Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἐν Πειραιεῖ 10-03-2017
Πολύ εὔστοχα καί θεόπνευστα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας προβάλει τήν Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, γιά δεύτερη φορά τήν μορφή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ κήρυκος τῆς Χάριτος καί θεατοῦ τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Πρώτη φορά ἡ μνήμη του, ἡ κοίμησή του ἑορτάζεται στίς 14 Νοεμβρίου. Τήν τοποθέτησε, μάλιστα, μετά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αὐτή ἡ Κυριακή εἶναι ἡ δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί ἐάν θέλαμε πολύ περιληπτικά νά διευκρινίσουμε γιά ποιόν λόγο ἡ Ἐκκλησία μας τοποθέτησε αὐτή τήν δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τήν προηγουμένη Κυριακή, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας ἀπέφυγε τόν κίνδυνο τοῦ ἐξανατολισμοῦ, δηλ. τῶν αἱρέσεων ἀπό τήν Ἀνατολή, ἀπό ἰουδαϊκές καί ἰσλαμικές ἐπιρροές. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας εἶχε τίς ρίζες της στόν Ἰσλαμισμό καί τόν Ἰουδαϊσμό, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀνεικονικές θρησκεῖες, δηλ. δέν ἔχουν εἰκόνες. Καί αὐτή τή μανία τους ἐναντίον τῶν ἁγίων εἰκόνων προσπάθησαν νά τήν περάσουν καί μέσα στήν πίστη μας, τήν ἁγία Ὀρθοδοξία. Ὅμως, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀγωνιζόμενοι ἐναντίον τῶν χριστιανοκατηγόρων εἰκονομάχων, τό ἀπέτρεψαν αὐτό καί ἔτσι ἀποφεύχθηκε ὁ ἐξανατολισμός τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. τό νά μᾶς παρασύρει ἡ Ἀνατολή, οἱ Μουσουλμάνοι καί οἱ Ἑβραῖοι.
Μέ τήν δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας καί μέ τίς ἡσυχαστικές συνόδους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τόν 14ο αἰώ., οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τήν Θ΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀποφεύχθηκε τώρα ὄχι ὁ ἐξανατολισμός, ἀλλά ὁ ἐκδυτικισμός, ὁ ἐκλατινισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν ὁποῖο ἐκπροσωποῦσε ὁ ἐκ τῆς Δύσεως ἐρχόμενος, ἐπηρμένος, ὑπερήφανος, αἱρετικός καί ἀναθεματισμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, διά τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν ἅγιο Φώτιο Πατριάρχη Κων/λεως τόν Μεγάλο καί τόν ἅγιο Μάρκο Ἀρχιεπίσκοπο Ἐφέσου τόν Εὐγενικό ἀποτελοῦν τούς νέους τρεῖς Ἱεράρχες, τούς ὀνομαζομένους ἀντίπαπες καί παπομάστιγες, ἤλεγξε σφοδρότατα καί αὐστηρότατα στό πρόσωπο τοῦ Βαρλαάμ τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί ὅλες τίς καινοτομίες, τούς νεωτερισμούς, τίς παραχαράξεις, τίς διαστρεβλώσεις καί αἱρέσεις τῆς Δύσεως ἐπί τῆς ἅπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αὐτό καί μέχρι τίς ἡμέρες μας οἱ αἱρετικοί Λατίνοι ἀποστρέφονται καί μισοῦν τόν ἅγιο Γρηγόριο˙ δέν τόν θεωροῦν ἅγιο, ἀλλά ἀντιθέτως «αἱρετικό»!!! Φρίττουν καί τρέμουν μόνο στό ἄκουσμα τοῦ ἁγίου ὀνόματός του!
Στό ἔργο του «Λόγος ἀποδεικτικός περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς˙ «Πάλιν ὁ δεινός καί ἀρχέκακος ὄφις τήν ἑαυτοῦ κεφαλήν καθ’ἡμῶν διαίρων, ὑποψυθιρίζει τά τῆς ἀληθείας ἀντίθετα»[1]. «Πάλι ὁ πρωταίτιος τοῦ κακοῦ ὄφις, ὁ διάβολος, σηκώνοντας τήν κεφαλή του ἐναντίον μας, ὑποψυθιρίζει τά ἀντίθετα πρός τήν ἀλήθεια». Καί παρακάτω, ἀφοῦ λέει ὅτι αὐτός ὁ διάβολος εἶναι, πού παρεκίνησε τούς Ἀρείους, τούς Ἀπολλιναρίους, τούς Εὐνομοίους καί Μακεδονίους καί πολλούς ἑτέρους αἱρετικούς, «οὗτος τοίνυν ὁ νοητός καί διά τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τό πρῶτον καί μέσον καί τελευταῖον κακόν», «αὐτός, λοιπόν, ὁ νοερός καί γι’αὐτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, πού εἶναι τό πρῶτο καί μεσαῖο καί τό τελευταῖο κακό», «μηδαμῶς ἐπιλελησμένος τῆς οἰκείας κακοτεχνίας», «δέν ξέχασε καθόλου τήν κακοτεχνία του, τό κακό ἔργο του», «διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς»[2], «μέ τούς λατίνους, πού εἶναι πειθήνια ὄργανά του, εἰσάγει καινούργιες φωνές σχετικά μέ τόν Θεό». Ἤδη ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει αὐτό, πού ἀργότερα θά πεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι ὁ «Πάπας» εἶναι ἀντίχριστος. «Τόν πάπα νά καταρᾶσθε, γιατί αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν (τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως)».
Στή συνέχεια ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στήν βλάσφημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ περί τῆς καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Filioque, λέει˙ «Ἥν οὖν ἄρα τῶν διακιοτάτων μηδέ λόγου ἀξιοῦν ὑμᾶς, εἰ μή τοῦ προστιθέναι τῷ ἱερῷ συμβόλῳ παύσησθε˙ τῆς δέ παρ’ἡμῶν προσθήκης παρ’ ὑμῶν ἐκβεβλημένης πρότερον, ἔπειτα ζητεῖν, εἰ καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἤ οὐχί καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καί τό ἀναφανέν τοῖς θεοφόροις συνδοκοῦν κυροῦν»[3]. «Δικαιότατο βεβαίως θά ἦταν νά μήν σᾶς ἀξιώσουμε οὔτε συζητήσεως, ἄν δέν σταματήσετε νά προσθέτετε στό ἱερό σύμβολο. Ὅταν ἡ προσθήκη σας ἀφαιρεθεῖ πρῶτα ἀπό’σας, ἔπειτα νά συζητήσουμε, ἐάν τό Ἅγιον Πνεῦμα προέρχεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἤ ὄχι καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καί νά ἐπικυρώσουμε ὅ,τι φανεῖ ὅτι συμφωνεῖ μέ τήν γνώμη τῶν θεοφόρων πατέρων». Ποτέ, λοιπόν, δέν θά σᾶς δεχθοῦμε σέ κοινωνία τούς λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ὅτου σταματήσετε νά λέτε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νά ἔχετε τό Filioque, νά λέτε δηλ. ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καί νά ἔχετε ἀλλοιώσει τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δέν θά σᾶς δεχθοῦμε σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, λοιπόν, προϋπόθεση τοῦ διαλόγου μέ τούς λατίνους εἶναι ἡ ἀφαίρεση ἐκ μέρους τους τῆς παράνομης προσθήκης τοῦ Filioque ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Σέ ἄλλο σημεῖο ξεκαθαρίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι πίσω ἀπό τήν προσθήκη τοῦ Filioque, κρύβεται μιά καινή ἐκκλησιολογική ἀρχή, δηλ. «ἡ τοῦ περιόντος πάπα περιωπή»[4], δηλ. τό ἑωσφορικό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο, τό νά νομοθετεῖ αὐτός μόνος σάν ἄλλος θεός ἐπί γῆς ὅ,τι αὐτός κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας καί περιθωριοποιώντας ἀκόμη καί τά ἴδια τά λόγια τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καταδίκασε, μέ τήν Θ΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο[5], τίς παπικές αἱρέσεις περί κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καί περί κτιστοῦ Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ὅτι ὁ Θεός ἔχει οὐσία καί ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες εἶναι καί οἱ δύο ἄκτιστες. Ἡ ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη, ἐνῶ οἱ ἄκτιστες ἐνέργειές Του εἶναι μεθεκτές. Παραλλήλως, τό Θαβώριον Φῶς, τό Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι Φῶς τῆς Θεότητος καί συνεπῶς ἄκτιστο.
Πολύ χαρακτηριστικός εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος στήν «πρός τόν εὐλαβέστατον μοναχόν κύρ Διονύσιον»[6] ἐπιστολή του γράφει ὅτι τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπή περί τῶν δογμάτων, ἀπορρίπτοντας ἔτσι κάθε εἶδος ἐφησυχασμοῦ καί σιωπῆς ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως.
Σέ ὅλους τούς σχεδόν ἀμετανοήτους Οικουμενιστές ἀπευθύνεται ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅπως ἀπευθύνθηκε ἄλλοτε ἐν ζωῇ μέ γράμμα του πρός τόν Πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο, καί τούς ἀπαντᾶ : «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί˙ καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί»[7], δηλ. «αὐτοί πού εἶναι μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί εἶναι μέ τήν ἀλήθεια˙ καί αὐτοί πού δέν εἶναι μέ τήν ἀλήθεια, δέν εἶναι οὔτε μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Οἱ Οἰκουμενιστές δέν εἶναι μέ τήν ἀλήθεια οὔτε μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Παραλλήλως, τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, μέσῳ τῶν κατά Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου κεφαλαίων, ἀπευθύνεται σ΄αὐτούς μέ ἰδιαίτερη αὐστηρή καί σκληρή γλώσσα :
– Βαρλαάμ Καλαβρῷ, Γρηγορίῳ Ἀκινδύνῳ, Προχώρῳ Κυδώνι, Νικηφόρῳ Γρηγορᾷ, Γεωργίῳ Λαπίθῃ καί τοῖς ὁπαδοῖς καί διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄).
– Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καί ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπα Παλαιᾶς Ρώμης Φραγκίσκῳ τῷ Α΄ καί τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄).
[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος ἀποδεικτικός περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Α΄, εκδ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1, Πρόλογος 3-4, σ. 68.
[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.
[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.
[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.
[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οἱ ἡσυχαστικές ἔριδες κατά τόν 14ο αἰώ., ἔκδ. Παρατηρητής, Θεσ/κη 1993.
[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Ἐπιστολή πρός τόν εὐλαβέστατον μοναχόν κύρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4, 404.
[7] Τοῦ ἰδίου, Γράμμα πρός τόν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Ἰγνάτιον, ΕΠΕ
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2020-11-15 16:28:57%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%83-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%b3%cf%81%ce%b7%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc