Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἐν Πειραιεῖ 25-07-2013
Στίς 26 Ἰουλίου ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου.
Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή ἔλαβε ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό τό ἰδιαίτερο χάρισμα τῆς θεραπείας τόσο τῆς σωματικῆς ὅσο κυρίως τῆς πνευματικῆς ὁράσεως. Εἶναι ἡ προστάτις τῶν ματιῶν. Μᾶς χαρίζει τό φῶς. Βέβαια, τό χάρισμα αὐτό ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή δέν τό ἔχει κατά φύσιν, ἀλλά κατά Χάριν, ὡς δωρεά, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπό τήν πηγή τοῦ φωτός, ἀπό τό φυσικό φῶς, ἀπό τό αὐτοφῶς, τόν Ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἐκήρυξε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ὅτι «Ἐγώ εἰμί τό Φῶς τοῦ κόσμου»[1].
Πῶς, ὅμως, ἡ ἁγία ἔνδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευή ἀξιώθηκε τοιούτου χαρίσματος;
Σύμφωνα μέ τό συναξάριο, ὁ εἰδωλολάτρης τότε βασιλιάς Ἀντωνῖνος, θέλοντας νά πείσει τήν Ἁγία νά θυσιάσει στά εἴδωλα, καί βλέποντας τήν σταθερά καί ἐπίμονη ἄρνησή της, πρόσταξε νά ἀνάψουν μιά μεγάλη φωτιά καί νά βάλουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσα καί θειάφι νά βράζει καλά καί νά ρίξουν μέσα στό καζάνι τήν Ἁγία, νά καεῖ. Ἡ Ἁγία χαρούμενη, ἐπειδή ἐπρόκειτο νά ἀναχωρήσει ἀπό τόν ψεύτικο αὐτόν κόσμο καί νά πάει στόν ἀληθινό καί αἰώνιο, ἔκανε τόν σταυρό της καί μπῆκε μέσα. Περιμένοντας δυό καί τρεῖς ὧρες ὁ βασιλιάς, βλέπει ὅτι ἡ Ἁγία δέν καίγεται καί τῆς λέει : «Παρασκευή, γιατί δέν καίγεσαι»; «Διότι, ὁ Χριστός μοῦ δρόσισε τό νερό», ἀπαντᾶ ἡ Ἁγία. «Ράντισε κι ἐμένα, νά δῶ ἄν καίει», τῆς λέει ὁ βασιλιάς. Πῆρε, λοιπόν, ἡ Ἁγία μέ τά δυό της χέρια καί τοῦ ἔρριξε στό πρόσωπο καί εὐθύς τυφλώθηκε καί τό πρόσωπό του γδάρθηκε. Φωνάζει τότε ὁ βασιλιάς : «Μέγας ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν! Πιστεύω κι ἐγώ σ’Αὐτόν καί βγές νά μέ βαπτίσεις». Βγαίνει ἡ Ἁγία, τόν βαπτίζει καί τοῦ ξαναδίνει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, λέγοντας : «Βασιλιά, ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν σέ ἀπαλλάσσει ἀπό τήν δεινή αὐτή μάστιγα». Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός ἡ Ἁγία ἔλαβε τήν χάρι ἀπό τόν Θεό νά θεραπεύει τούς πάσχοντας ἀπό τίς παθήσεις τῶν ματιῶν[2].
Ἐνῶ ἡ ἔλευση τοῦ πρώτου Φωτός, τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ἐμφάνιση τῶν τρίτων φώτων, τῶν Ἁγίων ἀνθρώπων (δεύτερα φῶτα εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο) θά ἔπρεπε νά σημαίνει εὐλογία καί σωτηρία, ἐντούτοις ἐπικρατεῖ καί ἁπλώνεται τό σκότος, ἡ κατάπτωση, ἡ διαφθορά καί ἡ τυφλότητα. Ἀκόμη καί μέσα στήν ἁγιοτόκο καί ἡρωοτόκο Ἑλλάδα μας. Μιά χώρα, ἕνας τόπος ἁγίων καί ἡρώων, στόν ὁποῖο θά ἔπρεπε νά κυριαρχεῖ καί νά λάμπει τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, ὅπως ἔλαμπε ἐπί αἰῶνες στή Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου.
Ἄς μᾶς ἐπιτρέψει, σήμερα, ἡ ἀγάπη σας νά ἀναφέρουμε μερικά τέτοια δείγματα ἐλλείψεως φωτός, ἀκολουθώντας κατά πόδας τό παράδειγμα τῆς σήμερον ἑορταζομένης ἁγίας ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς.
Α) Ἀντιμετώπιση τῆς ἀτεκνίας
Οἱ γονεῖς της Ἁγίας Παρασκευῆς, Ἀγάθων καί Πολιτεία, ἦταν δίκαιοι καί εὐλαβεῖς˙ εἶχαν περάσει μιά ζωή ἀφιερωμένη στόν Θεό˙ ἦταν «ὁλοτρόπῳ νεύσει πρός Θεόν κεκλικότες»˙ εἶχαν κλίνει, εἶχαν νεύσει μέ ὅλους τούς τρόπους πρός τόν Θεό˙ ὅλη ἡ ζωή τους ἦταν μιά δοξολογία, μιά ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καί μιά τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Δέν εἶναι εὔκολο νά τηρήσει κανείς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά στρέψει ὅλη του τή ζωή πρός τόν Θεό. Πόσοι ἀπό ’μᾶς, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε στρέψει ὅλη τή ζωή μας πρός τόν Θεό; Νά εἶναι ὅλες μας οἱ σκέψεις, ὅλες μας οἱ ἐνέργειες, ὅλες μας οἱ κινήσεις, ὅλη μας ἡ ζωή ἀφιερωμένη στόν Θεό; Μᾶς κλέβει ἀπό ’δῶ κι ἀπό ’κεῖ ὁ διάβολος. Ἄλλοτε ἕνας φίλος, ἄλλοτε ἕνα συμπόσιο, ἄλλοτε μιά ξεκούραση, ἕνα γλέντι, μιά διασκέδαση καί ἀφιερώνουμε τή ζωή μας πολλές φορές, ὄχι στόν Θεό, ἀλλά στόν κόσμο, τό κοσμικό φρόνημα, στό κακό, στήν ἁμαρτία καί σέ οὐδέτερα ἤ ἀνάξια πράγματα. Τό ζεῦγος, ἡ ἁγία ξυνωρίς, Ἀγάθων καί Πολιτεία, εἶχαν στρέψει τή ζωή τους «ὁλοτρόπως» πρός τόν Θεό. Καί θά περίμενε κανείς πώς ὅλα τους τά αἰτήματα θά ἐκπληρώνονταν ἀμέσως ἀπό τόν Θεό. Ἐμεῖς, μόλις κάνουμε κάποιο εὐλαβικό ἀφιέρωμα, μόλις ψελλίσουμε κάποια προσευχή, ἀπαιτοῦμε ἀμέσως ὁ Θεός νά ἐκπληρώσει τό αἴτημα τῆς προσευχῆς μας. Δέν ἔχουμε ὑπομονή καί ἐμπιστοσύνη στή σοφία καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος πρός τό συμφέρον μας πάντα ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά μας. Μιά ζωή, λοιπόν, ἀφιερωμένη στόν Θεό, ὁ Ἀγάθων καί ἡ Πολιτεία. Καί εἶχαν ἕνα μόνο αἴτημα ἀπό τόν Θεό. Νά τούς χαρίσει ἕνα παιδί. Πόσο λογικό καί εὔλογο αἴτημα! Ἦταν πολύ φυσικό νά λυποῦνται καί νά στενοχωριοῦνται, χωρίς, ὅμως, νά χάνουν τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν Θεό, χωρίς νά παροργίζονται καί χωρίς νά στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Στενοχωροῦνταν, τόσο διότι δέν θά ὑπῆρχε κάποιος διάδοχος τοῦ γένους τους, ὅσο καί γιατί δέν εἶχαν κάποιον κληρονόμο τοῦ πλούτου τους. Τό ζεῦγος, ὅμως, δέν τό ἔβαλε κάτω, ἀλλά, μιμούμενο τά προγενέστερα στείρα καί ἄτεκνα ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τήν προφήτιδα Ἄννα, τήν μητέρα τοῦ ἁγίου προφήτου Σαμουήλ, τούς ἁγίους Ἰωακείμ καί Ἄννα, τούς γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τούς ἁγίους Ζαχαρία καί Ἐλισσάβετ, τούς γονεῖς τοῦ Τιμίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, προσέτρεξε μέσῳ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς στόν Θεό. Τότε ὁ Θεός, ὄχι ἁπλῶς ἱκανοποίησε τό αἴτημά τους, ἀλλά τούς ἔδωσε ἕναν ἐξαίσιο καρπό˙ τήν ἁγία ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα Παρασκευή.
Τηροῦμε ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, παρόμοια στάση σέ ἀνάλογες περιπτώσεις; Μιμούμαστε τό παράδειγμα τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς καί τῆς πλήρους ἐμπιστοσύνης στό θέλημα τοῦ Θεοῦ τῶν γονέων τῆς ἁγίας Παρασκευῆς πρός ἀπόκτηση παιδιῶν, ἤ σπεύδουμε «ἀγαλλομένῳ ποδί» σέ ἰατρικές λύσεις, ὅπως αὐτές τῆς τεχνητῆς, ἐνδοσωματικῆς ἤ ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες; Μήπως ἀντικαθιστοῦμε τόν κύριο καί πρωταρχικό σκοπό τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, πού εἶναι ἡ θέωση, ὁ ἐξαγιασμός καί ἡ ἕνωση τοῦ ἀνδρογύνου μέ τόν Χριστό, καί τόν ταυτίζουμε μέ τήν τεκνογονία, πράγμα τό ὁποῖο ἀποτελεῖ περιορισμό τοῦ νοήματος τοῦ Γάμου στίς σαρκικές σχέσεις; Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά προτείνει τήν προσφυγή στήν οὕτως ἤ ἄλλως προβληματική παρεμβατική ἀναπαραγωγή, παρά μόνο τήν ἐμμονή στά αἰώνια καί διαχρονικά πρότυπα, τούς Ἁγίους.
Β) Πρότυπο ἁγιότητος γυναικῶν
Ἡ ζωή τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς ὑπῆρξε ὑποδειγματική. Νά πῶς μᾶς τόν περιγράφει ὁ ἐθνοϊερομάρτυς, Ἰσαπόστολος, φωτιστῆς τοῦ Γένους μας καί μεγάλος διδάχος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος ἀφιερώνει ὁλόκληρη τήν Δ΄ Διδαχή του στήν ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς τοῦ σπορέως, παρουσιάζοντας τήν ἁγία Παρασκευή ὡς παράδειγμα ἐκατονταπλασίονος καρποφορίας τοῦ σπόρου τοῦ Θεοῦ.
«Ἡ Ἁγία, μετά τήν κοίμηση τῶν γονέων της, οὖσα δωδεκαετής, ἔμεινε σ’ἕνα πύργο ὑψηλό. Ὁ ὑψηλός καί δυνατός αὐτός πύργος εἶναι ὁ οὐρανός, πού μοίρασε δηλαδή ὅλα τά ὑπάρχοντα ἐλεημοσύνη καί τά ἔστειλε μέ τούς πτωχούς στόν Παράδεισο. Μέ τί ἔβαφε τά μάτια της; Ὄχι μέ μαυράδι σάν μερικές ἀνόητες γυναῖκες, πού τό βάζουν, γιά νά φαίνονται ὄμορφες στούς ἄνδρες, ἀλλά σηκωνόταν ἡ Ἁγία κάθε αὐγή καί, ἐνθυμουμένη τίς ἁμαρτίες τῶν χριστιανῶν, ἔκλαιγε, χτυπώντας τό πρόσωπό της καί βρέχοντάς το μέ δάκρυα. Ποιά εἶναι τά σκουλαρίκια; Εἶχε τά αὐτιά της ἀνοικτά, στέκοντας μέ εὐλάβεια, γιά νά ἀκούει τό Ἱερόν καί Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Μέ τί ἔβαφε τά χείλη της; Ὄχι μέ κοκκινάδι, ἀλλά λέγοντας τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν μέ τόν ἁμαρτωλόν», εἶχε δηλαδή τήν ἴδια τήν ἀλήθεια. Ποιό εἶναι τό περιδέραιο, πού εἶχε στό λαιμό της; Εἶναι ἀπό τίς νηστεῖες, πού ἔκανε, καί ἔλαμπε ὁ λαιμός της σάν τόν ἥλιο. Ποιά εἶναι τά δακτυλίδια; Εἶναι ἀπό τίς πολλές μετάνοιες, πού ἔκανε, καί γίνονταν κόμποι-κόμποι τά δάκτυλά της. Ποιό εἶναι τό ζωνάρι τό μαλαματένιο; Εἶναι ἡ παρθενία, πού φύλαγε σ’ὅλη της τήν ζωή. Ποιό εἶναι τό φόρεμα; Εἶναι ἡ ἐντροπή, πού εἶχε, καί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, πού τήν σκέπαζε. Ποιά εἶναι τά παπούτσια τά ὑψηλά; Εἶναι ὁ νοῦς της, πού τόν εἶχε στόν οὐρανό καί ὄχι στήν γῆ, γιά νά στοχάζεται αὐτά τά μάταια, τά ψεύτικα, τά γήινα σάν τά ἄλλα κορίτσια. Ἔτσι στολιζόταν ἡ Ἁγία. Ἄν ἴσως εἶναι κανένα κορίτσι καί θέλει νά στολίζεται σάν τήν Ἁγία Παρασκευή, νά στοχασθεῖ τί ἔκανε ἡ Ἁγία, νά κάνει κι αὐτή, γιά νά σωθεῖ»[3].
Ἀκοῦστε, ὅσες εἶστε παρθένες καί μάθετε πῶς νά παρθενεύετε˙ διότι, ὄχι μόνο ὅποια μέ τό σῶμα παρθενεύει, αὐτή λέγεται καθολικά παρθένος, ἀλλά ἐκείνη, ἡ ὁποία εἶναι καί κατά τήν ψυχή καθαρά καί δέν ἔχει στόν λογισμό της αἰσχρές ἐνθυμήσεις, αὐτή εἶναι καθολικά παρθένος.
Ἀκοῦστε, ὅσες ἔχετε ἄνδρες, τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος : «Μετά αἰδοῦς καί σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μή ἐν πλάσμασιν ἤ χρυσῷ ἤ μαργαρίταις ἤ ἰματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὅ πρέπει γυναιξίν, ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν δι’ἔργων ἀγαθῶν»[4]. Δηλαδή, νά μήν μακιγιάρεστε, οὔτε νά στολίζεστε μέ χρυσά φορέματα καί μέ μαργαριτάρια, ἀλλά νά εἶστε τιμημένες καί σώφρονες, καθώς ταιριάζει σέ γυναῖκες χριστιανῶν, οἱ ὁποῖες θέλουν νά ἀρέσουν στόν Χριστό μέ ἔργα ἀγαθά καί ὄχι μέ στολίδια.
Ἀκοῦστε, ὅσες ἔχετε κόρες ἀνύπανδρες, πῶς πρέπει νά τίς ἐκπαιδεύετε. Νά μή γίνεστε ἐσεῖς τό κακό παράδειγμα σ’αὐτές, ἀλλά νά εἶστε τύπος καί παράδειγμα τῶν θυγατέρων σας σέ κάθε θεάρεστο ἔργο. Διότι, ὅταν ἐσεῖς λέτε λόγια, πού μολύνουν τίς ψυχές τῶν ἁπλῶν παρθένων, ὅταν δέν ἀγαπᾶτε τήν ἐργασία τοῦ οἴκου, ὅταν ἀντιλέγετε στούς ἴδιους τούς ἄνδρες σας, ὅταν βγαίνετε συχνά ἔξω ἀπ’τό σπίτι, ὅταν χορεύετε, ὅταν δέν πηγαίνετε στήν Ἐκκλησία, ὅταν ἀγαπᾶτε τό πολύ κρασί, ὅταν δέν ἔχετε καμμιά εὐλάβεια, οὔτε ἐγκράτεια γλώσσας, ἀπό ποῦ ἀλλοῦ νά ἐκπαιδευθοῦν οἱ μικρές κόρες, οἱ ὁποῖες δέν βγαίνουν ἔξω ἀπ’τό σπίτι;
Ἀλλά, ἡ Ἁγία Παρασκευή δέν ἦταν τέτοια, οὔτε ἐκπαιδεύθηκε μέ τέτοιο τρόπο ἀπό τή μητέρα της, οὔτε ξόδευε τήν ὀμορφιά καί τό κάλλος της σέ ἀτάκτους ἔρωτες νέων, οὔτε ἄγρευε τίς ψυχές τῶν ἀνδρῶν, ἀλλά πάντοτε ἕνα ἔργο εἶχε ἀπαραίτητο˙ τό νά στολίζει τήν ψυχή της μέ νηστεία, μέ ἐγκράτεια, μέ σιωπή, μέ προσοχή, μέ παρθενία, μέ ἐλεημοσύνη καί μέ κάθε θεάρεστο ἔργο»[5].
Θαυμάζει κανείς στό πρόσωπο τῆς ἁγίας Παρασκευῆς τό ἠθικό καί πνευματικό μεγαλεῖο, πού ἔχουν οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες, μερικές φορές, ξεπερνοῦν ἀκόμη καί τούς θεωρουμένους δυνατούς ἄνδρες σέ ἀφοσίωση στό Θεό. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφερόμενοι, μερικές φορές, σέ εὔθραυστες καί λεπτές γυναικεῖες μορφές, ἀποροῦν πῶς αὐτές οἱ γυναῖκες μ’αὐτή τήν εὐαίσθητη γυναικεία φύση, πού θά νόμιζε κανείς ὅτι στήν πρώτη δυσκολία θά κατέρρεαν, πῶς ἔδειξαν τέτοια ἀντοχή καί τέτοια ἀφοσίωση στά μαρτύρια, ἀλλά καί στήν μοναχική ἄσκηση καί ἀποδείχθηκαν ἀνώτερες ἀπό τούς ἄνδρες.
Κι ἄς ποῦμε ἐδῶ ὅτι ἡ ἰσότητα μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν δέν κρίνεται ἀπό τό τί ἐπαγγέλματα ἀσκεῖ ὁ καθένας, ὅπως πρεσβεύει τό ἀνόητο φεμινιστικό κίνημα, τό ὁποῖο δημιουργεῖ ταραχή καί ἀναστατώνει τήν κοινωνία. Γιατί, ὅπως ἡ ἀνδρική φύση εἶναι φτιαγμένη ἀπό τόν Θεό νά μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καί ὁρισμένες ἐργασίες, λόγῳ τῆς φυσικῆς της κατασκευῆς, ἔτσι καί ἡ λεπτή καί εὐαίσθητη γυναικεία φύση εἶναι κατάλληλη ἀπό τόν Θεό νά ἀκολουθεῖ καί νά μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καί ἰδίως τό μεγάλο λειτούργημα τῆς μητρότητος. Δέν ὑπάρχει ἱερότερο λειτούργημα ἀπό τό λειτούργημα τῆς μητρότητος.
Ἡ ἰσότητα, λοιπόν, δέν ἔγκειται στό τί ἐπαγγέλματα μετέρχεται κανείς σ’αὐτή ἐδῶ τή ζωή. Οὔτε στό ἄν μπορεῖ ἤ ὄχι νά γίνει ἡ γυναίκα «ἱερεύς»˙ πού δέν μπορεῖ νά γίνει, γιατί αὐτό εἶναι ἕνα ξενόφερτο, ἀντιπαραδοσιακό, ἀντορθόδοξο, ἀντιχριστιανικό καί εἰδωλολατρικό αἴτημα. Ἡ ἰσότητα ἔγκειται στό ἄν ἡ γυναίκα μπορεῖ νά ἐπιτύχει πνευματικά τά ἴδια πράγματα, πού ἐπιτυγχάνουν οἱ ἄνδρες˙ στό ἄν ὑπάρχει ἰσότητα στήν ἁγιότητα καί στήν ἀρετή˙ στό ἄν μποροῦν οἱ γυναῖκες νά κατακτήσουν, μέ την Χάριν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐπουράνιο Βασιλεία˙ στό ἄν μποροῦν νά κατανοήσουν τό κήρυγμα καί νά ἀφοσιωθοῦν στόν Θεό.
Τί εἶναι αὐτή ἐδῶ ἡ ζωή μ’αὐτές τίς διαφοροποιήσεις καί ἀνισότητες; Μήπως καί ἀνάμεσα στούς ἄνδρες δέν ὑπάρχουν τοῦ κόσμου οἱ ἀνισότητες;
Γιά τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν ἀνισότητες μεταξύ τῶν δύο φύλων παρά μόνο διαφοροποιήσεις φυσικές καί λειτουργικές. Αὐτό, ἄλλωστε, λέγει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος : «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ˙ πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[6]. Δηλαδή, μπροστά στόν Θεό δέν εἶναι οὔτε ἀρσενικό οὔτε θηλυκό˙ δέν λογαριάζει ὁ Θεός ὅτι μόνο οἱ ἄνδρες θά σωθοῦν, ἐνῶ οἱ γυναῖκες θά κολασθοῦν, ἀλλά ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σ’Αὐτόν, εἶναι ἴσοι μεταξύ τους. Αὐτό, ἄλλωστε, ἀποδεικνύει καί ἡ λειτουργική πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἐξ ἴσου ἄνδρες καί γυναῖκες μετέχουν στήν μυστηριακή ζωή αὐτῆς. Μποροῦν καί οἱ γυναῖκες ἐξ ἴσου νά κατακτήσουν τήν ἁγιότητα καί ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος στίβος. Ὅποια γυναίκα θέλει νά ξεπεράσει τούς ἄνδρες, ἀνοίγεται μπροστά της ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος καί τῆς ἀρετῆς.
Ἀντιθέτως, ὅμως, σήμερα φωνές διαβολικές, φωνές τοῦ κακοῦ ἐξωθοῦν τίς γυναῖκες σέ ἄλλου εἴδους ἐξίσωση πρός τούς ἄνδρες˙ σέ ἐξίσωση μέ τήν διαφθορά καί τήν ἁμαρτία, μέσῳ τῶν αἰσχρῶν καί ἀτίμων σαρκικῶν παθῶν, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας καί τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μέ τά ὁποία τό γυναικεῖο φύλο ξεφτιλίζεται.
Ἀγαπητοί,
Τό Φῶς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Τό Φῶς αὐτό ἔχει ἔλθει στόν κόσμο˙ «τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον»[7]. Καί ὁ κόσμος αὐτό το Φῶς ἔχει ἀνάγκη. Τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό «ἑνός ἐστί χρεία»[8] τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ὥρα, πλέον, νά ξυπνήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά˙ «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι»[9].
Ἄς παρακαλέσουμε γονυκλινῶς, ἱκετευτικῶς καί ἐκ βάθους καρδίας τήν ἑορτάζουσα σήμερα ἁγία ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Παρασκευή νά κρατᾶ πάντοτε τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς μας, «τῆς ψυχῆς τά ὄμματα» ὀρθάνοικτα. Ἀμήν!
[1] Ἰω. 8, 12.
[2] Ἡ Ἁγία Παρασκευή, ἐκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου στή σειρά ‘’Βίοι Ἁγίων’’, Ἀθήνα 1984, σσ. 18-19.
[3] Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, ἐκδ. Ἱ. Κελλίον Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Ἅγιον Ὄρος 2003, σσ. 331-332.
[4] Α΄ Τιμ. 2, 9-10.
[5]«Βίος καί πολιτεία τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῦς», ἐν Ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς, ἐκδ. Σχοινά, Βόλος, σσ. 35-36.
[6] Γαλ. 3, 28.
[7] Ἰω. 3, 19.
[8] Λουκ. 10, 42.
[9] Ρωμ. 13, 11.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2020-07-25 17:55:16%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%cf%86%cf%89%cf%83-%ce%b1%cf%80%ce%bf-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%85%ce%b7