ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος 06-12-2021
Δυστυχῶς, αὐτό, πού ἀπευχόμασταν νά γίνει, ἔγινε. Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Φραγκῖσκος ἦρθε γι’ ἀκόμη μία φορά στήν Ἑλλάδα μέ τήν πρόσκληση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί τήν συγκατάθεση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Β΄. Παίχτηκε καί πάλι περίπου τό ἴδιο στημένο θέατρο, ὅπως καί ἄλλοτε, τόν Μάιο τοῦ 2001, μέ τήν ὑποδοχή τοῦ τότε Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β΄ ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο καί τήν συνοδεία του. Ἐκτός ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, τόν Φραγκῖσκο ὑποδέχθηκαν στήν Ἀρχιεπισκοπή οἱ ἐπίσης παπόφιλοι, παπόδουλοι, κοπέλια τοῦ Πάπα, κατά τήν ἐπιτυχημένη ἔκφραση τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, καί οἰκουμενιστές ρασοφόροι Δημητριάδος Ἰγνάτιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, Φαναρίου Ἀγαθάγγελος, Ὠρεῶν Φιλόθεος, Ἀρχιμ. Βαρνάβας Θεοχάρης, Ἀρχιμ. Ἰγνάτιος Σωτηριάδης, Πρωτοπρεσβ. Θωμάς Συνοδινός, Πρωτοπρεσβ. Ἐμμανουήλ Παπαμικρούλης καί Ἀρχιδιάκονος Ἰωάννης Μπούτσης.
Κρίνεται, λοπόν, ἄξιο καί δίκαιο νά ὑπολογίσουμε τά κέρδη καί τίς ἀπώλειες, πού ἀποκόμισαν ὁ Πάπας καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος[1], μέ βάση τά κείμενα τῆς συναντήσεως[2].
Α΄. Κέρδη καί ἀπώλειες τοῦ Πάπα
1. Τί κέρδισε ὁ Πάπας;
α) Πέτυχε τήν ἀναγνώριση καί νομιμοποίησή του ὡς ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου καί ἐπισκόπου Ρώμης, ἀφοῦ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τόν προσφώνησε ὡς «Ἁγιώτατο», «ἀδελφό», «χριστιανό ἡγέτη», «ἱκανό καί ταπεινό ἐργάτη τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου» καί μάλιστα ὡς ὑπεύθυνο γιά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν. Δέν τόν ἐνδιέφερε ἡ πρόσκλησή του ἐκ μέρους τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου καί τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ὡς ἀρχηγοῦ κράτους. Ἤθελε ἐκκλησιαστική ἀποδοχή, τήν ὁποία, δυστυχῶς, τοῦ παρεῖχε γι’ ἀκόμη μία φορά (μετά τήν προηγούμενη ἔλευση τοῦ πάπα στήν Λέσβο τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2016 καί τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016) ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Β΄. Ἄν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν τόν δεχόταν οὔτε ἐθιμοτυπικά στήν Ἀρχιεπισκοπή, ὁ Πάπας δέν θά ἐρχόταν.
β) Ἀχρήστευσε ὅλη τήν παραδοσιακή αὐστηρή στάση τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐξαφάνισε στήν πράξη τίς χαώδεις δογματικές διαφορές, πού χωρίζουν ἐμᾶς, τούς Ὀρθοδόξους, ἀπό τούς αἱρετικούς Παπικούς. Πουθενά στά κείμενα τῆς συναντήσεως δέν ἔγινε λόγος γιά τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ. Αὐτό ἀποτελεῖ τήν καρδιά, τήν οὐσία τοῦ προβλήματος. Αὐτό θά κατακεραύνωνε ἐκκλησιολογικά καί θεολογικά τόν Πάπα. Ἀντίθετα, ἀναγνωρίστηκε πώς Ὀρθοδοξία καί Παπισμός εἶναι δῆθεν «ἀδελφές ἐκκλησίες» καί ὅτι Ὀρθόδοξοι καί Παπικοί ἔχουμε δῆθεν κοινή πίστη καί κοινή κληρονομιά, κοινό Κύριο καί κοινή εὐθύνη γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου στόν κόσμο, κοινές ρίζες ἀποστολικές, ὅτι ὀφείλουμε νά ἐπουλώσουμε τίς πληγές τῆς ἀνθρωπότητος μέ τό ἔλαιο τῆς ἀγάπης καί ὅτι πρέπει νά φτάσουμε στήν ἀναγκαία κάθαρση τῆς ἱστορικῆς μνήμης. Ἡ παραδοσιακή εἰκόνα τῶν μεγάλων θεολογικῶν διαφορῶν καταστράφηκε.
γ) Ἀκόμη καί στήν στημένη, εὔκολη καί ἀνειλικρινή «συγγνώμη», πού ζήτησε ἀπό τόν Θεό καί τούς ἀδελφούς γιά τά σφάλματα, πού διέπραξαν οἱ Παπικοί εἰς βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, βγῆκε νικητής. Ἔδειξε ἐν πρώτοις, χωρίς κόστος, τήν εἰκόνα ἑνός εἰρηνικοῦ ἡγέτου. Φραστικά καί λεκτικά κέρδισε τίς ἐντυπώσεις, χωρίς στήν πράξη νά προσφέρει τίποτε. Ἡ αἴτηση συγγνώμης ἔγινε τίς τελευταῖες δεκαετίες διπλωματικό ὅπλο, πού τό χρησιμοποιεῖ συχνά ὁ Πάπας, γιατί, ἐνῶ εἶναι ἀνέξοδο, ἔχει καλά ἀποτελέσματα, ἔστω κι ἄν εἶναι ψεύτικη καί ὑποκριτική, κατά τό δόγμα τῶν Ἰησουϊτῶν «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα». Γύρω ἀπό τήν ἐντυπωσιακή αὐτή «συγγνώμη» δημοσιογραφοῦντες καί οἰκουμενιστές ἔστησαν θριάμβους. Ἄν ἡ συγγνώμη καί ἡ μετάνοιά του ἦταν εἰλικρινεῖς, θά ἔπρεπε νά ζητήσει συγγνώμη γιά τίς πάμπολλες αἱρέσεις του, ἰδίως γιά τό Filioque, τό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας, τό ἀλάθητο καί τήν ἐπάρατη Οὐνία καί νά τά καταργήσει πάραυτα.
δ) Ἐμφάνισε στά μάτια τῆς κοινῆς γνώμης, τῶν ἀπληροφορήτων καί ἐκκοσμικευμένων, πού δέν κρίνουν μέ ἐκκλησιαστικά, ἀλλά μέ κοσμικά κριτήρια, ὅτι οἱ ἀντιδρῶντες στήν ἐπίσκεψή του εἶναι παραθρησκευτικοί, ἀκραῖοι, φανατικοί, φονταμενταλιστές.
Στό σημεῖο αὐτό ὀφείλουμε νά συγχαροῦμε τόν πολιό Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρσβύτερο π. Ἰωάννη Διώτη, ὁ ὁποῖος βρῆκε τό θάρρος καί τήν τόλμη νά φωνάξει μπροστά στήν Ἀρχιεπισκοπή, ὅταν ὁ Πάπας κατέβαινε ἀπό τό ἀμάξι του, «Πάπα, εἶσαι αἱρετικός»[3]! Ἡ φωνή του ἐκείνη τήν στιγμή ἐξέφρασε τήν διαχρονική στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ.
ε) Ἐνέτεινε ἀκόμη περισσότερο τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης τοῦ παραδοσιακοῦ καί ζωντανοῦ τμήματος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίζεται ἀπό τούς ἐκκοσμικευμένους, τούς ἀδιάφορους, τούς ἀπληροφόρητους, τούς πολιτικούς, τούς μασόνους, τούς παπόφιλους καί τούς οἰκουμενιστές.
στ) Ἐνεθάρρυνε τούς ἐν Ἑλλάδι Παπικούς καί ἰδιαιτέρως τῶν νησιῶν νά ἐντείνουν τίς προσπάθειές τους γιά τήν ἀπόκτηση προνομίων, πού οὔτε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει.
ζ) Ἐμφανίστηκε ὡς ἀθώα περιστερά καί προστάτης τῶν ἀδικημένων καὶ τῶν κακοπαθούνων «προσφύγων», ἐνῶ εἶναι γνωστή καί καταγεγραμμένη ἡ εὐθύνη τοῦ Βατικανοῦ, ὡς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς δύναμης, στίς παγκόσμιες ἀναταραχές καὶ ἀνακατατάξεις.
2. Τί ἔχασε ὁ Πάπας;
Ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού ἔχει ζωντανή σχέση μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔμεινε παγερά ἀδιάφορη, οὐδέτερη ἤ ἀπορριπτική. Οἱ ἄδειοι δρόμοι τῶν Ἀθηνῶν καί τῆς Λέσβου καί ἡ ἀπουσία κόσμου, πού στήνεται, γιά νά τόν ὑποδεχτεῖ, ὅπου πηγαίνει, καθώς καί ἡ ἀνάγκη νά προστατευτεῖ ἀπό χιλιάδες ἀστυνομικούς, μπράβους καί σεκιουριτάδες, πού μετέβαλαν τήν Ἀθήνα καί τήν Λέσβο σέ ἀστυνομικό κράτος, μέ ἔκδηλη τήν δυσφορία καί ταλαιπωρία τῶν πολιτῶν, δείχνουν ὅτι ὁ Πάπας μπορεῖ νά κέρδισε τούς πολιτικούς, τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τούς σύν αὐτῷ, ἀλλά ἄφησε ἐντελῶς ἀδιάφορο τόν Ἑλληνικό λαό.
Β΄. Κέρδη καί ἀπώλειες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
1. Τί κέρδισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος;
α) Κέρδισε τίς ἐπευφημίες καί τούς ἐπαίνους τῶν ἐκκοσμικευμένων, τῶν ἀπληροφορήτων, τῶν πολιτικῶν, τῶν λατινοφρόνων καί τῶν οἰκουμενιστῶν γιά ἕνα ἀκόμη ἄνοιγμά του πρός τόν ἀντίχριστο Πάπα καί ἰδίως γιά τήν «τόλμη» του νά ἀναγκάσει τόν Πάπα νά ζητήσει συγγνώμη γιά τά σφάλματα, πού διέπραξαν οἱ Παπικοί εἰς βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
β) Διευκόλυνε τήν πρόσβασή του στίς ὑπηρεσίες τοῦ Βατικανοῦ καί στήν ἔγκριση βατικάνειων κονδυλίων.
γ) Ἐξασφάλισε τήν ἀποδοχή καί προτίμηση τοῦ Βατικανοῦ νά τόν ἀντιμετωπίζει ὡς ἕνα ἀπό τούς κύριους φιλοπαπικούς Ὀρθοδόξους ἡγέτες.
δ) Διασφάλισε τήν εὐαρέσκεια τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀφοῦ ἐνώπιον τοῦ Πάπα, τόν ἀναγνώρισε ὡς «Πρῶτο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας», στηρίζοντας τήν φρικτή αἵρεση ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσων.
ε) Ἐξασφάλισε γι’ ἀκόμη μία φορά τήν εὐαρέσκεια τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, μέ τό νά ἐπευλογήσει καί ἀποδεχθεῖ τούς χειρισμούς τῆς πολιτείας στό θέμα τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα, ὑπακούοντας στά κελεύσματα τοῦ Καίσαρος.
2. Ζημιές, πού προκάλεσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
Μπορεῖ σέ κοσμικό-πολιτικό ἐπίπεδο νά κερδήθηκαν τά ἀνωτέρω, ἀλλά σέ ἐκκλησιαστικό-πνευματικό ἐπίπεδο, ὡς ἐκκλησιαστικός «ἡγέτης», ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν κέρδισε τίποτα.
α) Κατέλυσε τήν Ἁγία Γραφή, τούς Ἱερούς καί Θείους Κανόνες καί τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού ἀπαγορεύουν τήν ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς.
β) Περιφρόνησε τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους, πού κατεδίκασαν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση.
γ) Προσέβαλε τούς Ἁγίους Πατέρες, τούς ἐκκλησιαστικούς ἄνδρες, τούς παραδοσιακούς καί ἐγκρίτους ἀκαδημαϊκούς θεολόγους, τούς κανονολόγους καί τούς Γέροντες, πού ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ.
δ) Συνέχισε τήν ἀλλαγή τῆς αὐστηρῆς παραδοσιακῆς θέσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός τόν Παπισμό.
ε) Ἀναγνώρισε τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκῖσκο ὡς ἐκκλησιαστικό ἡγέτη καί ἐπίσκοπο Ρώμης, ἀφοῦ τόν προσφώνησε ὡς «Ἁγιώτατο», «ἀδελφό», «χριστιανό ἡγέτη», «ἱκανό καί ταπεινό ἐργάτη τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου» καί μάλιστα ὡς ὑπεύθυνο γιά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν.
στ) Προέταξε ἕνα θέμα ἐθνικό (Ἐπανάσταση 1821)πάνω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη.
ζ) Κατέστησε τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν προτεκτοράτο τοῦ Βατικανοῦ, ἀφοῦ δήλωσε στόν Πάπα ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν καί ὅλες της οἱ δομές θά εἶναι στήν διάθεσή μας».
η) Ἐνέτεινε τόν συγχρωτισμό καί τόν συγκρητισμό, ἐνισχύοντας τήν εἰκόνα τοῦ λαϊκοῦ ἤ πρακτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δίνοντας τήν ἐντύπωση, μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς εἰκόνας, ὅτι Ὀρθοδοξία καί Παπισμός μποροῦν νά εἶναι ἑνωμένοι στήν διαφορετικότητα καί νά συνεργάζονται σέ θέματα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου αἰσθητηρίου τῶν πιστῶν, ὥστε νά μήν διακρίνουν πλέον μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ἀληθείας καί ψεύδους.
θ) Κατέλυσε τό δόγμα τῆς ἀποκλειστικότητος τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μιᾶς καί Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ὡς τῆς μοναδικῆς κιβωτοῦ σωτηρίας, περιπίπτοντας στήν αἱρετική ἀρχή τῆς περιεκτικότητας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία μέσα στήν ἴδια Ἐκκλησία περιέχονται καί οἱ αἱρέσεις, ὅπως ὁ Παπισμός.
ι) Προέβαλε τήν ληστρική, αἱρετική, βατικάνεια, οὐνιτική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016).
ια) Στήριξε τήν συνέχιση τοῦ ἀλυσιτελοῦς καί οἰκουμενιστικοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν.
ιβ) Διετύπωσε τήν οἰκουμενιστική καί αἱρετική θεωρία περί «διηρημένης ἐκκλησίας», λέγοντας ὅτι «δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά ἀφήνουμε διῃρημένο τόν ἄρραφο χιτῶνα τοῦ Κυρίου».
ιγ) Ἔδωσε τήν εἰκόνα Προκαθημένου μέ παπικές προδιαγραφές, πού ἀκολουθεῖ τόν ἀλάθητο Πάπα. Ἔδειξε σέ παγκόσμια κλίμακα γι’ ἀκόμη μία φορά τόν φιλοπαπισμό του καί τήν συμπόρευσή του μέ τούς Οἰκουμενιστές, πρός μεγάλη χαρά τῶν φίλων καὶ συνεργατῶν του, μέ τούς ὁποίους ἀποδομεῖ σιγά-σιγὰ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή.
ιδ) Ἀποκάλυψε ὅτι ὁ ἴδιος καί οἱ περί αὐτόν βρίσκονται πολύ μακρυά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων.
ιε) Ἔδειξε ὅτι στηρίζει τήν ἀλυσιτελῆ πολιτική τῆς Ἑλληνικῆς Κυβέρνησης καί τοῦ Βατικανοῦ στό θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ προσφυγικοῦ καί τόν σχεδιασμένο ἐποικισμό τῆς Χώρας μας καί τῆς Εὐρώπης μέ Μουσουλμάνους πρόσφυγες, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ μέ βεβαιότητα στόν ἀφελληνισμό καί τόν ἐξισλαμισμό τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Εὐρώπης.
ιστ) Ἔχασε, ἐξαιτίας αὐτῶν καί πολλῶν ἄλλων, τήν ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Ἔχει βέβαια τήν ἀποδοχή τῶν κοσμικοφρόνων, τῶν ἀδιαφόρων, τῶν πολιτικῶν, τῶν παποφίλων καί τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἔγινε κι αὐτός μέρος τοῦ κόσμου ὑπό ἠθική ἔννοια, ἀφοῦ δέν πράττει τά θεάρεστα, ἀλλά τά ἀνθρωπάρεσκα. Ὁ κόσμος δέν τόν ἀπορρίπτει. Ὅμως, οἱ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του γνωρίζουμε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα τοῦ Θεοῦ.
3. Ἡ μεταπατερικότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
ιζ) Λύπησε, ντρόπιασε καί προσέβαλε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ σύν αὐτῷ, μεταπατερικῷ τῷ τρόπῳ, τούς ἑορτάζοντας ἀντιαιρετικούς καί ἀντιπαπικούς ἁγίους αὐτοῦ τοῦ τριημέρου.
Λύπησε, ντρόπιασε καί προσέβαλε, ἐν πρώτοις, τόν μεγάλο δογματολόγο, ὅσιο καί θεοφόρο πατέρα ἡμῶν Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό (04-12), ὁ ὁποῖος ἀγωνίστηκε, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας καί ὑπέρ τῶν ἁγίων καί ἱερῶν εἰκόνων. Δέν ἄρθρωσε λέξη μπροστά στόν Πάπα κατά τῶν ἀγαλμάτων καί τῆς θρησκευτικῆς ζωγραφικῆς, πού διέπουν τόν Παπισμό.
Λύπησε, ντρόπιασε καί προσέβαλε, ἐν συνεχείᾳ, τούς ἁγίους ἐνδόξους ὁσιομάρτυρες Καρεώτες Ἁγιορεῖτες μοναχούς καί τόν ἅγιο ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα Κοσμᾶ, τόν Πρῶτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους (05-12), οἱ ὁποῖοι ἤλεγξαν τούς λατινόφρονες, τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τόν Παλαιολόγο καί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄ Βέκκο, μέ ἀποτέλεσμα ὁ μέν ἅγιος Κοσμᾶς νά ἀπαγχονιστεῖ, οἱ δέ ὑπόλοιποι Ἁγιορεῖτες νά ἀποκεφαλιστοῦν, ἐπειδή δέν δέχτηκαν τήν ὑποταγή τους στόν Πάπα.
Λύπησε, ντρόπιασε καί προσέβαλε, τέλος, καί τόν πρώτου μεγέθους ἀστέρα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία μας, τόν ἐν ἁγίοις πατέρα ἡμῶν Νικόλαο Ἐπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας τόν θαυματουργό (06-12).
Ὁ ἅγιος Νικόλαος ἐν ζωῇ, κατά τήν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ., βλέποντας ὅτι ὁ πρωτομάχος, θεομάχος και αἰρετικός Ἄρειος κατάφερνε νά ἀποστομώνει ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς μέ τό μιαρό του στόμα, ἰσχυριζόμενος ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κτίσμα και ὄχι Θεός, κινούμενος μέ θείο ζήλο, σηκώθηκε ἀπο’κεῖ πού καθόταν, καί πῆγε καί ἔδωσε στόν Ἄρειο ἕνα ράπισμα τόσο δυνατό, πού σείσθηκαν ὅλα τά μέλη του[4].
Ἀλλά καί μετά θάνατον, τόν 11ο αἰ., ἔδειξε ὁ ἅγιος Νικόλαος τό ἀντιπαπικό του φρόνημα. Διότι, στό Μπάρι τῆς Ἱταλίας, ὅπου βρισκόταν τό ἱερό του λείψανο, κάθε χρόνο στίς 9 Μαΐου, πού ἔγινε ἡ ἀνακομιδή του, γινόταν πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Καί συνέβαινε κάθε χρόνο τό ἐξῆς θαυμαστό καί ὑπερφυσικό γεγονός : Ὅταν ὁ Ὀρθόδοξος ἱερεύς ἄρχιζε τήν Θεία Λειτουργία, τότε ἄρχιζε καί τό ἅγιο Λείψανο νά τρέχει Μύρο ἀπο τίς δύο πτέρνες τῶν ποδῶν Του. Καί ἦταν τόσο πολύ τό Μύρο, ὥστε φαινόταν ὅτι τρέχουν δύο βρύσες. Γι᾽ αὐτό καί ἔβαζαν μεγάλα ἀγγεῖα καί κάδους, γιά νά τό συλλέγουν. Γιατί τό ἔστελναν παντοῦ γιά θεραπεία ἀσθενούντων. Ὅταν, ὅμως, τελείωνε ἡ Θεία Λειτουργία, σταματοῦσε καί ἡ ροή τοῦ Μύρου. Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἱερεῖς, πού τελοῦσαν τήν Θεία Λειτουργία, τήν τελοῦσαν ἀργά-ἀργά, ὥστε νά συλλέγουν περισσότερο Μύρο!
Ἀλλά, ὅταν ἡ Δύση καί τό Μπάρι προσχώρησε στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, τότε σταμάτησε τό Μύρο νά τρέχει. Τελοῦσε βέβαια καί ὁ παπικός καρδινάλιος τήν παπική «λειτουργία», ἀλλά δέν ἀνέβλυζε τό Μύρο. Ὅταν, ὅμως, καλοῦσαν Ὀρθόδοξο ἱερέα, γιά νά τελέσει τήν Θεία Λειτουργία, τότε τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου ἀνέβλυζε Μύρο, ὅπως πρῶτα.
Τί μᾶς λέγει αὐτό; Αὐτό τό σημεῖο μᾶς λέγει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι ἀληθινή, ἐνῷ ἡ πίστη τῶν παπικῶν εἶναι ψεύτικη, εἶναι αἱρετική πλάνη[5].
Δέν ὄφειλε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἀκολουθῶντας τόν ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Νικόλαο, νά ὐπενθυμίσει τά ἀνωτέρω καί νά δώσει ἠχηρό ράπισμα στόν ἐπί κεφαλῆς τῆς αἱρετικῆς παρασυναγωγῆς τοῦ Παπισμοῦ Φραγκῖσκο, πού ἀποτελεῖ ἀναβίωση τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἤ ἀλλιῶς ἕναν σύγχρονο νεοαρειανισμό;
Μήπως οἱ ἀβροφροσύνες, οἱ ἐθιμοτυπίες, οἱ κολακίες, οἱ ἀγαπολογίες, ἡ πολιτική ὀρθότητα, τό περιβάλλον, ἡ κλιματική ἀλλαγή, τό προσφυγικό, τά ἐθνικά θέματα, ὁ κορωναϊός καί ἄλλες σκοπιμότητες εἶναι παραπάνω ἀπό τήν ὀρθή πίστη;
Μήπως θά’ πρεπε, ἐν τέλει, ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὡς «Κανών Πίστεως», νά δώσει ἠχηρό ράπισμα καί στούς δύο προαναφερθέντες Πάπα καί Ἀρχιεπίσκοπο;
Ἐπίλογος
Ὁ Πάπας ἔφυγε μέν σωματικῶς ἀπό τήν Ἑλλάδα, ἀλλά οὐσιαστικά ἔμεινε. Εἶναι διαρκῶς παρών ὡς νοοτροπία στήν Ἑλλάδα καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος˙ ὡς νοοτροπία κοσμική, φιλοχρήματη, φιλοεξουσιαστική, φιλόσαρκη, φιλοσιωνιστική, φιλομασονική, ἀντιπατερική, ἀντισυνοδική καί ἀντορθόδοξη. Καί τούς διαφεντεύει μέ τούς φιλοπαπικούς ἐπιτρόπους του, τούς ἀποκρισαρίους καί τούς βικαρίους του. Καταντήσανε σιγά-σιγά Οὐνῖτες.
Μόνη λύση σ’αὐτό τό κατάντημα εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τούς λατινόφρονες καί ἡ ὀχύρωση ἀπό τήν αἵρεση καί τό σχίσμα, μέ τό κτίσιμο προστατευτικοῦ τείχους ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἡ Ἱερά, Κανονική καί Ἁγιοπατερική διακοπή μνημονεύσεως[6] (ἀποτείχιση) καί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ ὅσους κοινωνοῦν μέ τόν κατεγνωσμένο, ἀναθεματισμένο, ἀκοινώνητο, σχισματικό, αἱρετικό, ἀντίχριστο Πάπα.
Κατακλείοντας τό παρόν κείμενό μας,ὁμολογοῦμε ὅτι «πάσα ἡ τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν Ποίμνη ἕν σῶμα ἐστίν, ὑπό μιᾶς κεφαλῆς διοικούμενον, ὅς ἐστί Χριστός Ἰησοῦς».
Ὁμολογοῦμε, ἐπίσης, ὅτι οἱ Λατίνοι, μή ἀφήσαντες ἀπαράτρεπτα καί ἀμώμητα τά κυριώτερα τῆς Πίστεως, «ἀποκόπτονται τοῦ πανταχόθεν ἴσου τε καλοῦ ὠραιομόρφου σώματος τοῦ Χριστοῦ».
Καί, τέλος, ὁμολογοῦμε ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως εἶναι ἡ καθ’ἡμᾶς Ὀρθοδοξία, διότι μόνη αὕτη διατηρεῖ ἀναλλοίωτη τήν πίστη τῶν Ἀποστόλων.
[1] Σχ. βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἐσάρωσε ὁ Πάπας. Καθολική ἧττα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου», ἐν περιδικῷ Θεοδρομία Γ2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2001) 3-8 καί τοῦ ἰδίου, Στή Λέσβο ὁ Πάπας καί οἱ ἄλλοι ἄθεοι. Ὅλοι κερδίζουν. Χαμένη ἡ Ὀρθοδοξία, 29-04-2016, https://www.impantokratoros.gr/1AEA1851.el.aspx
[2] Προσφώνησις Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου ἐπί τῇ ἐπισκέψει τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκου, 04-12-2021, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/47087-i-prosfonisi-tou-arxiepiskopou-ston-papa-fragkisko, Ἀντιφώνησις Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, 04-12-2021, http://www.ecclesia.gr/epikairotita/main_epikairotita_next.asp?id=3256, Ieronymos II visits with Pope Francis on eve of his return to Rome, 05-12-2021, https://www.vaticannews.va/en/pope/news/2021-12/h-b-ieronymos-ii-meet-with-pope-francis-on-eve-of-departure.html, Ἀνταποδοτική ἐπίσκεψη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στόν Πάπα (ΦΩΤΟ), 05-12-2021, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/47112-antapodotiki-episkepsi-tou-arxiepiskopou-ieronymou-ston-papa-foto
[3] Διαμαρτυρία κατά τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἀπό Ἱερέα, 04-12-2021, https://www.romfea.gr/diafora/47091-diamartyria-kata-tou-papa-fragkiskou-apo-ierea
[4] Σχ. βλ. «Βίος ἁγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ», ἐν βιβλίῳ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΣ, Θησαυρός, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2004, σσ. 291-293.
[5] Σχ. βλ. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ, Ἅγιος Νικόλαος. Ὁμολογητής τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, 06-12-2015, http://aktines.blogspot.com/2015/12/blog-post_73.html
[6] Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, 15ος Ἱερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἐπί ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Κων/λεως (861 μ.Χ.), ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 358.