Μήνυμα Δεκαπενταυγούστου 2023
Πρωτοπρεβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
15-08-2023
Ἡ σημερινή μεγίστη Θεομητορική ἑορτή τῆς Κοιμήσεως καί ἱερᾶς Μεταστάσεως (Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως) τῆς Κυρίας Θεοτόκου μᾶς παρέχει εὔκαιρον ἀφορμή, γιά ν’ ἀσχοληθοῦμε μέ τήν «περιβεβλημένη τόν ἥλιον γυναίκα», ὅπως αὐτή περιγράφεται ἀπό τόν ἅγιο ἔνδοξο καί πανεύφημο Ἀπόστολο καί Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο στό δωδέκατο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως στόν πρῶτο στίχο.
Λέγει τό ἱερό κείμενο : «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν». Δηλ., «Καί φάνηκε στόν οὐρανό ἕνα ἔκτακτο καί καταπληκτικό σημεῖο, φάνηκε δηλ. μία γυναίκα, πού εἶχε ὁλόγυρά της, σάν ὁλόλαμπρο ἔνδυμα, τόν ἤλιο, καί ἡ σελήνη ἦταν κάτω ἀπό τά πόδια της σάν ὑποπόδιό της, καί πάνω στό κεφάλι της ὑπῆρχαν, σάν ὁλόφωτο στεφάνι, δώδεκα ἀστέρια. Καί ἡ γυναίκα αὐτή ἦταν ἔγκυος καί ἔκραζε, διότι αἰσθανόταν τούς πόνους τοῦ τοκετοῦ καί βασανιζόταν, γιά νά γεννήσει»[1].
Ὁ μακαριστός ἀντιαιρετικός, ἀντιοικουμενιστής καί καλύτερος θεολόγος καί ἑρμηνευτής τῆς Ἁγίας Γραφῆς Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος[2], προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης, ἑρμηνεύοντας τό ἀνωτέρω χωρίο, καταθέτει τά ἑξῆς ἀξοσημείωτα :
Τί σημαίνει «σημεῖον», ὅταν λέγει «σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ»; «Σημεῖον» θά πεῖ ἕνα ἔκτακτο γεγονός καί μάλιστα ἕνα ἔσχατο γεγονός ἐν προκειμένῳ μέ μιά ἐσχατολογική διάσταση. Δηλ. αὐτό τό «σημεῖον» ἔχει μία πραγματικά ἐσχατολογική διάσταση. Καί τό «σημεῖον» αὐτό χαρακτηρίζεται ὡς «μέγα». Σάν κάτι πού ἔχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία καί μάλιστα στούς ἐσχάτους καιρούς. Αὐτό τό «σημεῖον» ἐμφανίζεται «ἐν τῷ οὐρανῷ». Δέν εἶναι «εἰς τόν οὐρανόν», ἀλλά «ἐν τῷ οὐρανῷ», δηλ. στό ἐσώτερο μέρος τοῦ οὐρανοῦ ὡς πρός τήν γῆ, δηλ. στήν ἀτμόσφαιρα, στό στερέωμα. Συνεπῶς, θά μπορεῖ νά βλέπει ὅλη αὐτήν τήν εἰκόνα ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος, πού βρίσκεται πάνω στήν γῆ.
Ποιό, ὅμως, εἶναι αὐτό τό «μέγα σημεῖον»; Μιά γυναίκα. Στήν εἰκόνα αὐτή ἔχουμε δύο ὄψεις. Ἡ μία ὄψη ἔχει τήν ἰστορική διάσταση τῆς πρώτης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί ἡ ἄλλη ὄψη ἔχει ἐσχατολογική διάσταση καί εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Ὡς πρός τήν πρώτη ὄψη, πού εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ὅλοι οἱ ἑρμηνευτές συμφωνοῦν ὅτι εἶναι αὐτή, διότι ὑπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία ὡς πρός τόν τοκετό της καί τί ἀπέγινε τό παιδί, πού γέννησε, δηλ. ὁ Μεσσίας.
Ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας γράφει : «Γυναῖκα δέ περιβεβλημένην τόν ἥλιον, τινές μέν δι’ ὅλου τήν (παναγίαν) Θεοτόκον νενοήκασι, πρίν ἤ γνωσθῆναι αὐτῆς τόν θεῖον τόκον, παθοῦσαν τά ἐχόμενα». Ὁ Ἀρέθας Καισαρείας ἑρμηνεύει καί ἐκεῖνος ὅτι «τήν γυναῖκα ταύτην τήν τοῦ Κυρίου ἔφησάν τινες εἶναι Μητέρα», ἐπειδή εἶναι καθαρή καί ἀπαλλαγμένη ἀπό τά γήινα, καί «ἐν οὐρανῷ ταύτην γράφει, καί οὐκ ἐν τῇ γῇ, ὡς ἰσάγγελον». Ὁ Οἰκουμένιος, Ἐπίσκοπος Τρίκκης, γράφει ὅτι ὡς γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον εἶναι ἡ Θεοτόκος : «Εἰκότως δέ αὐτήν (τήν Θεοτόκον) ἡ ὀπτασία ἐν τῷ οὐρανῷ καί οὐκ ἐν τῇ γῇ γράφει ὡς καθαράν ψυχῇ καί σώματι, ὡς ἰσάγγελον, ὡς οὐρανοπολίτην».
Ἐπίσης, ἡ γυναίκα αὐτή περιβάλλεται τόν ἥλιο. Εἶναι γνωστό ὅτι τό ἄκτιστο Φῶς περιβάλλεται μόνο ὁ Θεός. Εἶναι αὐτό, πού λέγει στόν 103ο ψαλμό : «ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἰμάτιον», αὐτός πού ντύνεται τό φῶς σάν ἰμάτιο. Ἰμάτιο εἶναι τό ἀπ’ ἔξω τῶν ἐνδυμάτων τῆς ἀρχαίας ἐνδυμασίας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἤλιος τῆς δικαιοσύνης. Καί ἐφ’ ὅσον ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κυοφόρησε τόν ἤλιο τῆς δικαιοσύνης, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος περιβάλλεται ὡς ἰμάτιο τό φῶς, τότε δικαιολογημένα φέρεται ἡ Θεοτόκος ὡς περιβαλλομένη τόν ἤλιο. Μποροῦμε νά ἐκλάβουμε ὡς περιβολή τῆς γυναικός τόν ἥλιο, «τό ἐσκεπᾶσθαι τήν ἁγίαν Παρθένον τῷ ἡλίῳ τῷ νοητῷ, ἤτοι τῷ Χριστῷ».
Ἡ σελήνη εἶναι κάτω ἀπό τά πόδια της. Τί σημαίνει αὐτό; Ἡ σελήνη ἔχει μεταβολές στόν δίσκο της, τουλάχιστον κατά τό φαινόμενον, δέν φωτίζεται ὡς πρός ἐμᾶς τούς θεατές τῆς γῆς πάντοτε τό ἴδιο καί δέν διατηρεῖ τόν δίσκο της στρογγυλό ἀπό πλευρᾶς φωτεινότητος ὅπως ὁ ἤλιος. Τίνος σύμβολο εἶναι ἡ σελήνη; Εἶναι τό σύμβολο τῆς ἀλλοιουμένης κοσμικῆς ζωῆς. Ἡ σελήνη εἶναι κάτω ἀπό τά πόδια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἶναι εἰκόνα, πού φανερώνει ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νίκησε τό ἀλλοιούμενο κοσμικό φρόνημα. Στάθηκε πάνω ἀπό τό κοσμικό φρόνημα τῆς ἐποχῆς της. Γι’ αὐτό καί τήν ἐξέλεξε ὁ Θεός, γιά νά γίνει μητέρα τοῦ Μεσσίου. Ἐπίσης, κατά τον Ἀρέθα Καισαρείας, σελήνη εἶναι ἡ «κατά νόμον λατρεία», πού ὑποβιβάσθηκε, ἐπειδή νικήθηκε ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Τά δώδεκα ἀστέρια εἶναι ἡ πίστη καί οἱ ἀρετές τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπως λέγει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας.
Ἀκόμη δικαιώνεται ἡ ἐμφάνιση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό στερέωμα μέ τόση λαμπρότητα, ὅπως λέγει ὁ Οἰκουμένιος, «εἰκότως ὡς καθαράν ψυχῇ καί σώματι, ὡς εἰς ἄγγελον, ὡς οὐρανοπολίτην». Εἶναι δηλ. τό πρόσωπο ἐκεῖνο, μπροστά στό ὁποῖο ἰλιγγιοῦν οἱ ἀνώτερες πνευματικές δυνάμεις τοῦ οὐρανοῦ. Ἰλιγγιοῦν τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ τῆς Ἐκκλησίας μας, πού θεωροῦνται νά ἴστανται μετ’ ἐκλπήξεως μπροστά στήν Θεοτόκο, καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νά εἶναι ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν καί ἡ Ὑψηλοτέρα αὐτῶν τῶν ἀγγελικῶν ὄντων. Ὁ ἀγγελικός κόσμος ἰλιγγιᾶ πρό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Τί εἶχε, ὅμως, ἡ Θεοτόκος καί στάθηκε τόσο ὑψηλή; Τηροῦσε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἦταν πολύ ἁπλή. Μαγείρευε, ὅπως οἱ ἄλλες γυναῖκες, ἔκανε τίς ἄλλες δουλειές της, ὅπως οἱ ἄλλες γυναῖκες, Ἦρθε ἡ ὤρα ν’ ἀρραβωνιαστεῖ καί νά παντρευτεῖ. Ὁ Ἰωσήφ ἦταν μεγάλης ἠλικίας, παντρεμένος μέ παιδιά. Εἶχε πεθάνει ἡ γυναίκα του. Ἦταν χήρος. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἦταν περίπου 15 ἐτῶν, ὅταν δόθηκε στόν Ἰωσήφ. Αὐτά, πού λέγονται ἐδῶ, εἶναι πάρα πολύ ἀνθρώπινα, πολύ κοινά, πολύ ἁπλά,γιά νά δειχθεῖ ὅτι δέν ἔχουμε κάτι τό ὑπερβατό. Ὅταν ἐγκυμονεῖ μάλιστα ἡ Θεοτόκος, ὁ Ἰωσήφ, ὡς ἄνθρωπος, τήν ὑποψιάζεται καί λέγει : «Γιατί ἄραγε; Τί συμβαίνει; Μήπως εἶναι κλεψίγαμος καί πρέπει νά τήν διώξω»; Εἶναι, ὅμως, δίκαιος καί δέν τήν παραδειγματίζει, ἀλλά θέλει νά τήν διώξει κρυφά. Ἐκείνη, ὅμως, δέν εἶπε τίποτε ἀπό τό μυστικό της, πῶς ἀκριβῶς εἶχε ἐν γαστρί. Μέσα, λοιπόν, σ’ αὐτή τήν πεζότητα τῆς ζωῆς, στήν ὁποία βρισκόμαστε ὄλοι οἱ ἄνθρωποι, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι «ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς καί βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς», καί στά μάτια τῶν ἀγγέλων, γιά νά χρησιμοποιήσουμε τήν φράση ἀπό τον Α΄ Οἰκο τῆς ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν της. Τί εἶχε; Εἶχε τήν ἐν Χριστῷ ἁπλότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρετή. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν καί ἡ ἐν Θεῷ ἁπλότης. Ἀλλά, τί εἶναι αὐτή ἡ ἐν Θεῷ ἁπλότης; Εἶναι τό πρωτόκτιστο κάλλος τῶν πρωτοπλάστων. Εἶναι οἱ πρωτόπλαστοι πρίν πέσουν στήν ἁμαρτία. Βλέπουν τά πράγματα, ὅπως εἶναι. Δέν σκέπτονται κάτι τό διαφορετικό. Βλέπει ὁ ἄνδρας τήν γυναίκα σάν πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Τίποτε ἄλλο. Καί ἀντιστρόφως ἡ γυναίκα τόν ἄνδρα. Βλέπεις ἕνα σχῆμα καί τό μυαλό σου σκέπτεται αὐτό τό σχῆμα, πού βλέπει. Τίποτε ἄλλο. Αὐτό εἶναι τρομακτικά δύσκολο. Κι ὅμως, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶχε φθάσει ἐκεῖ. Γι’ αὐτό τώρα ἐμφανίζεται μ’ αὐτό τό ὄραμα. Βεβαίως, τό ὄραμα εἶναι μεταγενέστερο τοῦ ἱστορικοῦ προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Πρῶτα ὑπῆρξε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί μετά βλέπει τό ὄραμα αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Εἶναι, ὅμως, ἀποκαλυπτικό τοῦ ποιά ὑπῆρξε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί τί ἦρθε νά διαδραματίσει μέ τόν τόκο της, τόν Ἰησοῦ Χριστό, μέσα στήν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἐμφανίζεται ἔτσι ἡ Ὑπεραγια Θεοτόκος γεμάτη ἀπό ἀρετή.
Ἡ ἔκφραση «ἐν γαστρὶ ἔχουσα, ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν», δηλ. κοιλοπονοῦσα καί βασανιζομένη δέν προσιδιάζει στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς πρόσωπο, ἀλλά στήν δεύτερη ὄψη τῆς ὀπτασίας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Διότι, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέν εἶχε πόνους κατά τήν γέννα. Ἀπό ποῦ ἐξάγεται αὐτό; Κατά τήν καταδίκη τῶν πρωτοπλάστων, εἶπε ὁ Θεός στήν γυναίκα Εὔα ὅτι μέ πόνους θά γεννάει τά παιδιά της. Ὅμως, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ καινούργια Εὔα, ἡ Κεχαριτωμένη, ἡ κατά συνείδηση νέα Εὔα. Ἐνῶ ἡ ἄλλη, ἡ παλαιά Εὔα, ἦταν ἐκείνη, πού ἔπεσε μέ τόν πρῶτο πειρασμό. Ἡ Θεοτόκος μποροῦσε νά πέσει, ἀλλά δέν ἔπεσε, καί συνειδητοποίησε τήν ἀρετή της καί τήν πίστη της. Συνεπῶς, ἀφοῦ εἶναι ἡ καινούργια Εὔα, πού θά ἔφερνε τήν ἀληθινή ζωή – διότι «Εὔα» θά πεῖ «ζωή» – στόν κόσμο, διά τοῦ τοκετοῦ της, τοῦ Μεσσίου, πού εἶναι αὐτός ὁ Ἰησοῦς Χριστός, προφανέστατα δέν εἶχε πόνους, γέννησε ἄνευ πόνων, ἦταν ἀπηλλαγμένη παντός πόνου. Συνεπῶς, ἡ ἔκφραση «ὠδίνουσα» δέν προσιδιάζει στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀλλά στήν δεύτερη ὄψη τῆς ὀπτασίας, τήν Ἐκκλησία.
Σέ πολλές προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί στό σημεῖο τῆς Ἀποκαλύψεως, πού ἑρμηνεύουμε, ἔχουμε ταύτιση καί συγχρόνως διάκριση τοῦ προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ταυτίζεται καί συγχρόνως διακρίνεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μέ τήν Ἐκκλησία; Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔδωσε τήν σάρκα της, τήν ὁποία δανείστηκε ὁ Θεός Λόγος, τήν περιεβλήθη, ἔγινε ἄνθρωπος καί ἦρθε στήν γῆ. Αὐτήν τήν σάρκα ὁ Χριστός τήν δίνει στόν κόσμο, γιά νά σωθεῖ, καί λέγει : «Ἐλάτε νά φᾶτε τήν σάρκα μου καί νά πιεῖτε τό αἷμα μου». «Λάβετε, φάγετε…», «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…»[3]. Ὅταν τρῶμε τήν σάρκα τοῦ Χριστοῦ, γινόμαστε Σῶμα Χριστοῦ. Σύμφωνα, ὅμως, μέ τήν Ἁγία Γραφή καί συγκεκριμένα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο[4], ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί οἱ πιστοί, διότι γίνονται κοινωνοί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό σῶμα, πού πῆρε ὁ Χριστός ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Νά, λοιπόν, γιατί ταυτίζεται ἡ Ἐκκλησία μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
Ἐδῶ τώρα ἔχουμε τήν Ἐκκλησία μπροστά μας, ἡ ὁποία εἶναι κι αὐτή περιβεβλημένη τόν ἤλιο τῆς δικαιοσύνης. Ἠ Ἐκκλησία ἔχει τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. «Ἐκκλησία (τοίνυν) τόν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης (Χριστόν) περιβέβληται», κατά τόν Ἀνδρέα Καισαρείας. Ἀφοῦ ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, προφανῶς ἡ Ἐκκλησία περιβάλλεται, ντύνεται τόν ἤλιο, δηλ. τό φῶς, τήν δόξα.
Ἡ σελήνη εἶναι κάτω ἀπό τά πόδια τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι τό σύμβολο τῆς ἀλλοιουμένης κοσμικῆς ζωῆς. Γιατί πάντοτε στήν Ἐκκλησία τό κοσμικό φρόνημα εἶναι κάτω ἀπό τά πόδια της.
Οἱ δώδεκα ἀστέρες εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, ἐπί τῆς ὁποίας θεμελιώνεται καί ἐξωραΐζεται ἡ Ἐκκλησία, κατά τόν Οἰκουμένιο. Ὁ στέφανος τῶν δώδεκα ἀστέρων «οἱ ἅγιοί εἰσιν ἀπόστολοι», κατά τόν Ἀρέθα Καισαρείας, οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τήν Παναγία καί δοξάζουν τήν Ἐκκλησία. Σέ μιά ἄλλη εἰκόνα παρακάτω ἐμφανίζεται ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, πού κατέρχεται, καί ἡ ὀποία εἶναι θεμελιωμένη ἐπί δώδεκα θεμελίων. Σαφεστατα εἶναι οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι. Εἶναι αὐτό, πού λέμε στό «Σύμβολο τῆς Πίστεως» : «Πιστεύω εἰς … Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Αὐτό θά πεῖ Ἀποστολική Ἐκκλησία. Τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, πού τήν παρέλβαν ἀπό τόν Χριστό.
Ἐν συνεχείᾳ, ἡ γυνή «ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν». Ἐγκυμονεῖ, κράζει, φωνάζει, βασανίζεται νά γεννήσει. Τί σημαίνει αὐτό; Εἴμαστε στήν εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας. Λέγει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας : «Ὡς φησίν ἐν Ἠσαΐᾳ τό Πνεῦμα˙ πρίν τήν ὠδίνουσαν τεκεῖν ἐξέφυγεν καί ἔτεκεν ἄρσεν. Τίνα ἐξέφυγεν; Ἤ πάντως τόν δράκοντα˙ ἵνα γεννήσῃ τόν λαόν ἡ νοητή Σιών τόν ἄρρενα». Ὅπως λέγει στόν προφήτη Ἠσαΐα τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, πρίν νά γεννήσει αὐτή, πού κοιλοπονοῦσε, ξέφυγε καί γέννησε ἀρσενικό. Ἀπό ποιόν ξέφυγε; ρωτάει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ἐρμηνεύοντας τόν προφήτη Ἠσαΐα. «Ἤ πάντως τόν δράκοντα». Ὁπωσδήποτε, λέγει, ἔχει ξεφύγει ἀπό τόν διάβολο, γιά νά γεννήσει τόν ἄρρενα λαό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ νοητή Σιών. Τί θά πεῖ «ἄρρεν λαός»; Εἶναι ὁ ὤριμος λαός, ὁ τέλειος λαός τοῦ Θεοῦ. Καί ποιά εἶναι ἡ «νοητή Σιών»; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία, πού γεννᾶ τόν ἄρρενα λαό.
Ἡ Ἐκκλησία ἐφ’ ἐξῆς καί κάθε πιστός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πού γεννᾶται ἀπό τήν Ἐκκλησία, γεννᾶ τόν Χριστό νοητῶς. Ὁ Χριστός γεννήθηκε ἀπό τήν Θεοτόκο καί ἀναμφισβήτητα ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ μητέρα Του. Ἀλλά, ταυτοχρόνως, ἡ Θεοτόκος γεννήθηκε ἀπό τόν Χριστό, διότι ἀναγεννήθηκε πνευματικά. Φέρνει τόν Χριστό στόν κόσμο καί γεννᾶται ἡ ἴδια. Ἡ ἴδια ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεώς της ἀναγεννᾶται. Ἔτσι, ἡ Θεοτόκος γεννᾶ τόν Χριστό καί γεννᾶται ὑπό τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό το σχῆμα ὑπάρχει μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας τό λέγει μ’ ἕνα θαυμάσιο τρόπο. «Ὥστε ἐν ἑκάστῳ γεννᾶσθαι τόν Χριστόν νοητῶς». Ὥστε στόν καθένα νά γεννηθεῖ ὁ Χριστός νοητά. «Καί διά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία σπαργανεῖ καί ὠδίνει, ἄχρις ἄν ὁ Χριστός μορφωθῇ ἐν ἡμῖν γεννηθείς». Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία κοιλοπονᾶ, ἔχει τούς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἕως ὅτου ὅλοι οἱ πιστοί ἀναγεννηθοῦν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Γι’ αὐτό πάντοτε θά κράζει, πάντα θά κυοφορεῖ, πάντα θά γεννᾶ. Καί τελειώνει : «Ὄπως ἕκαστος, τῷ μετέχειν Χριστοῦ, Χριστός γένηται». Ὥστε ὁ καθένας, μετέχοντας τοῦ Χριστοῦ, νά γίνεται Χριστός. Δηλ. νά γίνεται χριστοειδής καί θεοειδής. Αὐτό γινεται μ’ αὐτήν τήν περίεργη κυοφορία.
Λέγει ὁ προφήτης Ἠσαΐας στήν ὠδή του, πού μιλᾶ γι’ αὐτήν τήν πνευματική γέννηση : «Καί ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καί ἐπί τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν, οὕτως ἐγεννήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου διά τόν φόβον σου, Κύριε». Αὐτό εἶναι περίφημο, εἶναι ἡ καρδιά τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Δέν εἶναι μόνο τό νά μήν κλέβουμε, νά μήν λέμε ψέμματα, νά μήν πορνεύουμε, νά μήν μοιχεύουμε κ.ἄ. Αὐτά πρέπει νά ἔχουν τελειώσει, νά φύγουν ἀπό τήν ζωή μας. Ἐδῶ εἶναι ὁ πυρήνας τῆς πνευματικῆς ζωῆς. «Ἐν γαστρί ἐλάβομεν καί ὠδινήσαμεν καί ἐτέκομεν. Πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπί τῆς γῆς. Οὐ πεσούμεθα, ἀλλά πεσοῦνται οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς»[5]. Δηλ. ὅπως ἐκείνη, πού κυοφορεῖ, κοιλοπονάει, καί στό κοιλοπόνημά της φωνάζει «ἐκέκραξεν, οὕτως ἐγεννήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου», ἔτσι κι ἐμεῖς, Κύριε, γίναμε γιά τόν Μεσσία σου. «Διά τόν φόβον σου, Κύριε, ἐν γαστρί ἐλάβομεν», λέγει ὁ Ἠσαΐας. Ἐγκυμονήσαμε. Τί ἐγκυμονήσαμε; Τόν Σωτῆρα, τόν Χριστό στά σπλάγχνα μας. Ἀλλά, ἡ ἐγκυμοσύνη ἔχει πόνους. «Καί ὠδινήσαμεν καί ἐτέκομεν». Καί κοιλοπονήσαμε καί γεννήσαμε. Τί γεννήσαμε; «Πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπί τῆς γῆς». Γεννήσαμε τήν σωτηρία. Ἔτσι, ὁ Χριστός μᾶς γεννάει καί μετά γεννᾶμε ἐμεῖς τόν Χριστό καί γινόμαστε Θεοτόκοι. Βέβαια, ἡ Μαρία εἶναι ἡ ἱστορική Θεοτόκος, ἀλλά θεοτόκος γίνεται κάθε πιστός. Νά, ὁ πυρήνας τῆς πνευματικῆς ζωῆς. «Οὐ πεσούμεθα». Ἀφοῦ γίναμε θεοτόκοι, δέν θά πέσουμε. Θά πέσουν μόνο αὐτοί, πού κατοικοῦν πάνω στή γῆ, δηλ. αὐτοί πού δέν κοιλοπόνησαν τόν Χριστό καί δέν γέννησαν τό πνεῦμα τῆς σωτηρίας. Αὐτοί θά πέσουν. Ἐμεῖς «οὐ πεσούμεθα», δέν θά πέσουμε.
Νά, λοιπόν, πῶς μποροῦμε νά ψηλαφίσουμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Τί ἦταν ἐκεῖνο, πού τήν ἔκανε τόσο μεγάλη; Πρῶτα – πρῶτα, κατά τήν ὠδή τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, ἡ Θεοτόκος εἶχε ἐγκυμονήσει τόν ἀγαπητόν τοῦ Θεοῦ. «Τῷ ἀγαπητῷ σου», λέγει. Ὁ ἀγαπητός τοῦ Θεοῦ ποιός εἶναι; «Οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός»[6]. Εἶναι ὁ Μεσσίας. Πρίν ἀκόμη ἐνανθρωπήσει, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Τόν εἶχε βάλει στά σπλάγχνα της, κατά τήν ὠδή τοῦ Ἠσαΐα. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος γνώριζε τήν Παλαιά Διαθήκη. Ἀπό ποῦ γνωρίζουμε ὅτι τήν ἤξερε; Ἀπό τήν ὠδή της, τήν ὠδή τῆς Θεοτόκου. Καί βέβαια δέν θά ἦταν ποτέ δυνατόν νά ἤξερε μόνο μία ὠδή, ἀλλά γνώριζε ὅλες τίς ὠδές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί συνεπῶς καί τήν ὠδή τοῦ προφήτου Ἠσαΐου καί βεβαίως αὐτό τό χωρίο της, πού ἑρμηνεύουμε. Ἡ ὠδή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού εἶπε μπροστά στήν ἁγία Ἐλισσάβετ, ὅταν τήν συνήντησε – «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί»[7] – εἶναι ἐμπνευσμένη ἀπό τήν ὠδή τῆς ἁγίας Ἄννης – «Ἐστερεώθη ἡ καρδία μου ἐν Κυρίῳ, ὑψώθη κέρας μου ἐν Θεῷ μου· ἐπλατύνθη ἐπ᾿ ἐχθρούς μου τὸ στόμα μου, εὐφράνθην ἐν σωτηρίᾳ σου. Ὅτι οὐκ ἔστιν ἅγιος ὡς Κύριος, καὶ οὐκ ἔστι δίκαιος ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν· οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν σου. Μὴ καυχᾶσθε καὶ μὴ λαλεῖτε ὑψηλά, μὴ ἐξελθέτω μεγαλοῤῥημοσύνη ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν, ὅτι Θεὸς γνώσεων Κύριος καὶ Θεὸς ἑτοιμάζων ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ. Τόξον δυνατῶν ἠσθένησε, καὶ ἀσθενοῦντες περιεζώσαντο δύναμιν· πλήρεις ἄρτων ἠλαττώθησαν καὶ οἱ πεινῶντες παρῆκαν γῆν· ὅτι στεῖρα ἔτεκεν ἑπτά, καὶ ἡ πολλὴ ἐν τέκνοις ἠσθένησε. Κύριος θανατοῖ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾅδου καὶ ἀνάγει· Κύριος πτωχίζει καὶ πλουτίζει, ταπεινοῖ καὶ ἀνυψοῖ. Ἀνιστᾷ ἀπὸ γῆς πένητα καὶ ἀπὸ κοπρίας ἐγείρει πτωχὸν καθίσαι μετὰ δυναστῶν λαοῦ καὶ θρόνον δόξης κατακληρονομῶν αὐτοῖς. Διδοὺς εὐχὴν τῷ εὐχομένῳ καὶ εὐλόγησεν ἔτη δικαίου· ὅτι οὐκ ἐν ἰσχύϊ δυνατὸς ἀνήρ, Κύριος ἀσθενῆ ποιήσει ἀντίδικον αὐτοῦ, Κύριος ἅγιος. Μὴ καυχάσθω ὁ φρόνιμος ἐν τῇ φρονήσει αὐτοῦ καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἐν τούτῳ καυχάσθω ὁ καυχώμενος, συνιεῖν καὶ γινώσκειν τὸν Κύριον καὶ ποιεῖν κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐν μέσῳ τῆς γῆς. Κύριος ἀνέβη εἰς οὐρανοὺς καὶ ἐβρόντησεν, αὐτὸς κρινεῖ ἄκρα γῆς, καὶ δίδωσιν ἰσχὺν τοῖς βασιλεῦσιν ἡμῶν καὶ ὑψώσει κέρας χριστοῦ αὐτοῦ»[8]. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος διάβαζε τήν Παλαιά Διαθήκη καί εἶχε ἤδη συλλάβει τόν ἀγαπητό τοῦ Θεοῦ στά σπλάγχνα της, πρίν ἔλθει ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, γιά νά τῆς πεῖ ὅτι καί σαρκικά θα ἐγκαθιδρυόταν ὁ Θεός, θά ἔκανε τήν σκηνή Του, μέσα στά σπλάγχνα της. Αὐτός, ἑπομένως, εἶναι ὁ πυρῆνας τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Αὐτό εἶναι τό ἄνοιγμα πρός τόν οὐρανό, μιά τηλεφωνική γραμμή μέ τόν οὐρανό.
Καλούμαστε, λοιπόν, κι ἐμεῖς σήμερα, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τοῦ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, νά περιβληθοῦμε, ὅπως ἡ γυνή (Θεοτόκος – Ἐκκλησία), τόν Ἤλιο, δηλ. τόν Χριστό, καί ὄχι τόν Ἀντίχριστο, τήν ἡμέρα καί ὄχι τήν νύκτα, τό φῶς καί ὄχι τό σκότος. Δυστυχῶς, στήν ζοφερή ἐποχή μας ἔχει ἀπλωθεῖ σχεδόν παντοῦ, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, τό σκότος τοῦ Ἀντιχρίστου. Πορνείες, μοιχείες, ὁμοφυλοφιλίες, αἱρέσεις, σχίσματα, παραθρησκεῖες, σέκτες, Γνωστικισμός, θεοποίηση κτιστῆς ἐπιστήμης, ἐμβολιολαγνεία, μετανθρωπισμός, ὑπερανθρωπισμός, τεχνητή νοημοσύνη, ψηφιοποίηση, Παπισμός, Προτεσταντισμός, Μονοφυσιτισμός, Ἰουδαϊσμός, Ἰσλάμ, συγκρητισμός, διαχριστιανικός καί διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός, ψευδοσύνοδος Κρήτης, σχισματοαιρέσεις Οὐκρανίας καί Σκοπίων.
Ἰδιαιτέρως, ὅμως, τό σκότος τοῦ Ἀντιχρίστου προσπαθεῖ νά ἁπλωθεῖ ἀκόμη περισσότερο σήμερα μέ τήν ἀναγγελθείσα ἔκδοση ΝΕΩΝ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ ἀπό τόν ἐρχόμενο Σεπτέμβριο.
«Σύμφωνα μὲ τὰ ΦΕΚ 1476Β/27-4-2018 & ΦΕΚ 824Β/17-2-2023 ποὺ ἰσχύουν, τὰ νέα ἔγγραφα ταυτοπροσωπίας θὰ ἔχουν ζώνη μηχανικῆς ἀνάγνωσης καὶ RFID τσὶπ, στὰ ὁποία θὰ καταχωροῦνται δεδομένα ἀπὸ τρίτους, τὰ ὁποία θὰ ἀλλάζουν κατὰ τὴν διάρκεια χρήσης τοῦ ἐγγράφου, καὶ τὰ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἀναγνώσει ὁ κάτοχος τοῦ ἐγγράφου, ὁ ὁποῖος ὡστόσο καλεῖται νὰ τὸ ὑπογράψει.
Μὲ τὴν ὑπογραφὴ κατόχου, οἱ πολίτες, ἀποδέχονται ἐκ τῶν προτέρων ἄγνωστες μελλοντικὲς καταχωρήσεις δεδομένων ἀπὸ τρίτους, παρέχοντας ἔτσι μὲ τὴν θέλησή τους σὲ αὐτοὺς τοὺς τρίτους, λευκὴ ἐπιταγὴ ζωῆς.
Μόνον ἀπατεῶνες τοῦ κοινοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, προσπαθοῦν νὰ ἀποσπάσουν τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ἀφελοῦς, ἐπάνω σὲ ἕνα ἔγγραφο, στὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένα στοιχεῖα, τὰ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσει ὁ ὑπογράφων, καταχωροῦνται ἀπὸ τρίτους, καὶ τὰ ὁποία μποροῦν νὰ ἀλλάζουν τὸ ἔγγραφο στὸ μέλλον κατὰ τὰ κέφια τρίτων, μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ κατόχου, ὁ ὁποῖος τοὺς παρέχει συναίνεση λευκῆς ἐπιταγῆς ζωῆς, καὶ δηλώνει ὅτι συμφωνεῖ ἐκ τῶν προτέρων μὲ τὶς ὅποιες ἀλλαγὲς τοῦ ἐγγράφου, μὲ τὸ ὁποῖο ταυτίζεται.
Οὐσιαστικά, ὁ κάτοχος ὑπογράφει ὅτι δέχεται τοὺς ὄρους ἑνὸς ἐπαναπρογραμματιζόμενου ἀπὸ τρίτους ψηφιακοῦ ἐγγράφου, μὲ ἄγνωστα στοιχεῖα στὸ μέλλον, παραδίδοντας ἐν λευκῷ, ψυχὴ καὶ σῶμα καὶ τὴν ἐλεύθερη βούλησή του στὰ κέφια ἐγκληματιῶν καί ἐκβιαστῶν, μὲ πλῆθος δείγματα γραφῆς»[9].
Τήν ἀντίθεσή τους μέ τήν παραλαβή τῶν νέων ταυτοτήτων ἔχουν ἐκφράσει κατά τό παρελθόν οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες ἡμῶν Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης καί Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, καί οἱ μακαριστοί Ἀρχιμανδρίτες Γεώργιος Καψάνης, Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης καί Σάββας Ἀχιλλέως[10], καθώς καί ἄπασα ἡ τότε Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπί μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου μέ τίς λαοσυνάξεις σέ Ἀθήνα καί Θεσσαλονίκη τό 2000.
Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς, ἑπόμενοι τοῖς ἀνωτέροις, κρούουμε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου καί προτρέπουμε σέ μή ἔκδοση καί παραλαβή τῶν νέων ψηφιακῶν ταυτοτήτων.
Μέ αὐτές τίς ταπεινές σκέψεις, ἐπικαλούμεθα πλουσία τήν μητρική εὐλογία καί Χάρι τῆς σήμερον κοιμηθείσης καί μεταστάσης Κυρίας Θεοτόκου ἐπί πάντας ὑμᾶς. Ἀμήν!
[1] ΙΩ. ΚΟΛΙΤΣΑΡΑΣ, Ἡ Καινή Διαθήκη, κείμενον – ἑρμηνευτική ἀπόδοσις, Ἀθήνα 2007, σ. 922.
[2] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, Θέμα 48ον, Ἀποκ. 12, 1-2, Ἡ ἔνδοξος γυνή (Θεοτόκος – Ἐκκλησία) καί ὁ δράκων (διάβολος), 04-04-1982.
[3] Ματθ. 26, 26-28.
[4] Ἐφ. 1, 22-23.
[5] Ἠσ. 26, 17-18.
[6] Ματθ. 3, 17 καί 17, 5.
[7] Λουκ. 1, 46-48.
[8] Α’ Βασ. 2. 1-10
[9] ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΙΓΚΑΣ, Τό ἔχεις ἀποδεχθεῖ μέ τήν ὑπογραφή σου, 03-08-2023, https://ethnegersis.blogspot.com/2023/08/blog-post_205.html
[10] ΑΓΙΟΣ ΠΑÏΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Σημεία Καιρῶν, https://www.pigizois.gr/afieromata/paisios/simeia_kairon_ger_paisiou_agioritou.pdf,
Ἠλεκτρονική ταυτότητα – ΟΧΙ ἔλεγαν οἱ Ἅγ. Παΐσιος, Πορφύριος καί ὁ Γέρων Αἰμιλιανός τῆς Σιμωνόπετρας, https://www.youtube.com/watch?v=QggV9SeVqyE, ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ , Περί ταυτοτήτων, http://aktines.blogspot.com/2023/08/blog-post_93.html, https://www.youtube.com/watch?v=CQh11ruOmdg&embeds_referring_euri=http%3A%2F%2Faktines.blogspot.com%2F&source_ve_path=Mjg2NjY&feature=emb_logo, ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, Νέες ταυτότητες https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/apories_kathxhtikou/apories_kathxhtikou_0633.mp3
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130831-rotated.jpg2023-08-15 20:14:17%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%b5%ce%b2%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba-12-1