Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἐν Πειραιεῖ
27-06-2012
Ὅταν ὁ Κύριος καί οἱ Μαθητές Του ἔφθαναν «εἰς τά μέρη τῆς Καισαρείας τῆς Φιλίππου»[1], ρώτησε, κατά τόν Εὐ. Ματθαῖο, τούς Ἀποστόλους νά Τοῦ ἀποκριθοῦν ποιά γνώμη εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γι’ Αὐτόν. Ἐκεῖνοι Τοῦ ἀποκρίθηκαν : «Οἱ μέν Ἰωάννην τόν Βαπτιστήν, ἄλλοι δέ Ἠλίαν, ἕτεροι δέ Ἱερεμίαν ἤ ἕνα τῶν προφητῶν»[2]. «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;»[3] τούς ξαναρώτησε ὁ Κύριος. Στήν ἐρώτηση αὐτή ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἀπ. Πέτρος καί εἶπε : «Σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»[4]. Ἀπό τήν ἀπάντηση αὐτή χάρηκε τότε ὁ Κύριος καί, στρεφόμενος πρός τό μέρος του, εἶπε : «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[5].
Ἀπό τά πιό πάνω λόγια φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος μίλησε ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν Μαθητῶν καί ἐξ αἰτίας τῆς πρωτοβουλίας του αὐτῆς καί ἄλλων παρομοίων χαρακτηρίσθηκε ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες ὡς «πρόκριτος τῶν Ἀποστόλων», «ἔξαρχος», «κορυφαῖος» κ.ο.κ.
Τό ὅτι μέ τή λέξη «πέτρα» ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τήν ὁμολογία τῆς Θεότητός Του, γίνεται φανερό καί ἀπό τό θηλυκό γένος τῆς λέξεως αὐτῆς. Δέν εἶπε, δηλ., ὁ Κύριος «καί σέ σένα, τόν Πέτρο, θά οἰκοδομήσω τήν Ἐκκλησία μου», ἀλλά «στήν «πέτρα» αὐτή, πού πρό ὀλίγου ὀμολόγησες γιά τήν Θεότητά μου, θά οἰκοδομηθεῖ ἡ Ἐκκλησία, πού γιά τόν λόγο αὐτό θά εἶναι ἀσάλευτος στούς αἰῶνες»[6]. Γίνεται, λοιπόν, φανερό ὅτι ἡ «πέτρα», γιά τήν ὁποία ἔκανε λόγο ὁ Κύριος, ἦταν ἡ πίστη στά θεϊκά Του λόγια καί γενικότερα στή θεία Του φύση.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες στή λέξη «πέτρα» εἶδαν τήν ὁμολογία τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου, ἐπάνω στήν ὁποία στηρίχθηκε ἡ Ἐκκλησία, πού γιά τόν λόγο αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἀκατάλυτη καί ἀκατανίκητη μέσα στούς αἰῶνες[7].
Ὁ ἅγιος Κύριλλος λέει : «Φρονῶ ὅτι μέ τήν λέξη «πέτρα» πρέπει νά ἐννοήσουμε τήν ἀκλόνητη πίστη τῶν Ἀποστόλων»[8]. Ὁ ἅγιος Ἰλάριος, ἐπίσκοπος Πουατιέ, λέει : «‘Πέτρα εἶναι ἡ εὐλογημένη καί μοναδική πέτρα τῆς πίστεως, πού ὀμολογήθηκε ἀπό τό στόμα τοῦ Ἁγίου Πέτρου˙ πάνω σ’ αὐτή τήν πέτρα ὁμολογίας πίστεως θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία»[9]. «Ὁ Θεός», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, «ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία Του πάνω σ’ αὐτή τήν πέτρα, κι ἀπ’ αὐτή τήν πέτρα ὁ Ἀπ. Πέτρος πῆρε τήν ὀνομασία του»[10]. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει : ««Ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν», δηλ. πάνω στήν πίστη τῆς ὁμολογίας». Ποιά ἦταν ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου; «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»[11]. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων[12], ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος τά ἴδια ἀκριβῶς διδάσκουν. Ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος, ὁ μεγαλύτερος λατῖνος θεολόγος, γράφει : «Τί σημαίνουν οἱ λόγοι «ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν»; Σημαίνουν ὅτι πάνω σ αὐτή τήν πίστη, πάνω σ’ αὐτά τά λόγια : «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»[13]. «Πάνω σ’ αὐτή τήν πέτρα τῆς ὁμολογίας σου θά οἰκοδομήσω τήν Ἐκκλησία μου. Ἡ δέ πέτρα ἦταν ὁ Χριστός»[14]. Ἡ γνώμη τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου πάνω σ’ αὐτό τό περίφημο χωρίο ἦταν καί γνώμη ὁλόκληρης τῆς Χριστιανοσύνης στήν ἐποχή του[15].
Γιατί τά ἀναφέραμε ὅλ’ αὐτά; Ἐπειδή, δυστυχῶς, τό χωρίο αὐτό περί τῆς πέτρας ἔχει ὑποστεῖ κατάφωρη παρερμηνεία ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν παπικῶν καί λατίνων.
Μία ἀπό τίς καινοτομίες, κακοδοξίες καί αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ εἶναι καί τό περιβόητο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα. Κατά τήν ἐπίσημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης κατέχει τήν ὕψιστη καί καθολική ἐξουσία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς, ὑπερέχει ὅλων τῶν ἄλλων ἐπισκόπων, τούς ὁποίους ἐγκρίνει, ἐκλέγει, ἐλέγχει καί διοικεῖ. Θεωρεῖ τόν ἑαυτό του κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, λίθο ἀκρογωνιαῖο καί ἄμεσο διάδοχο τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρωτεύοντα μεταξύ τῶν Ἀποστόλων, ὄχι ὡς πρός τήν τιμή, ἀλλά ἐνδεδυμένο μέ ὑπέρτατες ἐξουσίες ἐπί τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό ἀποτελεῖ δόγμα γιά τόν Παπισμό, τό ὁποῖο ἔλαβε ἄκαμπτο περιεχόμενο κατά τήν Α΄ Βατικάνειο Σύνοδο τό 1870.
Γιά νά στηρίξουν καί νά δικαιολογήσουν τήν ἀσυναρτησία, τήν κακοδοξία, τήν αἵρεση τοῦ παπικοῦ πρωτείου, ἀνάμεσα στά ἄλλα (ψευδοκωνσταντίνειες-ψευδοϊσιδώρειες δωρεές), ἐπικαλοῦνται καί τό ἀνωτέρω χωρίο[16], πού ἀναλύσαμε. Κατά τούς παπικούς, ὁ Κύριος χαρακτήρισε ὡς «πέτρα» τόν Ἀπ. Πέτρο, κάνοντας λογοπαίγνιο μέ τό ὄνομά του, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κλειδοῦχος τῶν οὐρανῶν καί ὁ ταμιούχος τῆς Χάριτος. Καί ἀφοῦ ὁ πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου, κληρονομεῖ, θείῳ δικαίῳ, ὅλα τά τοῦ Πέτρου. Ὁ Ἀπ. Πέτρος διαχειρίζεται ὡς μονάρχης τά πάντα στήν Ἐκκλησία, ἑπομένως μονάρχης καί κυρίαρχος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καί ὁ διάδοχός του, ὁ πάπας.
Ποῦ, ὅμως, ὑπονοεῖται ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μόνος ταμιούχος τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πουθενά. Ὅπως προαναφέραμε, τόσο ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅσο καί ἡ Κ.Δ., ἀλλά καί ἡ συμφωνία τῶν ἁγίων πατέρων (consensus partum), λένε ὅτι πέτρα καί λίθος ἀκρογωνιαῖος εἶναι ὁ Χριστός[17].
Τό ἀνίσχυρο καί ἀνυπόστατο τῆς ἀπόψεως περί πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Ἀπ. Πέτρου καταδεικνύεται καί ἀπό τά ἑξῆς γεγονότα :
1. Στήν Ἀποστολική Σύνοδο, πού συνεκλήθη στά Ἱεροσόλυμα τό 49 μ.Χ., πρόεδρος ἦταν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἡ γνώμη τοῦ ὁποίου περί τοῦ θέματος τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό ὅλους τούς Ἀποστόλους. Ἐάν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε αὐτός θά ἦταν πρόεδρος τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου καί ὄχι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, καί αὐτοῦ (τοῦ Ἀπ. Πέτρου) τή γνώμη θά ἀσπάζονταν οἱ Ἀπόστολοι καί ὄχι τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ὅμως, δέν ἔγινε ἔτσι.
2. Στό ἐπεισόδιο τοῦ διαπληκτισμοῦ μεταξύ τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου περί τοῦ θέματος τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν, ἐπεκράτησε τελικά ἡ θέση τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὑποχωροῦντος τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Ἐάν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θά ἐπέβαλε μοναρχικά τή γνώμη του καί δέν θά ὑποχωροῦσε. Ὅμως, δέν ἔγινε ἔτσι.
3. Κατά τήν Πεντηκοστή, βλέπουμε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκάθισε μέ τή μορφή πυρίνων γλωσσῶν σέ καθένα ἀπό τά κεφάλια τῶν Ἀποστόλων ἱσομερῶς καί ἰσόποσα. Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι διαμοιράστηκαν τήν ἴδια γλώσσα. Ἐάν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θά ἔπρεπε ἤ τό Ἅγιον Πνεῦμα νά καθίσει ἀποκλειστικά καί μόνον στόν Ἀπ. Πέτρο χωρίς νά φωτίσει τούς ὑπολοίπους ἔνδεκα, ἤ κάποια γλώσσα μεγαλύτερη καί ἀνισότερη ἀπό τίς ὑπόλοιπες νά καθίσει στό κεφάλι τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Ὅμως, δέν ἔγινε ἔτσι.
4. Ὅταν ὁ Χριστός ὁμιλοῦσε στούς Μαθητές Του γιά τό Πάθος Του, τόν Σταυρικό θάνατο, τήν ταφή καί τήν Ἀνάσταση, τότε ὁ Ἀπ. Πέτρος, ἀνθρωποπρεπῶς καί κοσμικῶς σκεπτόμενος, ἄρχισε νά Τόν ἐπιτιμᾶ καί προσπάθησε νά μεταπείσει, νά ἀποδιώξει καί νά ἀποτρέψει τόν Κύριο ἀπό τό πικρό ποτήριον τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ θανάτου. Τότε, ὅμως, εἰσέπραξε ἀπό τόν Κύριό μας ἕνα πολύ αὐστηρό καί σκληρό χαρακτηρισμό : «Ὕπαγε ὁπίσω μου Σατανά˙ σκάνδαλόν μου εἶ˙ ὅτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων»[18]. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τόν Ἀπ. Πέτρο σατανά καί σκάνδαλο! Ἐάν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε δέν θά τόν χαρακτήριζε ἔτσι ὁ Κύριος, ἀλλά θά ἔπρεπε νά ἀκούσει τόν Ἀπ. Πέτρο καί νά ἀποφύγει τόν Σταυρικό θάνατο. Ὅμως, δέν ἔγινε ἔτσι.
5. Εἶναι γνωστή ἡ τριπλή ἄρνηση τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ἀλλά καί ἡ μετά δακρύων μετάνοιά του καί ἡ ἀποκατάστασή του στό Ἀποστολικό ἀξίωμα ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο. Ἐάν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε δέν θά χρειαζόταν νά μετανοήσει καί νά ἐπαναποκατασταθεῖ στό ἀξίωμά του. Θά παρέμενε ἀμετανόητος, ὅπως ὁ Ἰούδας, καί ἐκτός Χριστοῦ. Ὅμως, δέν ἔγινε ἔτσι.
6. Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖ ὅτι Μήτηρ τῶν (Ὀρθοδόξων) Ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ Σιών, τά Ἱεροσόλυμα καί ὄχι ἡ Ρώμη, λόγῳ τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Χαῖρε Σιών ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν»[19]. Ἐάν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θά ἔπρεπε Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν νά εἶναι ἡ Ρώμη. Ὅμως, δέν συμβαίνει ἔτσι.
Ἡ διαφορετική ἑρμηνεία τῶν λόγων αὐτῶν ἀπό τούς παπικούς ὀφείλεται στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν ἐσκεμμένα τήν πτώση τῶν παπῶν στό λάκκο τῆς κενοδοξίας, τῆς ἀλαζονίας, τῆς δαιμονικῆς ὑπερηφανείας καί τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωισμοῦ, πού εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε νά χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς ὡς τέταρτη μέσα στήν ἱστορία, ὕστερα ἀπό τίς πτώσεις τοῦ Σατανᾶ, τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Ἰούδα[20].
Ἐν κατακλεῖδι, οἱ ὀρθόδοξες θέσεις, πού ἀποδέχεται ἡ Ἐκκλησία μας περί τοῦ θέματος, εἶναι οἱ ἑξῆς :
1. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔδωσε στούς Ἀποστόλους Του τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού ἔδωσε καί στόν ἅγιο Πέτρο.
2. Οἱ Ἀπόστολοι οὐδέποτε ἀναγνώριζαν στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Πέτρου τόν τοποτηρητή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τόν ἀλάθητο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας.
3. Ὁ ἅγιος Πέτρος οὐδέποτε θεωροῦσε πώς ἦταν πάπας καί οὐδέποτε ἐνεργοῦσε κατά τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ἐνεργοῦν οἱ πάπες.
4. Οἱ Σύνοδοι τῶν πρώτων τεσσάρων αἰώνων, ἀναγνωρίζοντας τήν ὑψηλή θέση, πού οἱ ἐπίσκοποι Ρώμης κατεῖχαν στήν Ἐκκλησία, χάρη στή σπουδαιότητα τῆς Ρώμης, ἀπέδιδαν στόν ἐπίσκοπο Ρώμης μονάχα πρωτεῖο τιμῆς, ἀλλά οὐδέποτε πρωτεῖο ἐξουσίας ἤ δικαιοδοσίας.
5. Οἱ ἅγιοι Πατέρες, στό περίφημο χωρίο «σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν», οὐδέποτε θεωροῦσαν ὅτι εὕρισκαν τό νόημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε πάνω στόν Ἀπ. Πέτρο (super Petrum)˙ θεωροῦσαν ὡστόσο ὅτι εὕρισκαν σ’ αὐτό τό χωρίο τό νόημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε πάνω στήν πέτρα (ἐπί τῇ πέτρᾳ – super petram), δηλ. πάνω στήν ὁμολογία πίστεως τοῦ Ἀποστόλου[21].
Παρ’ ὅλη τήν ξεκάθαρη καί κρυστάλλινη διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τοῦ θέματος τοῦ πρωτείου, ὁ μέν Πάπας παραμένει ἀμετανόητος, διεκδικώντας παγκόσμια ἐξουσία, προτείνει καί ἐπιβάλλει τήν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» ὑπό τό μοντέλο καί τόν τύπο τῆς Οὐνίας. Νά γίνει δηλ. μιά «οὐνιτική ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅπου ἡ κάθε «Ἐκκλησία» θά διατηρήσει μέν καί δέν θά ἀλλάξει τίς παραδόσεις, τά ἤθη καί τά ἔθιμά της (ἀσχέτως ἄν αὐτά εἶναι σύμφωνα μέ τήν Παράδοση, τήν Ἁγία Γραφή, τό Εὐαγγέλιο, τίς Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους, τούς Ἱερούς Κανόνες, τούς ἁγίους Πατέρες καί τά συγγράμματά τους), ἀλλά θά ἀναγνωρίζει τό πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα ἐφ’ ὅλης τῆς οἰκουμένης, θά τόν μνημονεύει στίς ἀκολουθίες καί τά δίπτυχα καί θά ἐξαρτᾶται ἀπ’αὐτόν. Ὁ Πάπας ὅλα μπορεῖ νά τά ἀλλάξει καί νά τά ἀποποιηθεῖ. Μόνο δύο πράγματα δέν μπορεῖ νά ἀποχωριστεῖ˙ τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο.
Οἱ δέ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστές, μέσῳ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, προωθοῦν τήν ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, προσπαθοῦν νά κάνουν μία ἄμικτη μίξη μεταξύ συνοδικοῦ θεσμοῦ καί παπικοῦ πρωτείου καί ὁμιλοῦν γιά μετασυνοδικότητα. Πιό συγκεκριμένα, ὁ Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, συμπρόεδρος μαζί μέ τόν Καρδινάλιο Kurt Koch τῆς μικτῆς ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ὁ ὁποῖος αὐτές τίς ἡμέρες βρίσκεται στό Βατικανό γιά τήν ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου μαζί μέ τόν Σεβ. Ἐπίσκοπο Σινώπης κ. Ἀθηναγόρα καί τόν πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Πρόδρομο Ξενάκη[22], κηρύσσει τήν αἵρεση τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας. Ἡ «εὐχαριστιακή ἐκκλησιολογία» χαρακτηρίζεται ὡς ὁ Δούρειος ἵππος, μέσω τοῦ ὁποίου θά ἑνωθεῖ τό μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τό Βατικανό. (Ἡ αἵρεση τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας συνδέεται μέ τό Πρωτεῖο τοῦ Πάπα). Ὁ Σεβ. Περγάμου ἀναπτύσσει τήν αἱρετική θεωρία τῆς ἱερότητος τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα, τό ὁποῖο ἡ ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δέν ἠδύνατο νά κατανοήσει. Ὁ ἴδιος ὁ Περγάμου ἔχει πεῖ : «Κοσμικοί παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στήν ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δέν τῆς ἐπέτρεψαν νά δεῖ τήν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου» καί «Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τό παπικό πρωτεῖο»[23]. Ἐπίσης, ὁ Σεβ. Μητρ. Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος Λαμπρινιάδης (Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, Ἠγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Χάλκης καί Καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.) ἔχει ἀναπτύξει τήν αἱρετική λατινογενή «μετασυνοδική» ἐκκλησιολογία. Ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται : «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος – τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων – συνιστᾶ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο, στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας»[24].
Στόχος εἶναι ἡ προβολή τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα ὡς παγκοσμίου πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ ἡγέτου, ὁ ὁποῖος μέ τή σειρά του θά παραδώσει τήν ἐξουσία τοῦ κόσμου στόν Ἀντίχριστο. Ποιόν θά ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, καί μέ ποιόν θά πᾶμε; Μέ τόν Πάπα, τούς Οἰκουμενιστές καί τόν Ἀντίχριστο ἤ μέ τόν Ἀπ. Πέτρο καί τόν Χριστό; Μέ τό θηρίον ἤ μέ τό Ἀρνίον; Ἡ τελική ἔκβαση τῆς ἱστορίας καί ἡ νίκη ἀνήκει στό Ἐσφαγμένο Ἀρνίο.
[1] Ματθ. 16,13.
[2] Ματθ. 16,14.
[3] Ματθ. 16,15.
[4] Ματθ. 16,16.
[5] Ματθ. 16,17.
[6] ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ὑπόμνημα εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ἀθήναι 1979, σ. 304.
[7] ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΙΤΣΙΛΚΑΣ, Ἡ ἀληθινή «πέτρα» τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς˙ ἡ πίστη στή θεία φύση τοῦ Κυρίου, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 10-13.
[8] ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, Περί Ἁγίας Τριάδος, βιβλίο 4ο.
[9] ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ, Περί Ἁγίας Τριάδος, βιβλίο 2ο, 6ο.
[10] ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, βιβλίο 6ο.
[11] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ὁμιλία 53η.
[12] ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ, Εἰς τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή τοῦ Ἀπ. Παύλου, Β΄ κεφ.
[13] ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΙΠΠΩΝΟΣ, Εἰς τήν Α΄ ἐπιστολήν τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου, Β΄ πραγματεία.
[14] Τοῦ ἰδίου, Εἰς τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, ὁμιλία 124η.
[15] Γνωρίζετε τό ἀληθινό πρόσωπο τοῦ παπισμού; Γνωρίζετε ὅτι ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση ; ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 28-29.
[16] Ματθ. 16,18-19.
[17] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικές πλάνες˙ σύντομος έλεγχος καί ἀνασκευή, Ἀθήναι 1996, σσ. 29, 30, 35.
[18] Ματθ. 16,23.
[19] 3ο κεκραγάριο τροπάριο τοῦ πλ.δ’ ἦχου τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τοῦ Σαββάτου.
[20] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος, Ἀθήναι 1970, σ. 152.
[21] Γνωρίζετε τό ἀληθινό πρόσωπο τοῦ παπισμού; Γνωρίζετε ὅτι ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση; ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σ. 30.
[22] http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/17699-2013-06-27-21-05-14, http://www.romfea.gr/epikairotita/17714-2013-06-28-13-54-40. Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο| Εκτύπωση |
[23] «Βαρύταται κατηγορίαι ἐπί αἱρέσει ἐναντίον τοῦ φιλοπαπικοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου», Ὀρθόδοξος Τύπος (13-4-2012) 1,7 καί Bose Ἰταλίας, Ὀρθόδοξος Τύπος (16-7-1999) καί Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ἀγωνιστικός Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» καί Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ», «Οἱ βασικές κακοδοξίες τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμάς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2011) 15.
[24] Ἐπίσκεψις 698 [31-03-2009], Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχών, ««Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»˙ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, έκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 635-636.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2020-06-29 09:17:09%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%89%cf%83-%ce%bf-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%83-%cf%80%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%83