ΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ Η΄ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ;
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
16-06-2013
Ὅπως ἀκούσαμε ἀπό τούς θαυμασίους ὕμνους, ἰδιαίτερα ἀπό τά δοξαστικά τοῦ Ἑσπερινοῦ «Τάς μυστικάς σήμερον τοῦ Πνεύματος σάλπιγγας…» καί τοῦ Ὄρθρου «Τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορός…», ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερα Ζ΄ Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα τούς Ἁγίους 318 Θεοφόρους Πατέρες, πού συνεκρότησαν τήν Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ. ἐπί τῆς βασιλείας του ἁγίου ἐνδόξου θεοστέπτου βασιλέως καί Ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου.
Στήν Σύνοδο αὐτή συμμετεῖχαν πολύ μεγάλα ὀνόματα σοφῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, πολύ γνωστῶν σέ ὅλους μας, ὅπως ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ὁ Μέγας, πού τότε ἦταν διάκονος τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Ἀλεξάνδρου, ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Νικόλαος Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας ὁ Θαυματουργός, ὁ ὁποῖος ράπισε, χαστούκησε τόν Ἄρειο γιά τίς βλασφημίες, πού ἐξεστόμισε, ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Σπυρίδων Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου ὁ Θαυματουργός, πού ἔκανε τό θαῦμα μέ τό κεραμίδι, ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Ἀχίλλιος Ἐπίσκοπος Λαρίσης, πού ἔκανε τό θαῦμα μέ τήν πέτρα, πού ἀνέβλυσε λάδι, ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Ἀλέξανδρος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος, ὅταν λειτουργοῦσε, εἶδε τόν Χριστό ὡς βρέφος πάνω στό ἅγιο Δισκάριο νά ἔχει σχισμένο τόν χιτώνα, ἐξαιτίας τοῦ Ἀρείου, ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Ὅσιος Ἐπίσκοπος Κορδούης καί πλῆθος ἄλλων κληρικῶν, ἡγουμένων, πρεσβυτέρων, διακόνων καί μοναχῶν.
Ἡ Σύνοδος συνήχθη κατά τοῦ αἱρετικοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος βλασφημοῦσε ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Θεό Πατέρα καί ἀκολούθως δέν εἶναι Θεός ἀληθινός, ἀλλά κτίσμα καί ποίημα. Ἡ Σύνοδος, ἡ ὁποία διήρκησε τρεισήμισι χρόνια, μᾶς παρέδωσε τό κοινό καί γνωστό ἀπ’ ὅλους καί ἱερό Σύμβολο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μέ τό ὁποῖο ἀνεκήρυξε τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, Θεό ἀληθινό καί ὁμοούσιο μέ τόν Θεό Πατέρα, ἔχοντας δηλαδή τήν ἴδια οὐσία καί φύση μέ τόν Θεό Πατέρα καί ἑπομένως τήν ἴδια δόξα, ἐξουσία, κυριότητα καί ἀϊδιότητα καί ὅλα τά ὑπόλοιπα θεοπρεπή ἰδιώματα τῆς θείας φύσεως. Ἡ ἴδια Σύνοδος μᾶς παρέδωσε καί τόν καθορισμό τοῦ Πάσχα καί ἐξέδωσε εἴκοσι Ἱερούς Κανόνες.
Ἐξέχουσα θέση ἀνάμεσα στόν ὑμνογραφικό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας κατέχει, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων : «Ὑπερδεδοξασμένος εἶ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ φωστήρας ἐπί γῆς τούς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας καί δι’αὐτῶν πρός τήν ἀληθινήν πίστιν πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας, πολυεύσπλαγχνε δόξα σοι». Τό τροπάριο αὐτό ἔχει βαθύτερο νόημα, σημασία καί βαρύτητα, ἐπειδή ἐκφράζει μιά πρώτιστη θεολογική πτυχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας. Ἡ πτυχή αὐτή, πού μαρτυρεῖται ἀπό τό ἀνωτέρω τροπάριο, εἶναι ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐκτός ἀπό Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, εἶναι κατεξοχήν καί Πατερική. Θά μπορούσαμε κάλλιστα οἱ Ὀρθόδοξοι, δίπλα ἀπό τά τέσσερα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά τῆς Ἐκκλησίας, νά προσθέταμε καί τήν Πατερικότητα καί νά ὀμολογούσαμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τήν πίστη μας «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, Ἀποστολικήν καί Πατερικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ προσθήκη, ὅμως, αὐτή, ὅπως καί κάθε ἄλλη προσθήκη ἤ ἀφαίρεση στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀπαγορεύεται ρητῶς ἀπό τόν 7ο Ἱερό Κανόνα τῆς Γ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Ἐφέσῳ (431). Γιά τόν λόγο αὐτό ἀπαγορεύθηκε καί ἡ προσθήκη, τήν ὁποία ἔβαλαν οἱ αἱρετικοί Παπικοί, οἱ Λατίνοι, στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται, ὄχι ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, ἀλλά καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἡ περίφημη αἵρεση τοῦ Filioque. Γιά τόν ἴδιο λόγο ἀπαγορεύθηκε ἀκόμη νά βάλλουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τόν ὅρο «Θεοτόκος» γιά τήν Παναγία μας, μολονότι εἶναι δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό σεβασμό καί ὑπακοή στά θεσπισμένα ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐντούτοις, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία Ἀποστολική καί Πατερική. Τό ἀκούσαμε αὐτό στό κοντάκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς : «Τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τήν πίστιν ἐκράτυνεν». Τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά καί ἡ ἀνάπτυξη αὐτῆς τῆς διδασκαλίας ἐκ μέρους τῶν Ἁγίων Πατέρων ἔκαναν μία τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, λοιπόν, εἶναι συγχρόνως Ἀποστολική καί Πατερική, καί ἀκολουθεῖ τούς Ἁγίους Πατέρες σέ κάθε Οἰκουμενική Σύνοδο. Κι ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν˙ μή μεταίρειν ὅρια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν». Νά εἴμαστε ἑπόμενοι, νά ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες, νά μήν μετακινοῦμε ὅρια, τά ὁποία ἔθεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Διότι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν κάνουν τίποτε ἄλλο, παρά νά συνεχίζουν τό ἔργο τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων. Αὐτό ἔκαναν καί στήν A΄ ἐν Νικαία Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερα.
Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, παραμένει κατεξοχήν Πατερική κι ἄς μήν τό ἐνστερνίζονται, ἄς τό ἀρνοῦνται αὐτό οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστές, οἱ προοδευτικοί, οἱ ἐκσυγχρονιστές πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, κληρικοί καί πανεπιστημιακοί – ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι, γιά νά μποροῦν νά υἱοθετοῦν καί νά διδάσκουν καινούργιες διδασκαλίες, πού δέν στηρίζονται στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀρνοῦνται, ἀκόμη, καί τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Πατερική. Ἀνεφύη, δυστυχῶς, στις ἡμέρες μας μιά καινούργια αἵρεση, ἡ αἵρεση τῆς πατρομαχίας. Μάχονται αὐτοί οἱ πατρομάχοι καί πολεμοῦν τούς Ἁγίους Πατέρες. «Ἡ Ἐκκλησία μας», ἰσχυρίζονται οἱ πατρομάχοι, «δέν εἶναι πατερική, ἀλλά εἶναι μία εὐχαριστιακή σύναξη, ὅπου μποροῦμε νά λέμε καί νά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε καί, μή δεσμευόμενοι ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, νά υἱοθετοῦμε καί νά κηρύττουμε τοῦ κόσμου τίς διδασκαλίες καί νά δεχόμαστε ἀκόμη καί τήν «ἱερωσύνη» τῶν γυναικῶν. Θεωροῦν οἱ οἰκουμενιστές πατρομάχοι ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς κληροδότησαν τό σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἐπειδή ἔπεσαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, τοῦ Διαβόλου. Καί τώρα τελευταία, ἀνέπτυξαν αὐτοί οἱ πατρομάχοι μία καινοφανή αἵρεση, τήν αἵρεση τῆς λεγομένης «μεταπατερικῆς ἤ νεοπατερικῆς ἤ συναφειακῆς θεολογίας», ἡ ὁποία ἐκφράζεται κυρίως ἀπό τούς οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου καί ἀπό τήν λεγομένη «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» Βόλου ἤ καλύτερα «Ἐπιδημία Θεολογικῆς Διαστρεβλώσεως». Τί λέγει αὐτή ἡ αἱρετική «μεταπατερική θεολογία» ἤ καλύτερα ἐπιδημία; Πρεσβεύει ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι πλέον ξεπερασμένοι. Ἦταν καλοί γιά τήν ἐποχή τους, ἀλλά τώρα μᾶς εἶναι ἄχρηστοι. Τώρα ἐμεῖς, θεωροῦν οἱ πατρομάχοι, εἴμαστε οἱ «νέοι πατέρες», ἀνώτεροι ἀπό τούς παλαιούς Ἁγίους Πατέρες καί θά πρέπει νά ἀναπτύξουμε μιά νέα θεολογία ἀνεξάρτητη καί πέρα ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, μία «μεταπατερική θεολογία», προσαρμοσμένη στά σύγχρονα προβλήματα τοῦ κόσμου. Δέν εἶναι, ὅμως, αὐτό φοβερός ἑωσφορικός ἐγωισμός, τό νά λέγει κάποιος ὅτι εἶναι ἀνώτερος ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες; Ἡ ὑπέρβαση καί ἡ ἀπεξάρτηση τῶν πατρομάχων ἀπό τήν διδασκαλία καί τήν θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων, θά τούς ἀποδεσμεύσει καί θά τούς ἀφήσει ἐλεύθερους καί ἀνεξέλεγκτους νά πραγματοποιοῦν τά ἀπαράδεκτα οἰκουμενιστικά τους ἀνοίγματα μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους, μέ σκοπό τήν ψευδοένωση καί τήν ἐγκατάσταση τῆς ἀντίχριστης Πανθρησκείας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες πρέπει νά ξεπεραστοῦν, τονίζουν ἐμφαντικά οἱ πατρομάχοι. Τό διανοούμαστε αὐτό τό πράγμα; Δηλαδή οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενκῆς Συνόδου, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἅγιος Ἀχίλλιος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν ἄλλων Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶναι ξεπερασμένοι. Καταλαβαίνουμε ὅλοι μας σέ ποιά κατάντια καί βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχουν φθάσει!
Πολύ εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ὅτι «γνήσιο τέκνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καί ἡ ἐσχάτως ἀναφυεῖσα μεταπατερική ἤ νεοπατερική ἤ συναφειακή αἵρεση. Ἡ μεταπατερική ἤ νεοπατερική αἵρεση κάνει λόγο γιά τήν ὑπέρβαση, τό ξεπέρασμα, τήν περιθωριοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τούς σημερινούς, συγχρόνους δῆθεν «νέους πατέρες», τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστές. Στόχος αὐτῆς τῆς πατρομαχίας εἶναι ἡ προλείανση τῆς ὁδοῦ πρός τήν ψευδοένωση μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους, ἐφ’ ὅσον πλέον μεταίρονται τά ὅρια, «ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὅπως ἐπιτυχῶς ἀποδείχθηκε στό μεγάλο ἐπιστημονικό καί θεολογικό συνέδριο, πού διοργάνωσε πέρισυ τόν Φεβρουάριο τοῦ 2012 ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ θέμα : «Μεταπατερική αἵρεση καί πατερική θεολογία». Ἡ συναφειακή αἵρεση ἀφορᾶ τήν Ἱεραποστολή καί τόν Εὐαγγελισμό καί νοεῖται ὡς ἡ ἀποφυγή τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν νά ἐμφανισθοῦν, ἐνώπιον τῶν μή χριστιανῶν, ὡς διχασμένες λόγῳ τῶν δογματικῶν διαφορῶν τους. Γι’αὐτό καί καλοῦνται νά δείξουν ἑνότητα, θέτοντας σέ προτεραιότητα θέματα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί καταπιέσεως τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Αὐτό, ὅμως, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἱεραποστολή καί τό κήρυγμα νά στραφοῦν στήν διατύπωση τρόπων ἀποκαταστάσεως τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ὄχι στή μετάδοση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου[1]»[2].
Το τραγελαφικό, ὅμως, γιά τούς Οἰκουμενιστές εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀποδέχονται τήν μεταπατερική αἵρεση, δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, νά μήν χρησιμοποιοῦν καθόλου τούς ἁγίους Πατέρες εἴτε στίς ὁμιλίες, εἴτε στά κηρύγματα, εἴτε στήν Θεία Λειτουργία, διότι γνωρίζουν ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή θά χάσουν ἀμέσως τό ὅποιο ἔρεισμα ἔχουν στόν κλῆρο καί τόν λαό καί ἴσως καί τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Ἀλήθεια, πῶς μποροῦν οἱ Οἰκουμενιστές νά εἰσέρχονται στούς Ὀρθοδόξους Ἱερούς Ναούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἁγιογραφημένοι μέ ἁγίους Πατέρες; Πῶς μποροῦν νά λένε τό «Δι’εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν…»; Πῶς τελοῦν τήν Θεία Λειτουργία τῶν ἁγίων Πατέρων, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ ἁγίου Ἰακώβου κ. ἄ; Πῶς ἑορτάζουν τίς Κυριακές τῶν Ἁγίων Πατέρων μέ τήν τόσο πλούσια πατερική καί δογματική ὑμνογραφία; Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τῆς μεταπατερικῆς αἱρέσεως; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις, ἄς παύσουν, λοιπόν, νά χρησιμοποιοῦν τελείως τούς ἁγίους πατέρες, ἄς σταματήσουν νά εἰσέρχονται στούς Ἱερούς Ναούς, νά λένε τό «Δι’εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν…», νά τελοῦν τήν Θεία Λειτουργία καί νά ἑορτάζουν τίς Κυριακές τῶν Ἁγίων Πατέρων, διότι ἀλλιῶς ἀποδεικνύουν τήν ἀντιφατικότητα, τήν διπροσωπία καί τήν ὑποκρισία τους καί τό φρούδο τῆς κακοδοξίας τους.
Ἡ ἀναφορά μας στήν λεγομένη «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» Βόλου κρίνεται ἰδιαιτέρως ἐπιτακτική, διότι οἱ ἰθύνοντες αὐτῆς ἐπιμένουν καί συνεχίζουν ἀμετανόητοι, παρά τίς ὅποιες δηλώσεις καί ἐκδηλώσεις «μετανοίας», συμπεριφερόμενοι ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἄρειος, τήν οἰκουμενιστική διαβρωτική γιά τήν Ἐκκλησία τακτική τους. Ἐσχάτως, ἡ λεγομένη «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» διοργάνωσε ἀπό τίς 23 ἕως τίς 26 Μαΐου 2013 διεθνές συνέδριο στό Cluj-Napoca της Ρουμανίας μέ θέμα : «Ὀρθοδοξία καί συναφειακή θεολογία. Ἐναύσματα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική Παράδοση»[3], τό ὁποῖο θεωρεῖται ὡς ἡ συνέχεια τοῦ διεθνοῦς συνεδρίου, πού πραγματοποιήθηκε τόν Ἰούνιο τοῦ 2010 πραγματοποιήθηκε στό Βόλο μέ θέμα : «“Νέο-πατερική” σύνθεση ἤ “Μετά-πατερική” Θεολογία; Τό αἴτημα τῆς θεολογίας τῆς συνάφειας στήν Ὀρθοδοξία».
Δυστυχῶς, ἐπιβεβαιώνεται γι’ἀκόμη μία φορά ὁ Ἄπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα λέγει : «ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι ἐλεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν»[4]. Δηλαδή, «διότι ἐγώ γνωρίζω αὐτό˙ ὅτι μετά τήν ἔλευσή μου αὐτή καί τήν ἀναχώρηση, θά εἰσέλθουν μεταξύ σας ψευδοδιδάσκαλοι καί αἱρετικοί, σάν ἄγριοι λύκοι, οἱ ὁποῖοι δέν θά λογαριάζουν καθόλου τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά θά προσπαθοῦν νά τά παρασύρουν στίς πλάνες τους καί νά τά κατασπαράξουν ψυχικῶς. Καί ἀπό σᾶς τούς ἴδιους θά ἐγερθοῦν ἐγωπαθεῖς ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι θά διδάσκουν διεστραμμένες καί ψευδεῖς διδασκαλίες, γιά νά ἀποσποῦν τούς μαθητές ἀπό τόν ὀρθό δρόμο τῆς σωτηρίας».
Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ καρπός τῆς λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τόν λόγο αὐτό ἀποκαλοῦνται Θεοφόροι, ἐπειδή εἶναι τά δοχεῖα καί τά ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ ἐπίμονη καί ἐπίπονη ἄσκηση καί νηπτικούς ἀγῶνες ὑπέταξαν τό φρόνημα τῆς σαρκός στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στήν Ὀρθοδοξία δέν δύναται νά ὑπάρχει Θεολογία χωρίς ἄσκηση καί χωρίς Ἁγίους Πατέρες. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν λένε τίποτε νεοφανές, δέν γράφουν νέες φιλοσοφικές θεωρίες, ἀλλά, ἐπειδή εἶναι πνευματοφόροι καί ζοῦν μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ, ἑρμηνεύουν φωταγωγικῶς τίς ἀλήθειες, πού ὁ Χριστός ἅπαξ ἀπεκάλυψε στούς ἀνθρώπους. Ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγεῖ τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Αὐτό σημαίνει πώς δέν δύναται νά ὑπάρξει περίοδος τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν ὑπάρχουν Ἅγιοι Πατέρες. Αὐτό θά σήμαινε πώς σταμάτησε ὁ Παράκλητος νά «συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Δέν εἶναι, ὅμως, αὐτό ἀσυγχώρητη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα τοῦ ἀνυποστάτου τοῦ ὅρου «μεταπατερική θεολογία», ὁ ὁποῖος πέρα ἀπό καινοφανής, εἶναι ἀντιβιβλικός καί ἀνορθόδοξος, ἐπειδή ἀναιρεῖ τό βασικό κύτταρο τῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀδύνατη ἡ ὕπαρξη περιόδου μετά τούς Πατέρες, ἀφοῦ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία θά αὐξάνεται θεολογικά μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἀπορρίπτουμε τόν ὅρο «μεταπατερική θεολογία», ἐπειδή μᾶς ὁδηγεῖ κατ’εὐθείαν στήν αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία χωρίς Ἁγίους Πατέρες θά ἦταν ἕνα «ψευδεπίγραφο χριστιανικό προτεσταντικό μόρφωμα», πού δέν θά εἶχε καμμία σχέση μέ τήν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».
Ὅμως, «ἄς εἶσαι ὑπερδεδοξασμένος, Χριστέ ὁ Θεός μας», λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ἐπειδή θεμελίωσες στήν γῆ τούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρες ὡς φωστῆρες καί διά μέσου αὐτῶν μᾶς ὁδήγησες ὅλους στήν ἀληθινή πίστη». Αὐτή ἡ φράση «δι’αὐτῶν» εἶναι μεγίστης σημασίας, γιατί μᾶς δείχνει ὅτι μόνο μέσῳ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁδηγούμαστε στήν ἀληθινή πίστη. Ἔχουμε, βέβαια, σέ πρώτη θέση τήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά, ἐπειδή αὐτή σέ ἀρκετά σημεῖα εἶναι ἀσαφής καί δυσνόητη, χρησιμοποιοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες, μέ τά συγγράμματα καί τούς λόγους τῶν ὁποίων ἑρμηνεύουμε τήν Ἁγία Γραφή σωστά καί ὀρθόδοξα. Αὐτή, ἄλλωστε εἶναι καί μία εἰδοποιός διαφορά μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅτι δηλαδή, ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, στηριζόμαστε στήν Ἱερά Παράδοση, τήν Ἁγία Γραφή, τούς Ἁγίους Πατέρες καί τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, ἐνῶ οἱ Προτεστάντες, στηρίζονται μόνο στήν Ἁγία Γραφή (sola scriptura), ἀπορρίπτοντας τήν Ἱερά Παράδοση, τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀποδεικνυόμενοι ἐν τοῖς πράγμασι ὅτι εἶναι νέοι πατρομάχοι καί εἰκονομάχοι, μέ τούς ὁποίους, ὅμως, οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστές κάκιστα παρακάθονται μαζί τους, συναγελάζονται καί διαλέγονται ἐπί ἴσοις ὅροις στό παμπροτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.) ἤ καλύτερα Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων καί ΠΣΕύδους, προδίδοντας τούς Ἁγίους Πατέρες.
Ἐπικαιροποιώντας τόν λόγο μας, ὀφείλουμε νά χτυπήσουμε τό καμπανάκι τοῦ μεγάλου κινδύνου, πού διατρέχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τίς αἱρέσεις, ἰδίως ἀπό τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συγκεκριμένα ἡ χώρα μας, ἡ ἁγιοτόκος καί ἡρωοτόκος Ἑλλάδα, ἔχει γίνει ξέφραγκο ἀμπέλι τῶν αἱρέσεων. Πάνω ἀπό τετρακόσιες (400) αἱρέσεις δροῦν στόν τόπο μας (Ἱεχωβάδες, οἱ ὁποῖοι εἶναι τό κατάλοιπο, ἡ συνέχεια τοῦ Ἀρειανισμοῦ στήν ἐποχή μας, Πεντηκοστιανοί, Εὐαγγελικοί, Χιλιαστές, Παπικοί, Οὐνῖτες, Μονοφυσίτες, Νεοειδωλολάτρες, Νέα Ἐποχή, Νέα Τάξη πραγμάτων, Μασονία, Τεκτονισμός, Σιωνισμός κ. ἄ.). Κάθε καλοκαίρι κάνουν ἀπόβαση στήν Ἑλλάδα χιλιάδες Ἱεχωβάδες, Πεντηκοστιανοί καί Χιλιαστές μέ προσυλητιστικούς σκοπούς.
Ἐπίσης, πόσες φορές ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἤλεγξε τόν Παπισμό; Ἀπό τόν 11ο αἰ., πού οἱ Παπικοί ἀποσχίσθηκαν καί ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, πέρασαν 1000 χρόνια καί παραμένουν ἀμετανόητοι, ἀταπείνωτοι, ἐγωιστές, ἀλαζόνες καί οἰηματίες. Καί ὑπάρχουν Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνο ἤλεγξαν τόν Πάπα, ἀλλά ὑπέφεραν, ἐκδιώχθηκαν καί μαρτύρησαν ἐξαιτίας αὐτῶν, ὅπως εἶναι τόσοι ὁσιομάρτυρες στό Ἅγιον Ὄρος, στήν Ἱερά Μονή Ζωγράφου, στήν Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου, στίς Καρυές καί στήν Κύπρο, στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Καντάρας, πού μαρτύρησαν, ἐπειδή ἤλεγξαν τόν Πάπα, ὅπως ἐπίσης καί στήν μαρτυρική Σερβία.
Παραλλήλως, ὑπάρχει στίς ἡμέρες μας ὁ μέγας κίνδυνος καί ἀπειλή γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἀπό τόν Οἰκουμενισμό. Ὁ Οἰκουμενισμός, σύμφωνα μέ τόν σύγχρονο Ἅγιο Γέροντα τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδοξίας, Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, εἶναι ὄχι ἁπλά αἵρεση, ἀλλά παναίρεση. Ὅπως ἡ παγκοσμιοποίηση σέ πολιτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει τον κόσμο καί νά κάνει ἕνα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια κυβέρνηση, ἕνα παγκόσμιο νόμισμα, ἔτσι καί ὁ Οἰκουμενισμός σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει ὅλες τίς θρησκεῖες (διαθρησκειακός οἰκουμενισμός) καί ὅλες τίς αἱρέσεις (διαχριστιανικός οἰκουμενισμός) σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἀψηφώντας καί περιθωριοποιώντας τίς τεράστιες, γιγαντιαῖες καί χαώδεις δογματικές διαφορές καί ξεθεμελιώνοντας ἐκ βάθρων τά δόγματα καί τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁ Ἀρειανισμός ταλαιπώρησε πολλά χρόνια τήν ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ἔτσι καί ὁ Οἰκουμενισμός ταλαιπωρεῖ κι αὐτός ἐπί ἕνα καί πλέον αἰώνα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐμφανίσθηκε ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα (1902,1904,1920). Ὅπως γιά τόν Ἀρειανισμό συνεκλήθη Οἰκουμενική Σύνοδος, πού τόν καταδίκασε καί καθαίρεσε τούς ἀρχηγούς της, δέν πρέπει ἐπιτέλους καί γιά τόν Οἰκουμενισμό νά συγκληθεῖ μιά νέα Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξος ἤ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, χωρίς βεβαίως προκαθορισμένη οἰκουμενιστική σύνθεση, ἀλλά μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή παντός τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία θά τόν καταδικάσει καί θά καθαιρέσει τούς ἀρχηγούς της, γιά νά γαληνέψει ἔτσι τό πολυτάραχο καί θαλασσοδαρμένο σκάφος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας;
Νά, λοιπόν, σήμερα οἱ ἅγιοι Πατέρες. Πρός τήν αἰώνια ζωή προχωρώντας, ἄς ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς τό παράδειγμα τῆς ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πού μᾶς παρέδωσαν ὡς παρακαταθήκη οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαιτέρως οἱ σήμερον ἑορτάζοντες Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιά νά κληρονομήσουμε κι ἐμεῖς τα αἰώνια ἀγαθά τῆς ἀτελευτήτου Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν!
[1] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, « «Συναφειακές», «Μεταπατερικές» καί ἄλλες θεολογικές ἀναζητήσεις σέ συνέδριο τῆς θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου», Θεοδρομία ΙΒ4 (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2010) 496.
[2] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος περί Οἰκουμενισμοῦ, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 2013
[3] http://paterikiparadosi.blogspot.gr/23052013, http://www.amen.gr/article14045.
[4] Πράξ. 20, 29-30.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2021-06-15 12:54:41%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%cf%89%ce%bd-318-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%86%ce%bf%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84