«Ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες καί μή ἦ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (Α΄ Κορ. 1,10)
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἐν Πειραιεῖ
13-08-2016
Στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Η΄ Ματθαίου, τό ὁποῖο προέρχεται ἀπό τήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, ἀκούσαμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά λέγει πρός τούς Κορινθίους : «Σᾶς παρακαλῶ δέ, ἀδελφοί, γιά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά λέτε ὅλοι τό ἴδιο, καί νά μήν ὑπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα καί διαιρέσεις, ἀλλά νά εἶστε τελείως ἑνωμένοι, ἔχοντας τό ἴδιο φρόνημα καί τήν ἴδια γνώμη. Διότι, πληροφορήθηκα γιά σᾶς, ἀδελφοί μου, ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν φιλονικίες μεταξύ σας. Ἐννοῶ δέ αὐτό : Ἕνας ἀπό σᾶς λέει, «Ἐγώ εἶμαι τοῦ Παύλου»· ἄλλος, «Ἐγώ εἶμαι τοῦ Ἀπολλῶ»· ἄλλος, «Ἐγώ εἶμαι τοῦ Κηφᾶ» δηλαδή τοῦ Πέτρου· ἄλλος, «Ἐγώ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ». Ἔγινε κομμάτια ὁ Χριστός; Μήπως σταυρώθηκε γιά σᾶς ὁ Παῦλος; Ἤ μήπως βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Παύλου; Εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι κανέναν ἀπό σᾶς δέν βάπτισα, παρά μόνο τόν Κρίσπο καί τόν Γάιο, γιά νά μήν πεῖ κανείς ὅτι βάπτισα στό ὄνομά μου. Βάπτισα δέ καί τήν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ. Πέρα ἀπ’ αὐτούς δέν ξέρω, ἄν βάπτισα κανέναν ἄλλον. Διότι, ὁ Χριστός δέν μοῦ ἔδωσε τήν ἀποστολή νά βαπτίζω, ἀλλά νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιο. Καί ὄχι μέ ἀνθρώπινη σοφία στόν λόγο, γιά νά μή χάσει τήν σημασία του ὁ σταυρός (ὁ σταυρικός Θάνατος) τοῦ Χριστοῦ».
Κεντρική θέση στό προαναφερθέν ἀποστολικό ἀνάγνωσμα κατέχει ἡ λέξη «σχίσμα». Τί εἶναι σχίσμα; Ὁ Μ. Βασίλειος δίδει τόν ὁρισμό του σχίσματος, λέγοντας : «Σχίσματα δέ (ὠνόμασαν οἱ παλαιοί) τούς δι’αἰτίας τινάς ἐκκλησιαστικάς καί ζητήματα ἰάσιμα πρός ἀλλήλους διενεχθέντας». Ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τον παραπάνω ὁρισμό, λέει : «Σχισματικοί ὀνομάζονται ἐκεῖνοι, πού διαφέρουν ἀπό τήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὄχι στά δόγματα τῆς πίστεως, ἀλλά σέ κάποια ζητήματα ἐκκλησιαστικά καί εὐκολοϊάτρευτα».
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι τήν ἁμαρτία τοῦ χωρισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως δέν μπορεῖ νά τήν ἐξαλείψει οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Λέει, ἐπίσης, ὅτι τό νά σχίσει κάποιος τήν Ἐκκλησία εἶναι χειρότερο κακό ἀπό τό νά πέσει σέ αἵρεση. Ὁ ἅγιος Διονύσιος Ἀλεξανδρείας λέει ὅτι πρέπει νά πάθει κάποιος ὁποιοδήποτε κακό κι ἄν εἶναι, μόνο καί μόνο γιά νά μήν σχίσει τήν Ἐκκλησία, καί ὅτι εἶναι ἐνδοξότερο τό μαρτύριο, πού ὑπομένει κάποιος, γιά νά μήν σχίσει τήν Ἐκκλησία, παρά τό μαρτύριο, πού ὑπομένει, γιά νά μήν εἰδωλολατρήσει. Ἐπειδή, στό μέν μαρτύριο, γιά νά μήν εἰδωλολατρήσει, μαρτυρεῖ γιά τήν ὠφέλεια τῆς δικῆς του ψυχῆς, ἐνῶ στό μαρτύριο, γιά νά μήν σχίσει τήν Ἐκκλησία, μαρτυρεῖ γιά τήν ὠφέλεια καί ἕνωση ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.
Αἰτίες τῆς δημιουργίας τῶν σχισμάτων εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ φυσίωση, ἡ ὑψηλοφροσύνη, ὁ φθόνος, ἡ ἔλλειψη ἑνότητος καί ὁμοφροσύνης καί ἡ ἀθέτηση τῆς διδαχῆς τῶν Ἀποστόλων.
Στά πρωτοχριστιανικά χρόνια σχισματικοί ἦταν οἱ Καθαροί, οἱ Ἐγκρατίτες, οἱ Σακκοφόροι καί οἱ Ὑδροπαραστάτες.
Τό 1054, ὡς γνωστόν, ἔγινε τό Μεγάλο Σχίσμα, δηλαδή ἡ ἀπόσχιση καί ἀποσκίρτηση τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τό Σχίσμα τοῦ 1054 ἔγινε καθαρά γιά δογματικούς λόγους, γιά θέματα πίστεως, καί ὄχι γιά πολιτικούς ἤ προσωπικούς λόγους. Τό πρῶτο καί κύριο αἴτιο τοῦ Σχίσματος ἦταν ἡ παράνομη καί ἀντικανονική προσθήκη τῆς αἱρέσεως τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ (Filioque) στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐκ μέρους τῶν Παπικῶν.
Στήν σύγχρονη ἐποχή, δηλαδή ἀπό τό 1924, σχισματικοί εἶναι οἱ Ζηλωτές Παλαιοημερολογίτες, οἱ αὐτοαποκαλούμενοι ὡς «Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί» (Γ.Ο.Χ.). Οἱ Ζηλωτές ἔχουν διαιρεθεῖ καί χωρισθεῖ σέ ἀναρίθμητες ἀλληλοϋβριζόμενες, ἀλληλοαναθεματιζόμενες καί ἀλληλοκαθαιρούμενες παρατάξεις καί ὁμάδες. Ἔτσι ἔχουμε τούς Ματθαιϊκούς, τούς Φλωρινικούς, τούς Χρυσοστομικούς, τούς Ἀρσενιάτες κ.ἄ. Ζηλωτική εἶναι ἡ Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί διάφορα κελιά τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθώς καί ἡ Μονή Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου στή Λυκόβρυση Ἀττικῆς, καί ὅλες οἱ «ἀρχιεπισκοπές» καί «μητροπόλεις», πού τιτλοφοροῦνται ὡς Γ.Ο.Χ., στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό. Κι ἐδῶ στόν Πειραιά ἔχουμε τήν σχισματική Ζηλωτική Παλαιοημερολογητική «Ἐπισκοπή» Πειραιῶς καί Σαλαμίνος, μέ αὐτοαποκαλούμενο «ἐπίσκοπο» κάποιον κ. Γερόντιο, στήν ὁποία ἀνήκει καί ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Μαρίνης, πού βρίσκεται στά ὅρια τῆς ἐνορίας μας, καί ὁ Ναός τῆς Ὑπαπαντῆς.
Πρέπει νά ἐπισημανθεῖ ὅτι α) ὅσοι ἀκολουθοῦν τά σχίσματα ἔχουν ἀποστεῖ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχουν ἐκπέσει στόν χῶρο τοῦ περιπαίγματος τοῦ ἀλάστορος ἐχθροῦ, β) ἐκτός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑφίσταται καί δέν λειτουργεῖ ἡ Ζωοποιός Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καί ὡς ἐκ τούτου οἱ σχισματικοί οὔτε κανονική ἱερωσύνη ἔχουν, οὔτε χειροτονία, οὔτε ἔγκυρα μυστήρια, γ) δέν εἶναι δυνατόν ἡ Θεία Χάρις καί ὁ Τρισυπόστατος Θεός τῆς ἀληθείας, τῆς ἁρμονίας καί τῆς ἑνότητος νά ἀναπαύεται μέ τήν πολυδιάσπαση καί τόν πολυκερματισμό τῶν σχισματικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν καμμία κοινωνία μεταξύ τους, ἐνῶ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ σχάση, καί δ) οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας τελοῦντες σχισματικοί βρίσκονται σέ πλάνη, γι’αὐτό εἶναι ἀναγκαῖα ἡ ἀνάνηψη, ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή τους στούς κόλπους τῆς σωστικῆς κιβωτοῦ, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἐπειδή, λοιπόν, μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί σχίσματος δέν ὑπάρχει ἑνότητα διοικήσεως καί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, δέν ἐπιτρέπεται τά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νά ἔχουν ὁποιαδήποτε προσευχητική, μυστηριακή ἤ ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ σχισματικούς.
Κρίνεται, ἐπίσης, ἀναγκαῖο νά τονισθεῖ καί νά ὑπογραμμισθεῖ ἐντόνως ὅτι οἱ σημερινοί φιλοπαπικοί, λατινόφρονες καί οἰκουμενιστές Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες, Ἐπίσκοποι καί λαϊκοί ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι προκαλοῦν ἐδῶ καί ἕναν αἰῶνα περίπου μεγάλο σχίσμα στό Σῶμα καί τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπειδή προωθοῦν καί ἐφαρμόζουν μέ λόγια καί ἔργα τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἰδίως μετά τήν σύγκληση τῆς ληστρικῆς καί αἱρετικῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου τῶν Χανίων τῆς Κρήτης τόν περασμένο Ἰούνιο, ἡ ὁποία ἀνεγνώρισε τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» ἤ καλύτερα Αἱρέσεων, ὡς ἐκκλησίες ἰσότιμες, ἰσάξιες καί ἀδελφές μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ πρόκληση σχίσματος ἔχει φθάσει σέ ὁριακά ἐπίπεδα.
Τήν δέουσα στάση μας ἔναντι τῆς ἀνωτέρω δημιουργηθείσης καταστάσεως ὁρίζει ἐπακριβῶς ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ΄) Συνόδου, πού συνεκλήθη στήν Κων/λη ἐπί πατριαρχίας τοῦ ἁγίου καί Μεγάλου Φωτίου τό 861, λέγοντας ὅτι : «Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι διαχωρίζουν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Ἐπίσκοπό τους, ἐξαιτίας κάποιας αἱρέσεως, τήν ὁποία ὁ Ἐπίσκοπος κηρύττει δημόσια καί διδάσκει μέ γυμνή κεφαλή στίς ἐκκλησιαστικές συνάξεις, καί ἡ ὁποία αἵρεση εἶναι κατεγνωσμένη ἀπό τίς ἅγιες Συνόδους ἤ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες, αὐτοί ὄχι μόνο δέν ὑπόκεινται σέ κανονικά ἐπιτίμια, ἐπειδή διεχώρισαν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν λεγόμενο Ἐπίσκοπο, πρίν νά γίνει ἀκόμη συνοδική κρίση γιά τήν αἵρεση αὐτή, ἀλλά εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς, πού ταιριάζει στούς Ὀρθοδόξους, ἐπειδή κατεδίκασαν, ὄχι ἀληθινούς Ἐπισκόπους, ἀλλά ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους, καί ἐπειδή δέν κατατεμάχισαν μέ τό σχίσμα τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά φρόντισαν νά γλυτώσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τά σχίσματα καί τούς μερισμούς».
Ἐν κατακλεῖδι θεωροῦμε ὅτι, ὅποιος προσχωρεῖ στό σχίσμα, γιά νά καταπολεμήσει τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαπράττει σοβαρό σφάλμα ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ ἑαυτοῦ του καί ἰδίως τῶν ὑγιῶς ἀγωνιζομένων κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι, σύμφωνα μέ τόν μακαριστό π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, Οἰκουμενισμός καί Ζηλωτισμός εἶναι τά δύο ἄκρα. Ἡ Ὀρθοδοξία βρίσκεται εἰς τό μέσον, ἀκολουθεῖ τήν μέση καί βασιλική ὀδό, χωρίς νά ἀσπάζεται τίς ὑπερβολές καί τά ἄκρα, δηλαδή σχισματικές καί αἱρετικές καταστάσεις. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά ἀγωνισθεῖ κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὀφείλει νά παραμείνει μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιά νά πολεμήσει τούς ἐχθρούς, τούς βαρεῖς λύκους, τούς οἰκουμενιστές ἐκ τῶν ἔσω. Αὐτό, πού θέλουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι νά φύγουν οἱ ὑγιῶς ἀγωνιζόμενοι κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν Ἐκκλησία, γιά νά μποροῦν ἐλεύθερα καί ἀνεξέλεγκτα νά κινοῦνται, καί νά παρουσιάζουν ὅσους ὑγιῶς ἀγωνίζονται κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς σχισματικούς καί ἐκτός Ἐκκλησίας, ἀποδυναμώνοντας ἔτσι τόν λόγο τους. Ἐμεῖς, ὅμως, δέν πρόκειται νά φύγουμε ἀπό τήν Μάνα μας Ἐκκλησία. Μέσα σ’αὐτή γεννηθήκαμε, σ’αὐτή ἀνατραφήκαμε καί σ’αὐτή θά πεθάνουμε. Ὅσοι, ὅμως, ἀγάπησαν μιά ἄλλη μοντέρνα γυναῖκα-ἐκκλησία, αὐτοί κανονικά πρέπει νά φύγουν.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν πρέπει ποτέ νά προκαλέσουμε σχίσμα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά νά ἀκολουθοῦμε πάντοτε τήν σημερινή προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου : «Ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες καί μή ἦ ἐν ὑμῖν σχίσματα». Ἀμήν!
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2020-08-01 19:08:57%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9-%cf%83%cf%87%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%83