Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἐν Πειραιεῖ 25-07-2013
Τό θέμα μας σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶναι «ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Παρασκευή καί ἡ παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ».
Εὐλόγως, βέβαια, μπορεῖ κανείς νά ἀναρωτηθεῖ˙ «Τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή μέ τήν παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ»;
Ἀναμφιβόλως ὑπάρχει σύνδεση ἀνάμεσα στά δύο μέρη τοῦ θέματος, μολονότι ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή ἔζησε πρίν ἀπό 19 αἰῶνες, τόν 2ο αἰ., καί ἡ παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι σύγχρονο φαινόμενο τοῦ 20οῦ αἰ. Θά δοῦμε ὅτι ἔχει πολύ μεγάλη σχέση. Διότι, καί στήν ἐποχή τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς διαμορφώθηκε παρόμοιο ἐκκλησιαστικοπολιτικό, διαθρησκειακό περιβάλλον, ὅπως εἶναι τῶν ἡμερῶν μας, καί ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρακευή μᾶς ἔδωσε τό ἐκκλησιαστικό στίγμα, τό ὁποῖο πρέπει νά εἶναι καθοδηγητικό γιά ὅλους μας.
Ἄς ἀρχίσουμε, λοιπόν, ἀπό τό δεύτερο μέρος τοῦ θέματος.
Τί εἶναι ἡ παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ἡ παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ πρεσβεύει ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τό ἴδιο. Δέν εἶναι μόνον ὁ Χριστιανισμός ἡ μόνη ὁδός σωτηρίας. Τήν σωτηρία μπορεῖ κανείς νά τήν βρεῖ καί στόν Μουσουλμανισμό καί στόν Ἰουδαϊσμό καί στόν Ἰνδουϊσμό καί στόν Βουδισμό, ἀκόμη καί στήν εἰδωλολατρεία. Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί ὁδοί σωτηρίας. Μέ τόν τρόπο αὐτόν ἐπιδιώκεται ἡ ψευδοένωση ὅλων τῶν θρησκειῶν σέ μία πανθρησκεία. Ἡ γενική τάση εἶναι νά φανεῖ ὅτι δέν ὑπάρχουν δογματικές διαφορές ἀνάμεσα στίς θρησκεῖες, ὅτι οἱ θρησκεῖες οὐσιαστικά εἶναι ἴδιες καί ὅτι τήν σωτηρία δέν τήν βρίσκει κανένας μόνο μέσα στόν Χριστιανισμό, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ἀκόμη καί στόν Μουσουλμανισμό καί στόν Ἰουδαϊσμό καί στόν Ἰνδουϊσμό καί στόν Βουδισμό, ἀκόμη καί στήν εἰδωλολατρεία.
Ἐνῶ οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι Ἀπόστολοι καί Μαθητές τοῦ Κυρίου καί ὅλοι οἱ ἅγιοί μας κηρύττουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη ὁδός σωτηρίας, «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή»[1], ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό μοναδικό Φῶς τοῦ κόσμου – τό ψάλλουμε αὐτό στή Θεία Λειτουργία «εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον» –, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀποκλειστική ἀποκάλυψη τῆς ἀληθείας, ἡ ἴδια ἡ ἀλήθεια, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅτι δέν ὑπάρχει μετά ἀπό τόν Χριστό ἄλλη ἀλήθεια, τώρα στήν σύγχρονη ἐποχή ποιά εἶναι ἡ τάση, πού κυριαρχεῖ; Τί λέει αὐτή ἡ νέα ἀπάτη τοῦ διαβόλου; Αὐτή ἡ νέα ἀπάτη τοῦ διαβόλου μέ τίς διαθρησκειακές συναντήσεις χρησιμοποιεῖ τό ἴδιο ψεῦδος, πού χρησιμοποίησε ὁ διάβολος στούς πρωτοπλάστους. Διέψευσε τότε ὅσα τούς εἶπε ὁ Θεός καί τούς ἔδωσε τόν δικό του λόγο, πού δέν εἶναι λόγος σωτηρίας, ἀλλά πτώσεως καί καταστροφῆς. Τώρα στήν ἐποχή μας μᾶς λέει˙ «Μήν ἀκοῦτε τί λέει τό Εὐαγγέλιο, ὅτι μόνον ὁ Χριστός σώζει». Τότε ὁ διάβολος τούς εἶπε˙ «Μήν ἀκοῦτε τί σᾶς λέει ὁ Θεός. Δέν λέει τήν ἀλήθεια ὁ Θεός. Δέν θά πάθετε τίποτε». Τώρα μέ τίς διαθρησκειακές συναντήσεις μᾶς λέει˙ «Μήν ἀκοῦτε τί σᾶς λέει τό Εὐαγγέλιο, ὅτι μόνον ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας. Καί οἱ ἄλλες θρησκεῖες σώζουν, γιατί κι αὐτές πιστεύουν στόν ἴδιο Θεό καί διδάσκουν τίς ἴδιες ἠθικές ἀρχές καί ἀξίες». Δυστυχῶς, αὐτές τίς ἀπαράδεκτες θεωρίες τίς ὑποψυθυρίζουν, γινόμενοι ὄργανα τοῦ διαβόλου, ἀκόμη καί Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες, Ἐπίσκοποι καί ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι[2].
Ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός προσβάλλει τό θεμελιῶδες δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἀποκαλύψεως καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων διά Ἰησοῦ Χριστοῦ σέ σχέση μέ τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου[3].
Ἄς ἔλθουμε τώρα στό πρῶτο μέρος τοῦ θέματός μας, τήν ἁγία ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα Παρασκευή.
Ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή συνδέεται μέ τόν διαθρησκειακό οἰκουμενισμό, ἀρνητικά ὅμως. Διότι, καί τότε στήν ἐποχή της, τόν 2ο αἰ., ἡ εἰδωλολατρεία παρουσιαζόταν ὡς μία ἄλλη θρησκεία, πού διεκδικοῦσε νομιμοποίηση, ἀναγνώριση καί ἰσοτιμία. Οἱ δέ εἰδωλολάτρες πρέσβευαν ὅ,τι πρεσβεύει σήμερα ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός. Γι’αὐτό, πολλές φορές, πρότειναν στούς ἁγίους ἐνδόξους μάρτυρες νά ὀμολογήσουν μέ τό στόμα γιά μιά ἔστω στιγμή τήν εἰδωλολατρεία, ἐνῶ μέ τήν καρδιά νά συνεχίσουν νά πιστεύουν στόν Χριστό˙ ἤ νά ρίξουν λίγο θυμίαμα στόν εἰδωλολατρικό βωμό καί μετά νά συνεχίσουν τήν χριστιανική ζωή τους. Αὐτό, ὅμως, γιά τούς ἁγίους ἐνδόξους μάρτυρες ἦταν ἀνεπίτρεπτο καί ἀδιανόητο.
Ἄν ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή καί ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες εἶχαν τήν νοοτροπία τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν, χίλιες φορές θά ἀσπάζονταν τήν εἰδωλολατρεία καί θά ἦταν ταυτόχρονα καί χριστιανοί καί εἰδωλολάτρες, ἀφοῦ καί τά δύο θά ἦταν διαφορετικοί τρόποι προσεγγίσεως τῆς σωτηρίας. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅμως, καί ἡ πλάνη τῆς εἰδωλολατρείας εἶναι πράγματα ἀσυμβίβαστα. Μέ τήν οἰκουμενιστική αὐτή νοοτροπία, οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες δέν θά ἦταν μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, δέν θά στεφανώνονταν ἀπό τόν Χριστό, οὔτε θά τούς ἑορτάζαμε, οὔτε θά τούς εἴχαμε παραδείγματα πρός μίμηση.
Ἄς προσέξουμε, ὅμως, τήν ἐμμονή τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς στήν λατρεία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τήν στερρά ὁμολογία της ἀπέναντι στήν ἐπικρατοῦσα τότε πλάνη τῆς εἰδωλολατρείας.
Μπροστά στόν βασιλιά Ἀντωνίνο εἶπε : «Ποτέ νά μή γίνει νά ἀρνηθῶ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μου˙ οἱ θεοί, οἱ ὁποῖοι δέν δημιούργησαν τόν οὐρανό καί τήν γῆ, νά ἀπολεσθοῦν».
Μπροστά στόν βασιλιά Ἀσκληπιό ὁμολόγησε : «Ὁ Θεός, τόν ὁποῖον κηρύττω, μάθε πώς δέν εἶναι νέος, ὅπως λές, ἀλλά Θεός ἄναρχος καί προαιώνιος. Αὐτός δημιούργησε τόν οὐρανό καί τήν γῆ καί ὅλα τά ἐπ’αὐτῶν. Αὐτός, διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἦλθε στή γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε καί ἀνελήφθη στόν οὐρανό, ἀλλά καί πάλι θά ἔλθει νά κρίνει τόν κόσμο καί νά ἀποδώσει στόν καθένα κατά τά ἔργα του. Αἱ, λοιπόν, Αὐτόν ἐγώ κηρύττω καί Αὐτόν ὀμολογῶ ὡς Θεόν ἀληθινόν. Ὅσον ἀφορᾶ τούς δικούς σας θεούς, αὐτοί εἶναι ψεύτικοι. Δέν εἶναι θεοί».
Τέλος, μπροστά στόν βασιλιά Ταράσιο ἐκήρυξε : «Ὅσον ἀφορᾶ τά εἴδωλά σας καί τούς θεούς σας, πού εἶναι κωφά καί ἀναίσθητα, ἐγώ τά περιφρονῶ καί τά ποδοπατῶ, γιατί δέν εἶναι τίποτε».
Ἐδῶ, μάλιστα, ἔχουμε καί τήν ἀτράνταχτη ἀπόδειξη περί τῆς πλάνης καί τοῦ ψεύδους τῆς εἰδωλολατρείας, ἡ ὁποία δίδεται ἀπό τό ἴδιο τό εἴδωλο, δηλαδή τό δαιμόνιο, πού κατοικοῦσε μέσα σ’αὐτό. «Ἡ Ἁγία δέχθηκε δῆθεν νά θυσιάσει στούς θεούς καί κατευθύνθηκε μαζί μέ τόν βασιλιά Ταράσιο γι’αὐτό τόν σκοπό στό ναό τοῦ ψευδοθεοῦ Ἀπόλλωνος. Στάθηκε μπροστά στό ἄγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνος, σήκωσε ἀπειλητικά τό χέρι της καί τοῦ λέγει : «Θέλεις, ἐσύ ἄψυχο εἴδωλο, νά πάρεις σάν Θεός ἀπό’μένα θυσία»; Τότε τό δαιμόνιο, πού κατοικοῦσε μέσα στό ἄγαλμα, φώναξε μέ μεγάλη φωνή, πού τήν ἄκουσαν ὅλοι : «Δέν εἶμαι ἐγώ Θεός, οὔτε κανένας ἄλλος ἀπό ἐμᾶς εἶναι. Μόνον Αὐτός, πού κηρύττεις ἐσύ, εἶναι ἀληθινός Θεός. Ἐμεῖς ἤμασταν ἄγγελοι, ἀλλά ἐξαιτίας τῆς ὑπερηφανείας μας γίναμε διάβολοι καί ἐξαπατοῦμε τούς ἀνθρώπους καί μᾶς προσκυνοῦν γιά Θεούς». «Γιατί, τότε, τοῦ εἶπε ἡ Ἁγία, στέκεσθε ἐδῶ μέσα, ὅπου εἶμαι κι ἐγώ, ἡ δούλη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ; Γκρεμισθείτε»! Ἀμέσως τότε γκρεμίσθηκαν ὅλα τά ἀγάλματα ἀπό τήν θέση τους καί ἔγιναν συντρίμμια. Ἀκούσθηκε δέ ἀπό τά ἀγάλματα τοῦ ναοῦ θρῆνος πολύς, σύγχυσις καί βουή μεγάλη»[4].
Καί ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τήν εἰδωλολατρεία, δυστυχῶς, τά τελευταία χρόνια στή χώρα μας, τήν ἁγιοτόκο καί ἡρωοτόκο Ἑλλάδα, παρατηρεῖται μιά ἐντονότατη προσπάθεια ἀναβίωσης τῆς εἰδωλολατρείας μέ τήν μορφή τοῦ δωδεκαθεϊσμοῦ, τοῦ νεοπαγανισμοῦ, τῆς νεοειδωλολατρείας, τῆς ἀρχαιολατρείας καί τῆς ἐπιστροφῆς στήν δῆθεν πάτρια θρησκεία. Ἐπιστροφή δηλ. στό σκοτάδι, στήν πλάνη καί στά δαιμόνια τῶν ἀρχαίων προγόνων μας.
Ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή, ὅπως καί ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες καί νεομάρτυρες, ἔδωσαν τό αἷμα τους γιά τήν πίστη μας, γιά τήν ἁγία Ὀρθοδοξία. Ὅλη αὐτή ἡ νεοταξική, ἡ νεοεποχήτικη νοοτροπία καί δραστηριότης, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά παρουσιάσει πώς δῆθεν ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλες οἱ αἱρέσεις καί ὅλες οἱ πίστεις εἶναι τό ἴδιο, ἀποτελεῖ προσβολή τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά καί βλασφημία ἐναντίον τῶν ἁγίων ἐνδόξων μαρτύρων. Ἄν ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τό ἴδιο, γιατί οἱ ἅγιοι μαρτύρησαν καί ἔδωσαν τό αἷμα τους, ὅπως ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή; Γιά τήν ἁγία Ὀρθοδοξία μας, γιά τήν ἁγία πίστη μας δέν μαρτύρησαν; Καί γιατί δέν ἀπέφυγαν νά λατρεύσουν μία ὁποιαδήποτε θρησκεία;
Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ πίστη στήν Ἁγία Τριάδα, στό ἔργο καί τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού συνεχίζονται στό Σῶμα Του, τήν Ἁγία Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός εἶναι τό μόνο ἀληθινό Φῶς[5]˙ δέν ὑπάρχουν ἄλλα φῶτα, γιά νά μᾶς φωτίσουν, οὔτε ἄλλα ὀνόματα πού μποροῦν νά μᾶς σώσουν˙ «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί σωτηρία˙ οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[6]. Ὅλα τά ἄλλα πιστεύματα, ὅλες οἱ θρησκεῖες, πού ἀγνοοῦν καί δέν ὁμολογοῦν τόν Χριστό «ἐν σαρκί ἐληλυθότα»[7], εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα καί ἔργα τοῦ Διαβόλου[8], δέν ὁδηγοῦν στήν ἀληθινή θεογνωσία καί στήν διά τοῦ θείου βαπτίσματος ἀναγέννηση, ἀλλά πλανοῦν τούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύοντας στήν Ἁγία Τριάδα, δέν ἔχουμε τόν ἴδιο Θεό μέ καμμία ἄλλη θρησκεία˙ οὔτε μέ τίς λεγόμενες δῆθεν «μονοθεϊστικές» θρησκεῖες, τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Μωαμεθανισμό, οἱ ὁποῖες δέν πιστεύουν στήν Ἁγία Τριάδα[9], οὔτε μέ τήν εἰδωλολατρεία.
Ἄς εὐχηθοῦμε, λοιπόν, σήμερα ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή νά μᾶς ἀξιώσει νά ὀμολογοῦμε «ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ» τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό ὡς τόν μοναδικό καί ἀποκλειστικό Σωτήρα τοῦ κόσμου καί τῆς ἀνθρωπότητος, μέσα στήν ἐποχή τοῦ παναιρετικοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού ζοῦμε, πειθόμενοι στήν προτροπή τοῦ Κυρίου μας : «Πᾶς ὅστις ὀμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»[10]. Ἀμήν!
[1] Ἰω. 14, 6.
[2] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις˙ προσβολή τοῦ Εὐαγγελίου καί βλασφημία τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἐκδ. Βρυέννιος, σειρά ‘’Φίλη Ὀρθοδοξία 7’’, Θεσσαλονίκη 2003.
[3] ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σ. 24.
[4] Ἡ Ἁγία Παρασκευή, ἐκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου στή σειρά Βίοι Ἁγίων, Ἀθήνα 1984, σσ. 21-23, 26.
[5] Ἰω. 8, 12.
[6] Πράξ. 4, 14.
[7] Α΄ Ἰω. 4, 2-3.
[8] ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ, Διδαχές, εἰς Ἱ. ΜΕΝΟΥΝΟΣ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές (καί Βιογραφία), ἐκδ. «Τῆνος», Ἀθήνα, Διδαχή Α1, 37, σ. 142.
[9] ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 11-12.
[10] Ματθ. 10, 32.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2020-07-25 18:03:18%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%bf%cf%83-%ce%bf%cf%83%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%cf%85%cf%83-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85