«Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; Τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων»;
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
23-01-2013
Εἶναι φοβερή ἡ ἀποστολική περικοπή τοῦ Μεγάλου καί Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου ἀπό τήν Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, ὁ ὁποῖος τονίζει ἐμφαντικά : «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις˙ τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; Τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθαί μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ»[1].
Δηλ. «Μήν συνδέεστε στενά καί μήν συνοδοιπορεῖτε μέ τούς ἀπίστους. Διότι, ποιά συνάφεια καί ἀνάμιξη μπορεῖ νά ὑπάρχει μεταξύ τῆς δικαιοσύνης καί τῆς παρανομίας. Ποιά ἐπικοινωνία μεταξύ φωτός καί σκότους; Ποιά συνεννόηση καί συμφωνία μεταξύ Χριστοῦ καί διαβόλου; Τί κοινό μπορεῖ νά ἔχει ἕνας πιστός μέ ἕναν ἄπιστο; Ποιός συμβιβασμός καί ποιά συνύπαρξη μπορεῖ νά νοηθεῖ μεταξύ τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ναοῦ τῶν ειδώλων; Διότι ἐσεῖς – μήν τό ξεχνᾶτε – εἶστε ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, καθώς εἶπε ὁ Θεός ὅτι θά κατοικήσω μεταξύ τους καί μέσα τους καί θά περπατήσω άνάμεσά τους καί θά εἶμαι Ἐγώ ὁ δικός τους Θεός καί αὐτοί θά εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτό ἐξέλθετε ἀνάμεσα ἀπό τούς ἀπίστους καί ξεχωρισθεῖτε ἀπό αὐτούς μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς σας, λέει ὁ Κύριος, καί μήν πιάνετε τίποτα τό ἀκάθαρτο. Καί Ἐγώ θά σᾶς δεχτῶ μέ στοργή στήν Βασιλεία Μου. Καί θά εἶμαι γιά σᾶς Πατέρας, κι ἐσεῖς θά εἶστε υἱοί μου καί κόρες μου, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ».
Ἡ Κόρινθος τήν ἐποχή ἐκείνη, κατά τήν ὁποία ὁ Ἀπόστολος. Παῦλος κήρυττε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στόν ἐθνικό κόσμο, ἦταν ἕνα κοσμοπολίτικο κέντρο. Μιά πόλη, θά λέγαμε σήμερα μέ σύγχρονη ὁρολογία, παγκοσμιοποιημένη, πολυπολιτισμική. Μιά πόλη, στήν ὁποία συνωθοῦνταν λαοί, φυλές, γλῶσσες καί θρησκεῖες. Ὅλα ἀνακατωμένα καί ἀναμεμιγμένα. Μέσα σ’αὐτή τήν κοσμοπολίτικη πόλη, τήν πόλη τῆς τρυφῆς, τῆς χλιδῆς καί τῆς πολυτελείας, μόνο στό ἱερό τῆς Ἀφροδίτης ὑπηρετοῦσαν χίλιες ἱερόδουλες. Ἔχει παραμείνει ἡ παροιμιακή ἔκφραση «οὐ παντός πλήν εἰς Κόρινθον». Δηλ. ὁ καθένας μπορεῖ νά πάει παντοῦ, σ’ὅλο τόν κόσμο, ἐκτὀς ἀπό τήν Κόρινθο. Δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά πλεύσει, νά πάει στήν Κόρινθο, γιατί ἦταν πόλη πολυέξοδος καί πλούσια, μεγάλο καί κοσμικό κέντρο. Σ’αὐτή, λοιπόν, τήν πόλη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔμεινε καί κήρυξε ἐπί δεκαοκτώ ὁλόκληρους μῆνες, ἑνάμιση χρόνο. Στήν δεύτερη ἀποστολική περιοδεία, ἀφοῦ πέρασε ἀπό τήν Τρωάδα, τήν Σαμοθράκη, τούς Φιλίππους, τήν Θεσσαλονίκη, τήν Βέροια, τήν Μεθώνη καί τήν Ἀθήνα, ἔφθασε καί στήν Κόρινθο.
Ἦταν πολύ φυσικό, ἀφοῦ ἡ Κόρινθος ἦταν μιά κοσμοπολίτικη πόλη, ἕνα παγκοσμιοποιημένο κέντρο, νά συναντοῦν οἱ Χριστιανοί διάφορα προβλήματα. Καί ἰδιαιτέρως τό πρόβλημα τῆς σχέσεώς τους μέ τούς ἄλλους, τούς Ἑβραίους καί τούς εἰδωλολάτρες. Πῶς ἔπρεπε νά συμπεριφέρονται μ’αὐτούς; Τί σχέση ἔπρεπε νά ἔχουν ἀπέναντι τῶν ἀπίστων; Αὐτό εἶναι ἕνα θέμα, τό ὁποῖο σήμερα μᾶς ἀπασχολεῖ ἐντόνως. Ὁλόκληρη ἡ Εὐρώπη καί ἡ Ἑλλάδα ἔχει κατακλυστεῖ ἀπό πρόσφυγες, λαθρομετανάστες καί τζιχαντιστές, οἱ ὁποῖοι εἶναι Μουσουλμάνοι, δηλ. ἄπιστοι, καί κοντεύει νά ἰσλαμοποιηθεῖ. Διάφορες λύσεις καί ἀπαντήσεις προτείνονται, οἱ ὁποῖες, ὅμως, πολλές φορές βρίσκονται ἔξω ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Καί μάλιστα αὐτές οἱ ἀπαντήσεις δίδονται ἀρκετές φορές καί ἀπό ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά χείλη, ἀπό χείλη Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων. Θεωροῦν πώς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θά πρέπει νά ἀντιμετωπίσει αὐτή τήν πολυπολιτισμική κοινωνία, τίς πολλές φυλές καί γλῶσσες, οὐσιαστικῶς ἀποδεχομένη αὐτή τήν πολυπολιτισμικότητα καί ἐπιτρέποντας τούς μικτούς γάμους, ὄχι μόνο μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, ἀλλά καί μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἀλλοθρήσκων, τίς συμπροσευχές, τήν ἀνέγερση διαθρησκειακῶν ναῶν κ.ἄ.
Κάναμε αὐτή τήν σύγχρονη ἀναφορά στήν ἐπικαιρότητα, γιά νά φανεῖ πόσο ἔξω βρίσκονται μερικές φορές ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖο προδίδουν οἱ ὑπέρμαχοι τῆς πολιτισμικότητας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί δέν ἀκολουθοῦν τήν ὁδό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων.
Τί λέγει, λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν σέ μιά παρόμοια πολυπολιτισμική ἐποχή;
«Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις».
Ἑρμηνεύοντας ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, λέγει : Ὤ χριστιανοί, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους, ζητώντας τό κέρδος τους καί τήν ἀγάπη τους, μ’αὐτόν τόν τρόπο δείχνετε ὅτι μέ ἀγαπᾶτε, δηλ. μέ τό νά μήν σμίγετε μέ τούς ἀπίστους καί νά μήν κλίνετε στό μέρος τους, νά μήν ἔχετε σχέση μαζί τους. Δέν εἶπε «μήν σμίγετε», ἀλλά «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες», δηλ. μήν ἀδικεῖτε τό δίκαιο, μήτε κλίνετε καί προσπαθεῖτε μέ τούς ἀπίστους σ’ἐκεῖνα τά πράγματα, πού δέν εἶναι νόμιμα καί εὔλογα. Γιατί, τό «ἑτεροζυγεῖν» λέγεται γιά τήν ἄδικη ζυγαριά, ὅταν τό ἕνα μέρος τῆς ζυγαριᾶς κλίνει καί δέν στέκει στήν ἰσότητα καί τήν δικαιοσύνη. Νά μήν ἔχετε τό βάρος τῆς ζωῆς σας στούς ἀπίστους. Νά μήν ἔχετε σχέση μέ τούς ἀπίστους.
Ὁ ἱερός Φώτιος λέγει ὅτι τό «ἑταιροζυγοῦντες», πού γράφεται μέ «αι» σημαίνει, μαζί μέ τήν ἀνωτέρω ἔννοια, ὅπως τό ἑρμήνευσε ὁ ἱερός Θεοφύλακτος, ὅτι δέν πρέπει νά σμίγετε μέ τούς ἀπίστους, σάν μέ οἰκείους καί ἑταίρους, καθώς καί ὁ παλαιός νόμος τοῦ προφήτου Μωϋσέως προστάζει˙ «τά κτήνη σου οὐ κατοχεύσεις ἑτεροζύγῳ»[2], μέ τά ὁποία λόγια προστάζει ὅτι δέν πρέπει νά σμίγουμε τά κτήνη μας μέ ἑτέρου γένους ζῶα, οὔτε στό νά γεννήσουν, οὔτε στό νά κάνουν ἄλλη ὁποιαδήποτε ἐργασία. Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι παρμένη ἀπό τά ζῶα, πού ζεύγουν οἱ ἀγρότες στά χωράφια. Σύμφωνα μέ τήν παραπάνω σύσταση ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, δέν πρέπει νά ζεύγουμε στόν ἴδιο ζυγό ἕνα μοσχάρι μ’ἕνα γαϊδούρι. Γιατί, ἀλλοῦ θά πηγαίνει τό μοσχάρι καί ἀλλοῦ τό γαϊδούρι. Ἀλλοῦ θά στρέφεται τό ἕνα καί ἀλλοῦ τό ἄλλο. Δέν θά πηγαίνουν καί τά δύο σύμφωνα στόν ἴδιο ζυγό. Διά μέσου δέ τῶν ἀλόγων ζώων νομοθετεῖ ὅτι ἐμεῖς οἱ λογικοί ἄνθρωποι καί ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει μέ κάθε τρόπο νά ἀποφεύγουμε τήν ἕνωση καί κοινωνία τῶν ἀλλοπίστων καί ἀλλογενῶν. Καί οὔτε νά συγγενεύουμε μ’αὐτούς διά γάμου, οὔτε νά τούς παίρνουμε βοηθούς μας σέ πνευματική ἐργασία, ἐπειδή περισσότερο θά διαφθείρουν τούς κόπους μας παρά θά τούς αὐξήσουν. Ἔπειτα καί ποιά ἀνάγκη ὑπάρχει νά ἀνακατώνεις ἐσύ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός τήν εὐγένεια τῆς πίστεώς σου μέ τά νόθα καί μπαστάρδικα βλαστάρια τῆς κακοδοξίας; ρωτᾶ ὁ ἱερός Φώτιος. Ὁ δέ Θεοδώρητος ἑρμηνεύει : «Μή μιμήσησθε τούς ἑτέρως ἐννεύοντας βόας καί τόν ζυγόν κλίνοντας, τήν τῶν ἀπίστων ἀπάτην τῆς ἡμετέρας προτιμῶντες διδασκαλίας».
«Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ»;
Συνεχίζοντας ὁ Ἀπόστολος, συγκρίνει τήν ἀρετή καί εὐγένεια τῶν Κορινθίων μέ τήν κακία τῶν ἀπίστων. Καί καθώς ἕνας πατέρας, βλέποντας τόν υἱό του νά συναναστρέφεται μέ κακούς καί διεφθαρμένους ἀνθρώπους, λέγει σ’αὐτόν˙ «Παιδί μου, τί κοινωνία καί ἕνωση ἔχει ἡ δική σου εὐγένεια μέ τήν ἀχρειότητα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων»; ἔτσι καί ὁ Ἀπόστολος λέγει στούς Κορινθίους˙ «Ἐσεῖς, ὦ τέκνα μου πνευματικά, εἶστε αὐτόχρημα καί ὅλως διόλου δικαιοσύνη καί ἀρετή, ἐκεῖνοι δέ οἱ ἄπιστοι εἶναι ὅλως διόλου κακία καί ἀνομία˙ λοιπόν, τί κοινωνία καί συναναστροφή ἔχετε νά κάνετε ἐσεῖς μέ ἐκείνους»;
«Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ»;
Σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Νικόδημο, μέ κάθε τρόπο θέλοντας νά χωρίσει ὁ Ἀπόστολος τούς Χριστιανούς ἀπό τούς ἀπίστους, δέν εἶπε ποία κοινωνία καί ἕνωση ἔχουν οἱ υἱοί τοῦ φωτός μέ τούς υἱούς τοῦ σκότους, ἀλλά αὐτά τά ἄψυχα πράγματα, δηλ. τό φῶς καί τό σκότος, ἔβαλε ἀντί γιά πρόσωπα, τό ὁποῖο εἶναι μεγαλύτερο καί ἐνεργητικότερο στό νά καταπείσει τόν ἀκροατή. Ἔβαλε δέ καί τόν Χριστό καί τόν Βελίαρ, τό ὁποῖο στά ἑβραϊκά σημαίνει ἀποστάτης, ὅπως εἶναι ὁ διάβολος, καί μέ αὐτά ἔκανε τόν λόγο φοβερότερο καί δυσωπητικότερο. Ποιά σχέση ἔχει ὁ Χριστιανικός κόσμος τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης, τοῦ φωτός μέ τόν κόσμο τοῦ σκότους, τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἁμαρτίας;
«Ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου»;
Παρακάτω βάζει φανερῶς καί διορισμένως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τά πρόσωπα τοῦ πιστοῦ καί τοῦ ἀπίστου, γιά νά μήν φανεῖ ὅτι κατηγορεῖ ἁπλῶς καί ἀορίστως τήν κακία καί ἐπαινεῖ τήν ἀρετή.
«Τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος».
Οἱ μέν ἄπιστοι εἶναι ναοί εἰδώλων ἤ καί αὐτόχρημα εἴδωλα. Ἐσεῖς δέ οἱ πιστοί χριστιανοί εἶστε ναός Θεοῦ. Πῶς; Μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Ἅγιο Χρίσμα. Τό σῶμα τῶν Χριστιανῶν εἶναι ναός Θεοῦ. Ὄχι τέτοιου Θεοῦ, καθῶς μυθολογοῦν οἱ Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες), οἱ ὁποῖοι λατρεύουν θεούς νεκρούς καί ἄψυχα εἴδωλα, ἀλλά ζωντανοῦ Θεοῦ. Ποιά, λοιπόν, συγκατάθεση, δηλ. ὁμοιότητα καί ἕνωση εἶναι ἀνάμεσα σ’ἐσᾶς, τούς ναούς τοῦ ζῶντος Θεοῦ, στούς ὁποίους κατοικεῖ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καί ἀνάμεσα στά νεκρά καί ἀναίσθητα εἴδωλα, πού δέν εἶναι ναοί τοῦ Θεοῦ; Βέβαια καμμία.
«Καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός».
Γιά νά μήν φανεῖ ὅτι κολακεύει τούς Κορινθίους ὁ θεῖος Ἀπόστολος, γι’αὐτό παρακάτω φέρνει μαρτυρία ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ὅτι οἱ χριστιανοί εἶναι ναός Θεοῦ. Τό νά κατοικήσει, λοιπόν, μέσα σ’ἐμᾶς τούς Χριστιανούς ὁ Θεός, αὐτό τό προξενεῖ ἡ καθαρότητα τῆς προτέρας ζωῆς μας. Τό δέ νά περπατήσει μέσα μας ὁ ἴδιος ὁ Θεός, αὐτό τό προξενεῖ ἡ μετά τήν ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ ἐνάρετη πολιτεία μας. Γιατί, ὅταν καθαρισθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τά πάθη, τότε κατοικεῖ σ’αὐτόν ὁ Θεός. Ὅταν πάλι μετά ἀπό αὐτά κινεῖται ὁ ἄνθρωπος καί προκόπτει σέ θεάρεστα ἔργα, τότε λέγεται ὅτι ὁ Θεός περπατᾶ μέσα στήν καρδιά του, δείχνοντας γνωστῶς σ’αὐτόν ἐνεργή τήν Χάρι του καί ἐμφανίζοντας μέ πνευματικές κινήσεις καί θεῖες ἐμπνεύσεις τό ἅγιο θέλημά Του. Γιατί τότε ὁ κοινός ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν κτισμάτων Θεός γίνεται μέ ἐξαίρετο καί ξεχωριστό τρόπο προσωπικός Θεός τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου. Γι’αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἀνεβαίνει στήν τάξη καί τό μέτρο τῶν παλαιῶν πατριαρχῶν, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ, τῶν ὁποίων ὁ Θεός τῶν πάντων λεγόταν μέ ἰδιαίτερο τρόπο Θεός˙ «Ἐγώ εἰμί ὁ Θεός Ἀβραάμ καί ὁ Θεός Ἰσαάκ καί ὁ Θεός Ἰακώβ»[3].
«Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος».
Ἀφοῦ, λοιπόν, ἐσεῖς οἱ Χριστιανοί εἶστε ναοί τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός κατοικεῖ μέσα σας, τί σχέση πρέπει νά ἔχετε ἐσεῖς μέ ὅλους τούς ἄλλους ἀπίστους; Νά βγεῖτε ἀνάμεσα ἀπ’αὐτούς τούς ἀπίστους καί νά ξεχωρίσετε. Σήμερα ἐμεῖς κάνουμε τό ἀντίθετο. Λένε συνεχῶς οἱ οἰκουμενιστές, οἱ θρησκειολόγοι καί οἱ φιλόσοφοι : «Τί διαφέρουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀπό τούς ἄλλους; Τό ἴδιο εἴμαστε. Εἴμαστε ἄραγε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους; Εἴμαστε ἐμεῖς καλύτεροι ἀπό τούς Μουσουλμάνους καί τούς Ἑβραίους»; Ὅμως, πρέπει νά πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὅτι ἔχουμε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἴμαστε ναός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα μας. Πρέπει νά ἐξέλθουμε καί νά ξεχωρίσουμε ἀπό τούς ἀπίστους. Πρέπει οἱ Χριστιανοί νά εἴμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό ἀπό τούς ἄλλους.
«Καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς».
Πολύ σκληρός αὐτός ὁ λόγος! Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεωρεῖ ὅτι ὁ ἄπιστος, ὁ εἰδωλολάτρης, ὁ Μουσουλμάνος, ὁ Ἑβραῖος, ὁ αἱρετικός εἶναι ἀκάθαρτος. Νά μήν ἀγγίζετε, λέγει, πρός τούς ἀκαθάρτους.Σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν εἶπε «μήν κάνετε ἄτοπα καί ἀκάθαρτα ἔργα», ἀλλά εἶπε τό μεγαλύτερο, δηλ. οὔτε νά ἀγγίζετε σ’αὐτά. Δύο εἰδῶν εἶναι ἡ ἀκαθαρσία˙ μία τοῦ σώματος καί ἄλλη τῆς ψυχῆς. Τῆς ψυχῆς ἀκαθαρσία εἶναι οἱ αἰσχροί καί σαρκικοί λογισμοί, οἱ μνησικακίες, οἱ δολιότητες, οἱ συνδυασμοί, οἱ συγκαταθέσεις τῆς ἁμαρτίας, τό νά βλέπει κάποιος μέ ἐπιθυμία τά ὄμορφα πρόσωπα, τό νά γλυκαίνεται στά αἰσχρά λόγια καί τό νά μολύνει τίς ἄλλες αἰσθήσεις μέ τίς βλαβερές καί ἐμπαθεῖς ἡδονές. Τοῦ σώματος ἀκαθαρσίες εἶναι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ ὁμοφυλοφιλία καί κάθε ἄλλη ἀσέλγεια, πού γίνεται μέ τά ἔργα. Γι’αὐτό θέλει ὁ Θεός καί ὁ θεῖος Ἀπόστολός Του νά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί καθαροί ἀπ’ὄλ’αὐτά καί κατά τήν ψυχή καί κατά τό σῶμα. Βγεῖτε, λοιπόν, ἐσεῖς οἱ χριστιανοί ἔξω ἀπό τήν συναναστροφή τῶν ἀπίστων ἀνθρώπων καί τήν κοινωνία τῶν πονηρῶν ἔργων καί ἀφορισθεῖτε, δηλ. σταθεῖτε κατ’ἰδίαν χωριστά ἀπό αὐτούς καί καθαρισθεῖτε καί τότε θά σᾶς δεχθῶ. Διότι, ὅταν ἐσύ ὁ χριστιανός χωρισθεῖς ἀπό τούς πονηρούς ἀνθρώπους καί τά κακά ἔργα, τότε θά ἑνωθεῖς μέ τόν Θεό.
«Καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθαί μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ».
Καταλήγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ τόν προφήτη Ἱερεμία, ὁ ὁποῖος προφήτευσε ἄνωθεν τήν ἀναγέννηση τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τήν υἱοθεσία, πού λάβαμε οἱ χριστιανοί[4]. Καί θά εἶμαι γιά σᾶς Πατέρας κι ἐσεῖς θά εἶστε υἱοί μου καί κόρες μου, λέγει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ.
Καί κατακλείει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τήν ἀποστολική περικοπή, λέγοντας : «Ἐφ’ὅσον, λοιπόν, ἀγαπητοί, ἔχουμε αὐτές τίς μεγάλες ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος, ἀγωνιζόμενοι καί συνεχῶς προχωρώντας μέχρι τέλους στόν δρόμο τῆς ἁγιότητος, μέ φόβο Θεοῦ». Ἀμήν!
[1] Β΄ Κορ. 6, 14-18.
[2] Λευϊτ. 19, 19.
[3] Ἔξ. 3, 6 καί Ματθ. 22, 32.
[4] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη 1990, σσ. 110-114.
https://sotiriosnavs.com/wp-content/uploads/2020/05/IMG_20200508_130841-rotated.jpg2020-10-03 10:14:48%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%84-%ce%ba%ce%bf%cf%81-6-14-18