Πρωτοπρεσβύτερος
Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
Σπετσῶν 16
Πειραιεύς
Τ.Κ. : 185 38
Τηλ. :2130 233860
Κιν. : 6983910533
E-mail : paggelos7@gmail.com
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ-04-2020
Πρός τόν
Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Εἰς Χώρα Κυθήρων
Τ.Κ. : 801 00
Τηλ. : 27360 31202 / 27360 38359
Φάξ : 27360 31202
E-mail : imkythiron@imkythiron.gr
Σεβασμιώτατε,
Χριστός ἀνέστη!
Ἔλαβον μέσῳ ταχυδρόμου (courier) τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου (24-04-2020) τό μέ ἀριθμ. πρωτ. 223/07-04-2020 Ἀπολυτήριον Γράμμα.
Διά τῆς παροῦσης ἱερατικῆς ἐπιστολῆς τῆς ἡμετέρας ἐλαχιστότητος, ἐπιτραπήτω μοι υἱϊκῶς καί εὐσεβἀστως, ὅπως ἐπάγω τάς κατωτέρω παρατηρήσεις :
Α) Ἐν τῷ Ἀπολυτηρίῳ Γράμμᾳ ἀναφέρεσθε μέν εἰς τήν ἐκούσιον διακοπήν τῆς ἐφημεριακῆς διακονίας μου διά λόγους Ἱερατικῆς συνειδήσεως, ἀποκρύπτετε δέ τήν πραγματικήν αἰτίαν αὐτῆς τῆς διακοπῆς καί τούς πραγματικούς λόγους συνειδήσεως. Ἐπιτραπήτω μοι ὅπως ἀναφέρω τά πραγματικά αἴτια, ὅπως τά κατέθεσα ἐνώπιόν Σας εἰς τάς μεταξύ μας δύο προσωπικάς συζητήσεις τήν 20ην καί τήν 28ην Ἰανουαρίου 2020.
Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ὡς Ἱεράρχης τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁσάκις τελεῖτε τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολην Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, μνημονεύετε δίς τήν «Ἱεράν Σύνοδον», τῆς ὁποίας ἀποτελεῖτε μέλος. Πρώτην φορά, κατά τήν μνημόνευσιν ἐπί τῆς Ὡραίας Πύλης εἰς τήν Μεγάλην Εἴσοδον, ὅταν, κρατῶντας ἐν ταῖς χερσίν Ὑμῶν τό Ἅγιον Δισκάριον, λέγετε «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου», καί δευτέραν φοράν, μετά τήν εὐχήν εἰς τό «Ἐξαιρέτως…» ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου μνημονεύετε «Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας».
Ἡ μνημόνευσις, ὅμως, αὔτη, καθίσταται κενή καί ἄνευ περιεχομένου, ἀφ’ἧς στιγμῆς ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνεγνώρισε μέ τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον τήν σχισματοαιρετική καί οἰκουμενιστική Οὐκρανική ψευδοεκκλησία καί τόν ἐπικεφαλῆς της ψευδομητροπολίτη Ἐπιφάνιο καί ἔχει πλήρη ἐκκλησιαστική κοινωνίαν μετ’αὐτῆς. Ἑπομένως, δέν εἶναι ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μᾶλλον κακοδοξοῦσα. Δέν εἶναι «Ἱερά», ἀλλά μᾶλλον ἀνίερος. Ἡ Ἱερά Σύνοδος, μέ τήν ἐκκλησιοποίησιν τοῦ σχίσματος, γίνεται ἀκοινώνητη, βάσει τοῦ 2ου Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος λέγει : «…μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας»[1]. Ἔχοντας, λοιπόν, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τῆς ἀκοινωνήτου Ἱερᾶς Συνόδου, τήν ὁποίαν μνημονεύετε, γίνεσθε κι ἐσεῖς δυστυχῶς ἀκοινώνητος, ἔστω καί ἄν δέν συμφωνεῖτε θεωρητικά μόνο μέ τήν ἀναγνώριση τῶν σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας. Μνημονεύοντας κατά τήν φρικτήν ὥραν τῆς Θείας Μυσταγωγίας καί ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης τήν Ἱεράν Σύνοδον καί παρουσιάζοντάς την ὡς ὀρθοτομοῦσα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα δέν εἶναι, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, διαπράττετε ἀνεπιγνώστως ἤ ἐπεγνωσμένως τό ἁμάρτημα τοῦ ψεύδους ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ ψέμα λέγεται καί ἀκούει τὸ ἐκκλησίασμα, συμφωνώντας ἀνεπιγνώστως μὲ τὸ λεγόμενον. Πόσον, ὅμως, εἶναι σωστόν καί δυνατόν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια[2], νά ἀποδεχθεῖ ἕνα τοιοῦτον ψεῦδος, προφερόμενον ἀπό Ἀρχιερατικά χείλη; Καί πόσον ἡμεῖς οἱ κληρικοί ἔχομεν τό δικαίωμα νά ψευδόμεθα ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ καί Κυρίου μας;
Ἐπίσης, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, μνημονεύοντας τήν Ἱεράν Σύνοδον, ἔμμεσα, ἀλλά οὐσιαστικά, ἀναγνωρίζετε τό σχισματοαιρετικόν μόρφωμα τῆς Οὐκρανίας, παρά τήν θεωρητικήν ἀντίθεσίν Σας, καί τό χειρότερον μολύνεσθε ὁ ἴδιος καί μολύνετε καί τούς κληρικούς καί τούς πιστούς, ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς μνημονεύσεως. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἶναι ξεκάθαρος : «μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων»[3], δηλ. «μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Πρός Θεοῦ, μήν νομίσετε ὅτι ἡ ἐλαχιστότητά μου πρεσβεύει ὅτι τά Ἱερά Μυστήρια καί δή ἡ Θεία Λειτουργία, πού τελεσιουργεῖτε, εἶναι μολυσμένα καί ἄκυρα. Ὁ μολυσμός δέν ἀναφέρεται στά μυστήρια, ἀλλά στούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν ἄμεση ἤ ἔμμεση κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους.
Δι’αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον μάλιστα, καί ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς μὴ κοινωνίας, ἱκετευτικῶς καί γονυπετῶς θερμοπαρεκάλεσα τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις, ὡς υἱός πρός Πατέρα καί ὡς ἱερεύς πρός τόν οἰκείον Ἐπίσκοπον, ὅπως διακόψητε τὴν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς μὴ «ὀρθοτομούσης τὸν λόγον τῆς ἀληθείας» τοῦ Χριστοῦ. Ἀντί αὐτῆς, ὅταν τελεῖτε τήν Θείαν Λειτουργίαν, νά μνημονεύετε «Ὑπέρ πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας». Ἡ δικαιολόγησις τοῦ σχίσματος καὶ ἡ ἐκκλησιοποίησίς του δὲν εἶναι ὀρθοτόμηση τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας. Σέ ἀντίθετη περίπτωση, συνεχίζοντας τήν μνημόνευση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δυστυχῶς, εὑρίσκεσθε ψευδόμενος καί ἁμαρτάνων ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί τό χειρότερον ἀναγνωρίζων καί κοινωνῶν ἐμμέσως πλήν σαφῶς μετά τῆς οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως. Ἐπεσήμανα εἰς την Ὑμετέραν Σεβασμιότητα ὅτι ὀφείλετε ἄμεσα νὰ ἀποστασιοποιηθεῖτε ἀπὸ τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὥστε, μὲ τὴν διακοπὴν τῆς διακοινωνίας, καὶ τοὺς ἀπαρτίζοντας αὐτήν νὰ ὠφελήσετε, γιατί θὰ διερωτηθοῦν διὰ ποῖον λόγον διεκόπη ἡ κοινωνία καὶ ἡ μνημόνευσις, ἀλλὰ καὶ τὸ ποίμνιον θὰ προφυλάξετε, ὥστε νὰ μὴν ἐμπλακεῖ εἰς τήν σχισματοαίρεσιν.
Ἔναντι τοῦτων, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, μοῦ ἀπηντήσατε ὅτι δέν πρόκειται νά διακόψετε τήν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Τότε ἡ ἐλαχιστότης μου κατέστησε γνωστόν εἰς τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα ὅτι διά λόγους συνειδήσεως εἰς τό ἑξῆς δέν ἐπιθυμεῖ νά συλλειτουργεῖ μεθ’Ὑμῶν, οὔτε νά μνημονεύει τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα.
Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, μοῦ ἀπηντήσατε ὅτι δέν μπορεῖ νά γίνει αὐτό, καί ὅτι, ἄν θέλω νά κάνω ἀποτείχισιν, νά ὑπάγω εἰς ἑτέραν Μητρόπολιν καί νά κάνω (sic), διότι δέν θά ἐπετρέπατε εἰς τήν Ὑμετέραν Μητρόπολιν καί νῆσον ὅπως συμβῆ τοιοῦτον πρᾶγμα.
Τότε ἡ ἐλαχιστότης μου, σεβομένη τήν ἐπιθυμίαν Ὑμῶν, καί μή ἔχοντας διάθεσιν ἤ πρόθεσιν δημιουργίας προστριβῶν καί ἀναταραχῶν, κατέστησα γνωστόν εἰς τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα ὅτι παύω εἰς τό ἑξῆς τήν μετάβασίν μου εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, καί ὅτι πλέον θά διάγω τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ εἰς τήν μόνιμον κατοικίαν μου ἐν Πειραιεῖ.
(Διά περισσότερα περί τῶν δύο προσωπικῶν συζητήσεών μας βλέπε τό συνοδευόμενον τήν παρούσαν συνημμένον Νο 1).
Β) Ἐπικαλεῖσθε ὅλως ἀτυχῶς διά τήν περίπτωσίν μου δύο Ἱερούς Κανόνας, τόν 15ον Ἀποστολικόν καί τόν 16ον τῆς ἐν Σαρδικῇ Τοπικῆς Συνόδου (343 μ.Χ).
Ὁ 15ος Ἀποστολικός Κανών λέγει : «Εἴ τις Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, ἤ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν Κληρικῶν, ἀπολείψας τήν ἑαυτοῦ παροικίαν, εἰς ἐτέραν ἀπέλθῃ, καί παντελῶς μεταστάς, διατρίβει ἐν ἄλλῃ, παρά γνώμην τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου, τοῦτον κελεύομεν μηκέτι λειτουργεῖν. Εἰ μάλιστα, προσκαλουμένου αὐτόν τοῦ Ἐπισκόπου αὐτοῦ ἐπανελθεῖν, οὔχ ὑπήκουσεν, ἐπιμένων τῇ ἀταξίᾳ, ὡς λαϊκός μέντοι ἐκεῖσε κοινωνείτω».
Ἑρμηνεύοντας τόν ἀνωτέρω κανόνα ὁ Ὄσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, λέγει : «Ὁ 6ος Κανών τῆς Δ΄ Συνόδου προστάζει νά μή χειροτονῆται Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, ἤ ἄλλος τις Κληρικός ἁπλῶς καί ἀορίστως εἰς κάθε ἐκκλησίαν, ἀλλά διωρισμένος εἰς ἐκκλησίαν πόλεως, ἤ χωρίου, ἤ εἰς μοναστήριον. Ὅποιος λοιπόν ἀπό αὐτούς μέ τοιοῦτον τρόπον χειροτονηθῆ, διορίζει ὁ παρών Ἀποστολικός, νά μή ἀφίνῃ τήν ἰδικήν του διωρισμένην ἐκκλησίαν, καί νά πηγαίνῃ εἰς ἄλλην ξένης ἐπαρχίας, χωρίς τήν γνώμην, καί ἀπολυτικήν ἐπιστολήν τοῦ ἰδικοῦ του Ἐπισκόπου. Εἰ δέ καί τοῦτο ἤθελε κάμῃ, προστάζομεν νά μή ἐνεργῇ εἰς τήν ἐκκλησίαν ἐκείνην κᾀνένα λειτούργημα τῆς Ἱερωσύνης, ἤ τοῦ κλήρου, καί μάλιστα ἀνίσως τόν ἐπροσκάλεσεν ὁ Ἐπίσκοπός του νά ἐπιστρέψῃ, αὐτός δέ μένοντας εἰς τήν ἀταξίαν, καί τό πεῖσμά του, δέν ἔκαμεν ὑπακοήν εἰς τό νά ἐπιστρέψῃ. Ὡσάν λαϊκός ὅμως ἄς συμπροσεύχεται μέ τούς χριστιανούς ἐκείνης τῆς ἐκκλησίας, καί ἄς μεταλαμβάνῃ ὁμοῦ μέ αὐτούς»[4].
Σᾶς ἐρωτῶ, Σεβασμιώτατε : Ποίαν σχέσιν ἔχει ὁ ἀνωτέρω Κανών μέ τήν περίπτωσίν μου; Εἰς ποίαν ἄλλην Ἐκκλησίαν ξένης ἐπαρχίας ἱεροπράκτησα; Μήπως ἱεροπράκτησα εἰς Ἱερόν Ναόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἰς τά ὅρια τῆς ὁποίας εὑρίσκεται ἡ μόνιμος κατοικία μου; Οὐχί. Ἡ ἐλαχιστότης μου ναί μέν ἄφησε τήν ἰδικήν της διωρισμένην ἐκκλησίαν, διά τούς ἀνωτέρω ὅμως περιγραφέντες λόγους, ἀλλά δέν ἱεροπράκτησε εἰς οὐδεμίαν ἑτέραν Ἐκκλησίαν ξένης ἐπαρχίας.
Ἐπίσης, πότε Ὑμεῖς, Σεβασμιότατε, μέ προσκαλέσατε, ἵνα ἐπιστρέψω; Εἰς τό διάστημα τῶν παριππευσάντων τριῶν μηνῶν, δύο φορές πού ἐπικοινωνήσαμε, μίαν εἰς τήν ἀρχήν τοῦ Τριωδίου, τήν Κυριακήν τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου (09-02-2020), ὅταν μοῦ τηλεφωνήσατε, διά νά μοῦ εὐχηθεῖτε Καλόν Τριώδιον, κι ἐγώ Σᾶς ἀνταπέδωκα τάς εὐχάς Σας, καί δευτέρα, ὅταν τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Δευτέραν (13-04-2020) σᾶς ἔστειλα μήνυμα εἰς τό κινητόν Σας τηλέφωνον, εὐχόμενος Καλήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα καί Καλήν Ἀνάστασιν, κι Ἐσεῖς μοῦ ἀνταποδώσατε τάς εὐχάς διά μηνύματος, δέν ἔγινε ἐκ μέρους Σας οὐδεμία πρόσκλησις ἐπιστροφῆς μου. Ἀλλά, καί τοιαύτη πρόσκλησις νά ἐγίνετο ἐκ μέρους Σας πρός ἐμέ, ἡ ἐλαχιστότης μου θά σᾶς ἀπαντοῦσε ὅτι βασικός καί ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ ὅρος καί προϋπόθεσις ἐπιστροφῆς μου θά ἦτο ἡ διακοπή μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐκ μέρους Σας, πρᾶγμα τό ὁποῖον Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ἀδυνατεῖτε νά πράξετε.
Ἑπομένως, ἡ ἐπίκλησις τοῦ ἀνωτέρω Ἱεροῦ Κανόνος διά τήν περίπτωσίν μου ταπεινῶς φρονῶ ὅτι εἶναι ἄστοχος, ἀνεπίκαιρος καί ἄσχετος.
Ὁ 16ος Ἱερός Κανών τῆς ἐν Σαρδικῇ Τοπικῆς Συνόδου λέγει : «Ἐπειδή πολλάκις εἰς τήν τῶν Θεσσαλονικέων Μητρόπολιν ἀπό ἑτέρων ἐπαρχιῶν Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι παραγίνονται, καί οὐκ ἀρκούμενοι βραχείᾳ διαγωγῇ χρόνου, ἐναπομένουσι καί ἄπαντα τόν χρόνον αὐτόθι ποιοῦντες διατελοῦσιν, ἤ μόλις μετά πλεῖστον χρόνον εἰς τάς ἑαυτῶν ἐπανιέναι Ἐκκλησίας ἀναγκάζονται˙ οὗτοι οἱ ὅροι, οἱ καί ἐπί τῶν Ἐπισκόπων ὡρισμένοι, φυλαττέσθωσαν καί ἐπί τούτων τῶν προσώπων».
Ἑρμηνεύοντας τόν ἀνωτέρω κανόνα ὁ Ὄσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, λέγει : «Καί οὗτος ὁ Κανών τάς μεταβάσεις ἐμποδίζει τῶν Ἱερωμένων ἀπό μίαν Ἐκκλησίαν εἰς ἄλλην λέγων, ὅτι ἐπειδή εἰς τήν Θεσσαλονίκην πολλαῖς φοραῖς ἐρχόμενοι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι, ἤ ὅλην τήν ζωήν των διαπερνῶσιν εἰς αὐτήν, ἤ μόλις ὕστερον ἀπό πολλούς χρόνους ἐπιστρέφουσιν εἰς τάς Ἐκκλησίας των. Διά τοῦτο, καθῶς πρέπει νά φυλλάττωνται ἀπαρασάλευτα οἱ Κανόνες οἱ τάς μεταβάσεις τῶν Ἐπισκόπων ἐμποδίζοντες, ἔτσι παρομοίως πρέπει νά φυλλάττωνται καί οἱ τάς μεταβάσεις τῶν Πρεσβυτέρων καί Διακόνων ἐμποδίζοντες»[5].
Καί πάλιν ἐρωτῶ, Σεβασμιώτατε : Ποίαν σχέσιν ἔχει ὁ ἀνωτέρω Κανών μέ τήν περίπτωσίν μου; Εἰς ποίαν ἄλλην Ἐκκλησίαν μετέβην; Εἰς οὐδεμίαν. Ἡ μόνη μετάβασίς μου εἶναι εἰς τήν οἰκίαν μου ἐν Πειραιεῖ καί οὐχί εἰς ἄλλην Ἐκκλησίαν.
Ἑπομένως, ἡ ἐπίκλησις καί τοῦ ἀνωτέρω Ἱεροῦ Κανόνος διά τήν περίπτωσίν μου ταπεινῶς φρονῶ ὅτι εἶναι ὡσαύτως ἄστοχος, ἀνεπίκαιρος καί ἄσχετος.
Παρέλκει νά ἀναφέρω ὅτι τό ἐν λόγῳ Ἀπολυτήριον Γράμμα εἶναι ἀντικανονικό καί ἄκυρο καί ὅτι ἀντιβαίνει α) στό Σύνταγμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. στόν Καταστατικό Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος[6], (ἄρθρο 56, παράγραφος 6, ἄρθρο 42, παρ. 2, ἐδ. 2), β) στόν Κανονισμό 305/2018 περί Ἐφημερίων καί Διακόνων[7] τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ΦΕΚ 153Α΄) (ἄρθρα 9, 15 καί 16 μέ τίτλο «Ἀπόλυση Ἐφημερίων»[8]), καί γ) στήν ὑπ’ἀριθμ. 2/37345/0004/4.6.2010 (ΦΕΚ 784Β΄/2010) Κ.Υ.Α. καί στήν ἀριθμ. 2/57873/24.8.2010 ἑρμηνευτική ἐγκύκλιο ἐπί τῆς ἀνωτέρω Κ.Υ.Α., ὅπως τροποποιήθηκε καί ἰσχύει.
Μετά τάς ἀνωτέρω ἀπαραιτήτους διευκρινήσεις, θά ἤθελα, Σεβασμιώτατε, νά σᾶς εὐχαριστήσω δι’ ὅσα καλά κάνατε διά τήν ἡμετέραν ἐλαχιστότητα. Παρά τάς διαφοράς μας, ὁ σεβασμός καί ἡ ἐκτίμηση εἰς τό Πρόσωπόν Σας, τό ἔργον Σας καί τόν ἀγῶνα Σας παραμένουν δεδομένα καί οὐδόλως ἑκκακῶ ἤ μνησικακῶ ἐναντίον Σας.
Παρακαλῶ, τέλος, ὅπως ἡ παροῦσα ἐπιστολή μαζί μέ τό συνημμένον Νο 1 πρωτοκολληθοῦν καί ὁ ἀριθμός πρωτοκόλλου μαζί μέ τήν ἡμερομηνία γίνουν γνωστά εἰς ἐμέ εἴτε διά τηλεφωνικῆς ἐπικοινωνίας εἴτε δι’ἀποστολῆς των εἰς τό προσωπικόν μου ἡλεκτρονικόν ταχυδρομεῖον (paggelos7@gmail.com).
Ἐπί τούτοις, διατελῶ
μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ, ἐξαιτούμενος τάς εὐχάς Σας.
Πρωτοπρεσβύτερος Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
[1] Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2003, σσ. 407-408.
[2] Σχ. βλ. Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων και ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 25-34, 1-8 ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σσ. 397, 399.
[3] Σχ. βλ. Ἐπιστολή… , στίχ. 9-23, σ. 399.
[4] Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2003, σ. 17.
[5] Ὅ. π., σ. 458.
[6] http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/history/katastatikos_xarths_ekklhsia_ths_ellados.htm
[7] Ἐπίσημο περιοδικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Ἐκκλησία», ἔτος 95, τεῦχος 8, Αὔγουστος – Σεπτέμβριος 2018, Ἀθήναι, σσ. 570-582. http://www.ecclesia.gr/greek/press/ekklisia/2018_avgoustos_septembrios.pdf
[8] Ὅ. π. σ. 579.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2019-06-06 18:26:00%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b5%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%b9%cf%89%cf%84-2