-αριζόνας-πρώτα-η-αναλαμπή-της-ο/
[2] ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ, Ἡ ἀντίστροφη μέτρηση ἄρχισε. Τό ρωσικό λάθος θά μᾶς φέρει τήν Ἁγιά Σοφιά, 27-02-2022, https://youtu.be/55wzWKPGXHA
[3] ΓΕΡΩΝ ΜΑΞΙΜΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ, Ἔρχονται τά μεγάλα γεγονότα, ἐπιστροφή τῆς ΚΠόλεως εἰς τούς Ἕλληνας! 07-03-2023, https://youtu.be/Bx0PIz_0R-E
[4] Ἕνας ἀκομα Ἅγιος μιλᾶ γιά τήν ἀναλαμπή…Ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Χοζεβίτη, https://www.hristospanagia.gr/ἕνας-ἀκομα-ἅγιος-μιλᾶ-γιά-τήν-ἀναλα/
[5] Σχ. βλ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ, Βίντεο ὁμιλίας μέ θέμα : «Τέκνα Θεοῦ γενέσθαι», ἀπό τό 19.22 ἕως τό 20.33, https://www.vatopedi.gr/videoposts/tekna-theou-genesthe/ καί https://www.pemptousia.gr/video/tekna-theoῦ-genesthe/ Δές καί τό ἡμέτερο κείμενο μέ τίτλο : «Κήρυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Βαρλααμισμοῦ – Νεοβαρλααμισμοῦ ἀπό ἀποθανόντα Ἁγιορείτη μοναχό», 24-11-2018, https://www.hristospanagia.gr/κήρυξη-τῆς-αἱρέσεως-τοῦ-βαρλααμισμο/
[6] Σχ. βλ. βίντεο ποὺ τιτλοφορεῖται «Ἡ ὑπακοὴ γίνεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ», μὲ ὁμιλία τοῦ π. Ἰωσὴφ Βατοπαιδινοῦ, ποὺ ἔγινε στὸ Συνοδικὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου, στό 15: 43
[7] Συγκλονιστικές Προφητεῖες γιά τό Μαρμαρωμένο Βασιλιά! https://youtu.be/kS7yZTSTlyA
[8] Σχ. βλ. Συναξάριον ἁγίου Ἰωάννου Βατάτζη, 04 Νοεμβρίου, ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003, σσ.
[9] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΙΚ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ, Ἀναίρεση τῆς πεπλανημένης ἀντίληψης ὅτι ἡ ἀναλαμπή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ αἵρεση, 14-11-2022, https://orthodoxostypos.gr/αναίρεση-της-πεπλανημένης-αντίληψης/
[10] Εὐχή ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
[11] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, Ἡ αἵρεση τῆς ἀναλαμπῆς τῆς Ὀρθοδοξἰας, 02-01-1994, https://www.youtube.com/watch?v=JP6KImJqGmU 12:00 καὶ ἑξῆς.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130831-rotated.jpg2023-07-13 13:41:58%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%b7-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf